Marokko

Het noorden van de Atlas

Woensdag 23/12

We slapen lekker uit en na het ontbijt rijden we rustig naar de lampenboer. Hij staat ons al op te wachten en laat ons trots de drie lampen zien. Uiteraard zijn ze niet alle drie exact hetzelfde. Eén is duidelijk ietsje anders, maar goed dat lossen we wel op. We pakken de lampen provisorisch in met oude kranten en bergen ze goed op. Hierna rijden we de stad uit richting het oosten om via de N8 en de R208 naar Ouzoud te rijden.

Onderweg stoppen we in een gebied waar veel olijven worden groeien, de oogst is in volle gang en overal zien we hopen met olijven in de dorpjes bij olijfoliefabriekjes liggen. We stoppen bij één en kopen er 5 liter olie om vervolgens filmpjes te maken van het persen van de olijven. Leuk om een keer gezien te hebben.

Halverwege de middag zien we zo’n 30km van Ouzoud vandaan Mike en Marion een eindje van de weg staan. We rijden er naar toe en maken en praatje. In principe willen zij daar blijven om te overnachten om vervolgens de volgende dag door te rijden naar Ouzoud. Wij stappen weer in en komen aan het einde van de middag bij Paul en Renate aan op Camping Zebra. De ontvangst is hartelijk. Wat later komen Mike en Marion toch ook aangereden, de bushcampplek was toch niet zo goed als ze dachten en dus zijn ze maar achter ons aangereden. Halverwege de avond hoor ik een vrachtwagen brullend de berg opkomen. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat het ook een 4x4 campertje is. Als ze de camping oprijden blijkt het dat het Marcel en Yvon (www.offroadfocus.com) zijn.

Donderdag 24/12

Vandaag is weer een traditionele rust en klusdag. De Marokkaanse lampen uit Marrakech worden gemakshalve gewoon tegen het dak geschroefd. Verder wordt er weer gewerkt aan de website en nodigen Mike en Marion ons uit om ’s avonds gezamenlijk in het restaurant op de camping te eten.

Vrijdag 25/12

We gaan vrolijk verder met de nodige klusjes en ’s middags maken we met Joppe een lange wandeling naar de bovenkant van de waterval en lopen vervolgens via het dal terug naar de camping. Het is een hele bijzondere wandeling, de tocht voert door een hele dichtbegroeide olijfgaard, overal stroomt water vanaf de helling langs de olijfbomen naar het lager gelegen riviertje. Op een gegeven moment moeten we het riviertje oversteken via een wankel bruggetje. Daar laten we Joppe lekker tegen de stroom inzwemmen, ondertussen passeren er wat mensen op ezeltjes.

Moe maar voldaan arriveren we op de camping waar alles klaargemaakt wordt voor het kerstdiner. De meest lekkere geuren komen vanuit de keuken onze kant opgewaaid, we krijgen er best een beetje trek van. De keuken heeft zelfs moeite gedaan om met Marokkaanse ingrediënten een soort kerststol na te maken. Het is aardig gelukt, in ieder geval zitten er echte amandelen in de spijs, want aan amandelen is hier geen gebrek. Het diner is tot in de puntjes verzorgd. Helaas wordt het gezellige etentje regelmatig ruw verstoord door iets wat gezellige live muziek zou moeten zijn. Op ons komt het echter over als een stuk of tien Marokkaanse individuen die tegelijkertijd om het hardst hun best doen om boven elkaar uit te komen. Men heeft ook een soort refrein ingestudeerd en dat wordt dan ook te pas en te onpas en tot vervelens toe herhaalt. Gelukkig bederft het niet onze eetlust en zien we er met elkaar de humor ook wel van in. Dit is ook Marokko, dit is ook Afrika. Na het eten zien we met z’n allen kans om er tussenuit te knijpen waardoor we de koffie mislopen, daarmee missen we ook de laatste paar intermezzo’s.

Door de Hoge Atlas naar het zuiden

Zaterdag 26/12

Met elkaar hebben we het plan gemaakt om vandaag weer op pad te gaan richting het zuiden, in de richting van Ouarzazate. Dit betekent dat we weer over de hoge Atlas moeten. Om de drukke en vrij saaie Tizi n Tichka te mijden kiezen we ervoor om bij Demnate de bergen in te gaan om via de Tizi n ‘Outfi uiteindelijk bij Ouarzazate uit te komen. De weg kronkelt er lustig op los. Onderweg passeren we aandoenlijke dorpjes en vriendelijk zwaaiende mensen. De weg zelf is niet in superconditie. We hebben deze route in omgekeerde richting in 2013 ook al gereden en sinds die tijd is de weg er niet beter op geworden.

