Together on tour

Marokko

Een rustige week

Dinsdag 1/12

Na een culinair ontbijt met koffie/thee, wat crackers, smeerkaas en jam gaan we weer terug naar Dakhla. Het doel is de groene kaart uitprinten op groen papier. Jorina gaat naar een print en kopieershop maar keert 5 minuten later terug, het lukt niet. De beste man is een echte vakman als het gaat om kopiëren, maar van printen heeft hij duidelijk geen kaas gegeten. Er staat achter in de zaak een printer, maar zowel Jorina als de man krijgen er geen groene kaart uitgetoverd.

Ik loop mee en wordt meegenomen door de man naar de “printer”. Eerst maar eens proberen om dat apparaat te installeren op de laptop. De printer wordt niet gevonden door de laptop. Dat kan ook niet, het blijkt een scanner te zijn. Ik doe mijn verhaal zo goed en zo kwaad als mogelijk, meneer gaat bellen en maakt me duidelijk dat we moeten wachten. Dit duurt zo lang dat we op een gegeven moment weg willen. Dat is tegen de zin van meneer want hulp is immers onderweg. We hebben geen idee wat voor hulp er aan komt maar we denken dat de eerste Marokkaan die een groene kaart uit een scanner kan toveren nog geboren moet worden. Aangezien we al vaker aangenaam verrast zijn door het vernuft van de Marokkanen wachten we verder geduldig af.

Na enige tijd komt de technische man dan eindelijk. Samen met hem kijk ik naar het probleem en probeer het uit te leggen. Hij begrijpt het bijna; laptop kan geen printer vinden en installeren. Daar heeft hij wel een oplossing voor. Een kast wordt opengetrokken en na 5 minuten te wroeten en te woelen in de chaos wordt er een CD-rom tevoorschijn gehaald die bij de scanner hoort. Tevergeefs probeer in nogmaals uit te leggen dat je niet kunt printen met een scanner (tenzij het zo’n multi-geval is) Als blijkt dat mijn uitleg genegeerd wordt besluit ik om dan gewoon maar mee te gaan in deze komedie. CD-rom gaat in de laptop en we installeren de scanner. Dat lukt en het zal volgens de man niet lang meer duren of we kunnen printen. Ik selecteer de scanner, open de groene kaart en ga naar printen. Na een poging of vijf blijkt het dan toch helaas niet te lukken om de groene kaart te printen. Zou het dan toch alleen maar een scanner zijn? Om beleefd te blijven zeg ik tegen de man dat het ook aan mijn laptop kan liggen.

Eenmaal buiten willen we op zoek naar een andere shop. Volgens de man die ons net geholpen heeft moeten we daarvoor wel een eindje lopen. Als we net de straat overgestoken zijn roept hij ons terug. Of de groene kaart ook op een USB stick staat, is de vraag. Ik antwoord bevestigend en moet direct meekomen. De buurman van meneer kan namelijk printen vanaf een USB stick. Helaas is er geen groen papier voorhanden. Na duidelijk gemaakt te hebben dat het echt groen moet zijn gaat onze held op pad en haalt bij de Western Union bank een vel groen papier. Al met al zijn we anderhalf uur verder maar hebben wel een groene kaart welke niet van echt te onderscheiden is.

We rijden voor de zoveelste keer Dakhla weer uit en gaan op zoek naar het beginpunt van de piste welke naar het noorden loopt. Grofweg loopt deze van PK40 tot aan Hassi Lakra. Zoals we al vermoedden is de piste landschappelijk vrij saai. Deze piste bestaat deels uit een oude weg welke door de Spanjaarden is aangelegd ten tijde van de kolonisatie, verder zitten er een aantal stukken oude Parijs-Dakar secties in. Dat zijn snelle gravelstroken, de Spaanse weg is allesbehalve snel. Het is een heel gerammel en gehobbel. Aan het begin van de piste (km20) ligt een verlaten plantage. Hier groeiden voorheen bananen, nu ligt het terrein van 12 hectare er verlaten en in slechte staat bij.

We hadden gedacht twee dagen over deze piste te doen, maar er valt zo weinig te beleven dat we besluiten om door te rijden naar Hassi Lakra. Aan het eind van de middag komen we daar aan. Aan zee staan drie Franse campers als we aankomen. Het leger komt een praatje maken en vind het prima als we blijven overnachten.