Op sommige stukken zitten er veel gaten in het asfalt en zijn er zelfs hele stukken verdwenen. Deze vorm van slijtage in het gevolg van zware regenval wat veel erosie veroorzaakt. De modder, stenen en rotsblokken die in hun weg naar beneden het asfalt passeert veroorzaakt dan grote schade. Het lijkt er op dat de lokale Rijkswaterstaat zich bij dat feit heeft neergelegd en wacht totdat het echt niet meer verantwoord is voordat de weg eens grondig wordt aangepakt. Desalniettemin genieten we erg van de route en stoppen ergens op 1800 meter hoogte bij een verlaten huisje om de avond en nacht door te brengen.

Het uitzicht is er adembenemend, helaas steekt er ’s avonds een venijnig koud windje op. We gaan in de luwte van een gebouwtje zitten en houden onszelf warm bij een heerlijk kampvuurtje. Het kampvuur kan echter niet voorkomen dat iedereen even na negenen al naar binnen gaat en vroeg onder de wol kruipt.

Zondag 27/12

De koude wind is gebleven, de omgeving doet daarom koud en guur aan. Na een vluchtig ontbijtje starten we de vrachtwagens en rijden we het laatste stuk door de bergen. We lunchen in de buurt van een oude Kasbah ten noordoosten van Ouzarzate. Na Ouarzazate rijden we door naar de Oase van Finnt. Hier hebben we even lekker de tijd om bij te komen van de mooie maar ook vermoeiende passage van de Atlas.

Maandag 28/12

Vandaag genieten we van een heerlijk rustig dagje in de oase van Finnt. We maken een prachtige wandeling langs de Oued die de oase voedt en zien onderweg een ijsvogel en in het water zien we schildpadden. Helaas zijn deze beestjes vrij schuw waardoor het lastig is om er mooie beelden van te maken.

Dinsdag 29/12

Vanuit Finnt rijden we eerst even naar Ouzarzate om nog even wat inkopen te doen. Het is erg lastig om een parkeerplaats te vinden. Marcel heeft de straat al een aantal keren op en neer gereden als er dan uiteindelijk toch een plekje vrij komt. Tijdens het inparkeren raakt Marcel wat gedesoriënteerd van alle tegenstrijdige aanwijzingen van de locals. Hierdoor ziet hij een heel oud Renaultje over het hoofd. Het Renaultje kraakt en schud op zijn bandjes en laat van schrik hele plakkaten plamuur vallen. De deuk die overblijft is minder. Het duurt dan ook niet snel voordat de geschrokken eigenaar komt kijken. Met hulp van Jorina en wat omstanders wordt al snel besloten dat de zaak in de minne geschikt kan worden voor nog geen €20,-

Voor het geval de eigenaar zich nog bedenkt starten we snel onze auto’s en rijden we de stad maar weer uit om ergens anders de laatste dingetjes te kopen.

Een kleine 30km voorbij Agdz slaan we linksaf de R108 op, na een kilometer of 15 gaan we rechts om zo via een piste naar Zagora te rijden. Als we een halfuurtje op de piste zitten en we een helling af moeten om door een Oued te rijden zien we een ingestorte ezel. De ezel is zo zwaar beladen en heeft waarschijnlijk al zo ver moeten lopen dat deze helling er één te veel was. Hij is spontaan door zijn hoefjes gezakt. We stoppen en lopen op de man en ezel af. Ik maak de man direct duidelijk dat de ezel veel te zwaar beladen is en dat dat niet goed is. De man glimlacht wat en denkt er het zijne van. We kunnen nu twee dingen doen. Het ezeltje overeind helpen en zorgen dat hij bovenkomt, of er een principekwestie van maken en net zo lang door zeuren totdat de man de helft van de last er af haalt. Het laatste klinkt als beste optie voor het ezeltje, maar ja wie zijn wij om de mensen hier te vertellen wat goed en slecht is?

Als Mike de man nog eens heel duidelijk uitlegt dat dit echt zo niet kan en dat hij er beter aan zou doen om de helft van het gewicht er af te halen helpen we de ezel overeind. De boer blijft minzaam glimlachen, maar de helft van de gekapte palmtakken er af halen gebeurt niet. Met elkaar helpen we de ezel naar boven waarnaar wij onze weg kunnen vervolgen. En het ezeltje? Wie zal zeggen hoe ver hij nog heeft moeten lopen voordat hij thuis was.

Het is pas halverwege de middag als we een mooie onbewoonde oase zien liggen. We nemen er een kijkje en besluiten dat dit de slaapplaats voor vandaag gaat worden. We genieten er van de prachtige zonsondergang en brengen de avond door bij een heerlijk vuurtje.

In het spoor van de Eco rally

Woensdag 30/12

Na een hele stille nacht staan we fris op. We ontbijten wat en gaan op pad met als doel om vandaag het bivak van de Africa Eco Race in Tagounite op te zoeken. Het is nog een heel stuk rijden maar we hebben nog een hele dag voor ons. De piste heeft echter ook nog een paar leuke uitdagingen in petto.