Woensdag 2/12 t/m vrijdag 4/12

Het gaat niet goed met mijn keel, we besluiten om niet verder te reizen voordat het beter gaat. Hoewel we hier geen internet hebben en ver weg zijn van alle voorzieningen lijkt het ons beter om te proberen om het hier op te lossen. Mocht dat niet lukken kunnen we terug naar Dakhla (135km) of doorrijden naar Boujdour (190km) Op advies van Jorina start ik met een antibioticakuur voor minimaal 5 dagen. Vrijdag begint de kuur duidelijk aan te slaan en maken we voorzichtig plannen om na het weekend weer op pad te gaan. Jorina vermaakt zich deze dagen vooral met Joppe en leest het ene na het andere boek weg.

Zaterdag 5/12 en zondag 6/12

Het herstel zet verder door en de eetlust neemt toe, dat mag ook wel want de afgelopen dagen heb ik niet veel meer gegeten dan wat in de thee gedoopte biscuitjes en stukjes brood. ’s Middags gaan Jorina Joppe en ik mosselen plukken, ook Joppe doet graag mee. De golven slaan stuk op de rotsen waar de mosselen op groeien. Joppe duikt elke keer in de golven en komt dan proestend weer boven. We plukken bijna 2 kilo zodat we zowel vandaag als morgen mosseltjes kunnen eten, vandaag gekookt en morgen gebakken.

Maandag 7/12

Die ochtend is de antibioticakuur klaar en neem ik de laatste pil. Jorina verklaart me “voorlopig genezen” en we kunnen dus na het ontbijt weer op pad. We doen het lekker rustig aan en rollen aan het begin van de middag Boujdour binnen. Op zoek naar de camping rijden we deze straal voorbij waardoor we bij de haven uitkomen. Jorina stapt uit en vraagt naar de camping. Nee, zegt de bewaker, dit is geen camping. Tot zover was Jorina ook wel gekomen dus krijgt Jorina een gedegen Marokkaanse uitleg; omdraaien, dan naar links en alsmaar volgen, daar is de camping. Als we dit letterlijk zo hadden gedaan had de Unimog nu op de bodem van de zee gelegen en wij drijfnat er naast gestaan. We gebruiken dus ons gezonde verstand en Jorina navigeert vakkundig waardoor we niet in zee maar op de camping terecht komen (waar wel enorm zout water uit de kraan komt).

’s Avonds voordat we naar bed gaan laat ik Joppe buiten de poort nog even uit. Er stopt een Landcruiser op straat en de man vraagt me om even naar de auto te komen. De man is een rondje aan het rijden met zijn vrouw en zoontje van een jaar of 4. Het is pas 21:30 dus blijkbaar nog lang geen kinderbedtijd. Na wat praten over van alles en nog wat nodigt hij ons uit om morgen bij hem te komen eten, Couscous met vis. Hoewel we eigenlijk niet kunnen/mogen weigeren bedanken we voor de gastvrijheid. We moeten wel beloven dat we de volgende keer absoluut komen eten.

We kunnen ook niet langer blijven, want er komt onverwacht bezoek naar Marokko, deze mysterieuze bezoekers hadden oorspronkelijk de bedoeling om zonder ons medeweten naar Marokko te vliegen en ons via de Spot op te sporen. Helaas hebben we door de keelontsteking een dag of vier extra stilgestaan waardoor dat plannetje in rook opging. Vandaag hebben ze zich kenbaar gemaakt en hebben we in Guelmim afgesproken voor aanstaand weekend. Wie het zijn lees je in het volgende reisverslag.

Dinsdag 8/12

Tot aan Guelmim moeten we nog circa 600km afleggen. We trekken er drie dagen voor uit en hebben dan nog één dag reserve. Vandaag rijden we tot net boven Laayoune. Ongeveer 24 kilometer ten noorden van Laayoune ligt camping Roi de Bedoin. De camping is opgezet naast een kleine bron en een waterval welke uitkomt in een zoutmeer. De camping ligt 4,5 kilometer van het asfalt vandaan. Bij aankomst blijkt dat de camping een beetje vervallen is, dit is overigens geen uitzondering. Het is duidelijk te zien dat het toerisme het zwaar heeft in Marokko. Campings die er ooit fantastisch bij lagen zijn vervallen, overwoekerd en de voorzieningen afgetakeld of smerig. We zijn er aan gewend geraakt, maar jammer is het wel. Wat ook jammer is dat de waterval bijna droog staat en er dus niet veel meer te zien valt dan een rotspartij waar wat water vanaf druppelt.

Woensdag 9/12

In mijn verzameling gps tracks en routes heb ik een route die vanaf de camping langs de kust naar Tarfaya loopt. We weten via Mike en Marion dat er via die kant tegenwoordig een asfaltweg loopt die voornamelijk door vrachtverkeer gebruikt wordt om zo het centrum van Laayoune te omzeilen. Van de camping naar de bewuste asfaltweg is nog altijd een kilometer of 30 dus wel de moeite waard. Zeker ook omdat er een doorsteek gemaakt moet worden door een duingebied van circa 8km breed.

Al vrij snel nadat we vertrokken zijn dienen de eerste duinen zich aan, ze liggen redelijk ver van elkaar vandaan waardoor we er makkelijk tussendoor kunnen rijden. De sporen die we volgen zijn oud en verwaaid en lopen vaak ook dood tegen een duin die over de piste gewaaid is. Wat verder het gebied in liggen de duinen wat meer aangesloten en is het leuk puzzelen om een doorsteek te vinden, zeker omdat er in de omgeving geen enkel vers spoor te vinden is. De duinen variëren sterk in hardheid. Hier verkijken we ons een paar keer op. We rijden ons dan ook een paar keer vast. Aangezien we alleen zijn nemen we geen enkel risico op echt vastrijden dus als de eerste poging niet lukt rijden we terug en zoeken we een nieuwe doorsteek. Dat we een paar keer vastlopen komt waarschijnlijk ook omdat we de bandenspanning nog steeds op 3,5bar hebben staan. Voor zand en duinen is dat eigenlijk wat te veel. Onze redenering is dat we hierdoor wel extra mogelijkheden hebben als we echt vast komen te zitten, we kunnen dan altijd nog de banden aflaten tot 1 bar en waarschijnlijk zo wegrijden zonder zand te scheppen. Na wat stoeien en puzzelen zijn we door het duinengebied en moeten we nog een kleine 20km over een steenachtige piste. Ook hier is zo te zien al weken niemand geweest.

Terwijl we heerlijk aan het hobbelen zijn zien we een 4x4 onze kant op komen dwars door het landschap. Hij komt duidelijk recht op ons af. Het is een witte Toyota Hilux met fluorgroene velgen, smaken verschillen blijkbaar. De chauffeur stapt uit en is verbaasd ons hier aan te treffen. Hij vraagt waar we heen willen. Tarfaya is ons antwoord. Behulpzaam als hij is legt hij uit dat dat heel makkelijk is, deze piste alsmaar rechtdoor blijven volgen. Hij vertelt er niet bij dat er in deze piste om de kilometer een Y-splitsing zit waar toch echt een keus gemaakt moet worden. Gelukkig hebben we een GPS bij ons met de route er in. Ik vraag de man waarom hij hier in dit gebied is. Er volgt een onsamenhangend verhaal en ik meen er uit op te maken dat hij uit Saoedi Arabië komt en dat hij hier de omgeving in de gaten houdt en hier jaagt. Aangezien wij alleen vlinders en vogeltjes van het formaat Koolmees tegenkomen kan dat betekenen dat het een erg goede jager is of dat hij kletspraat verkoopt.

Eenmaal van de piste af nemen we de eerder beschreven asfaltweg naar het noorden. Aan onze kant van de weg zijn de zandduinen over de weg gewaaid waardoor we regelmatig in de remmen moeten als er verkeer tegemoet komt. We stoppen onderweg even om foto’s te maken van het cruiseschip wat net onder Tarfaya op 30 april 2008 aan de grond gelopen is toen het bij sterke wind uit de haven van Tarfaya vertrok. Het schip onderhield een lijndienst tussen Tarfaya en Fuerteventura. Deze lijndienst was pas actief sinds december 2007. Aanvankelijk had deze lijndienst al veel eerder in werking moeten treden, maar dit werd steeds uitgesteld vanwege de lastige omstandigheden om de haven van Tarfaya in en uit te varen. Op 30 april 2008 bleken deze zorgen dus terecht en kwam er abrupt een einde aan deze veerdienst.

We doen in Tarfaya wat inkopen en lunchen even ten noorden van de Tarfaya aan zee. Na de lunch rijden we door naar Oued Cbika waar een mooi plekje vinden aan de oued. Er foerageert een groep van circa 50 Flamingo’s door de oued, het is prachtig om deze statige vogels bezig te zien. De groep functioneert als ware het één geheel. Zodra er één besluit om linksaf te gaan dan volgt de rest. Het is te ver weg om foto’s van te maken, maar door de verrekijker is het schouwspel mooi te volgen.

Aan de borden bij de oued te zien lijkt het er op dat het binnenkort gedaan is met het vrij kamperen daar. We hebben de indruk dat de hele omgeving van de oued drastisch op de schop gaat en er een soort van resort omheen gebouwd gaat worden. Op zich begrijpelijk, maar een zware aantasting van de natuurlijke schoonheid van de uitmonding van deze oued.

Donderdag 10/12

Al vroeg in de ochtend worden we gewekt. Een visser is voor dag en dauw opgestaan en heeft om half acht al een maaltje verse vis in de aanbieding. We hebben hier nog echt geen zin in en dus wimpelen we de man af met de mededeling dat de vriezer vol zit.

Terwijl ik Joppe uitlaat ontdek ik vlak naast de oued een warme bron. Het water is lauwwarm en borrelt uit de grond omhoog, via een klein stroompje loopt het weg naar de oued.

Na het ontbijt rijden we richting Guelmim. Daar komen we net na de middag aan. Jorina gaat inkopen doen bij de Supermarkt, omdat de voorraad nu toch wel behoorlijk op begint te raken. Jorina komt terug en heeft ook gedacht aan kaas, chips en chocolade. We kunnen er weer even tegen. We hadden gehoopt ook een paar flessen wijn en bier te kunnen kopen, maar de supermarkt is alcoholvrij sinds een paar jaar. Alcohol is nu alleen nog maar te krijgen in het illegale circuit of in westerse hotels/campings. Gezien de prijzen daar ga je niet zomaar dronken de deur uit. 4,50 voor een biertje van 33cl is vrij gebruikelijk.

Na de inkopen rijden we door naar een camping in Tighmert. We hebben deze camping gevonden via de app van de Nederlandse Kampeerauto Club. Op één van de foto’s op de app is een 4x4 truck te zien. Het is slecht te zien maar het lijkt de auto van Mike en Marion wel (Mike4x4Marion.blogspot.com) Toen we hun reisverhalen even snel terug lazen bleek dat ze daar inderdaad regelmatig komen.

De camping is snel gevonden en we installeren ons met de zonnepaneeltjes mooi in het zonnetje. De vrouw van de campingeigenaar belt haar man, ik krijg hem aan de lijn en telefonisch heet hij ons van harte welkom in zijn huis. Hij staat er op dat we die avond bij hem te eten. Hij is momenteel in Guelmim om wat zaken te regelen met Nederlandse vrienden. Naast de plaats waar wij de camper hebben gezet staan twee stoelen en er ligt een trap van 5 treden, typische trap voor een 4x4 truck. Langzaamaan krijgen we het vermoeden dat de Nederlandse vrienden van de eigenaar Mike en Marion weleens konden zijn. Als we dan ook nog eens een sms uit Nederland krijgen van Marcel en Yvon met de mededeling dat we in dezelfde plaats staan als Mike en Marion dan is de optelsom compleet. Aan het einde van de middag komen ze aan op de camping. Ook zij waren vanuit Nederland al ingelicht door Big Brother. Het is al de tweede keer dat we hen nu tegenkomen in Marokko, en als je de reisverhalen over elkaar heen legt blijkt dat we nagenoeg de zelfde plaatsen bezocht hebben en ook stukken van dezelfde pistes gereden hebben.

Die avond eten we bij Hassan en Samira. Samira heeft gevulde Sardientjes gefrituurd. Het smaakt erg lekker en typisch Marokkaans. We vragen Hassan naar de bereidingswijze. Dit moeten we zelf ook maar eens gaan proberen.