We komen in een bergachtige gebiedje waar we voor een afdaling komen te staan die zwaar te lijden heeft gehad onder zware regenval. Stukken piste zijn zwaar uitgesleten en verzakt. Met zijn allen lopen we een stuk vooruit om, waar nodig de piste wat te repareren met keien en stukken rots. Als we een stuk gedaan hebben halen we de auto’s en daarna herhalen we nog twee keer hetzelfde kunstje. Het is hier en daar goed opletten en zeker met de truck van Mike en Marion is enige stuurmanskunst vereist. Na een half uurtje werken staan de drie vrachtwagens beneden en kunnen we verder. Halverwege de middag komen we aan in Zagora waar we op de markt de nodige inkopen doen.

Na de markt zetten we koers richting Tagounite. Om een uur of vijf komen we daar aan en na wat zoeken vinden we het bivak net buiten Tagounite. Het bivak is helemaal open en niemand spreekt ons aan als we het bivak inlopen. Dat gaat er in de Dakar Rally wel wat anders aan toe hebben we begrepen.

We lopen een rondje langs de verschillende teams en komen tot de ontdekking dat er geen enkele Nederlandse deelnemer is. Dat is jammer want dat is wat makkelijker om aan de route van morgen te komen. Na wat rond geslenterd te hebben ziet Jorina een navigator van een Frans team bezig met het roadbook. Ik spreek de man aan en hij vind het prima als we het roadbook fotograferen om zodoende een leuk plekje uit te kunnen pluizen om morgen foto’s te maken. In ruil daarvoor belooft Marcel dat hij de foto’s van dit team naar hun zal mailen.

Hoewel het best rumoerig is bij het bivak besluiten we om daar gewoon te blijven overnachten in de hoop dat de aanwezige gendarmerie en militairen ons niet weg sturen. Hierdoor hebben we de unieke mogelijkheid om ’s avonds door het bivak te struinen en de briefing bij te wonen. Het is een leuk kijkje in de keuken van de rally.

Donderdag 31/12

Met Marcel en Yvon hebben we zitten puzzelen over het punt waar we de rally zouden kunnen volgen. We besluiten dat we voor zekerheid kiezen en rijden naar de startpunt van de wedstrijd. Om hier te komen moeten we langs een checkpoint de militaire zone in. Er staan drie militairen op de uitkijk, maar niemand legt ons een strobreed in de weg. Jorina en Marion blijven met de honden bij de auto’s terwijl ik samen met Mike en Marcel en Yvon de piste oploop om foto’s en filmpjes van de wedstrijd te kunnen maken. We vinden een paar mooie spectaculaire plekken waar dan ook hele mooie foto’s en filmpjes maken. Zodra de meeste deelnemers gepasseerd zijn lopen we langzaam terug en drinken we nog wat bij de auto’s voordat we instappen.

We moeten nog inkopen doen en wij moeten nog tanken. We besluiten dat we eerst gewoon de rallypiste op ons eigen tempo gaan volgen om vervolgens bij Ouled Driss het dorp in te gaan voor de boodschapjes. Het gebied waar de piste doorheen loopt is prachtig en we realiseren ons dat het echt uniek is dat we hier rondrijden. Ook realiseren we ons dat het zomaar afgelopen kan zijn als we op een militaire post stuiten of militairen tegenkomen op de piste. We zien wel hoe het loopt en genieten er met volle teugen van.

Eenmaal vlakbij Ouled Driss bij het dorpje Bounia willen we richting het asfalt en stuiten we op een checkpoint. Marcel stapt uit en legt met stalen gezicht uit dat we in de rally zitten en dat we brandstofproblemen hebben. We willen dus even het militaire gebied uit en binnen een uurtje weer terug. De hoge baas wordt erbij gehaald en deze gaat bellen. We wachten geduldig en blijven vriendelijk keuvelen met de soldaatjes. Na een kwartier komt de grote baas terug uit zijn hokje en vertelt dat we door mogen en ook weer terug het gebied in als we getankt hebben. Helaas blijkt er zowel in Ouled Driss als in Mhamid geen tankstation en dus moeten we terug naar Tagounite. Dat is mooi suf, want daar zijn we vanmorgen vertrokken. Volgens Jorina worden wij mannen blind als we de rally zien. Misschien heeft ze wel gelijk ook.

De andere “teams” blijven in Mhamid voor de inkopen terwijl Jorina en ik even naar Tagounite rijden, 30km heen en 30km terug. We spreken af bij de militaire post. Als wij daar weer aankomen blijken Marcel, Yvon, Mike en Marion al door de slagboom en de militairen staan al klaar om ons ook weer binnen te laten in het verboden gebied voor toeristen. We hobbelen weer een stuk de piste op en vinden een prachtige plek tussen de duinen om te overnachten. Hoewel we het plan hadden om oliebollen te bakken komt daar niks meer van, dat zal tot volgend jaar moeten wachten.

Moe van de intensieve dag kruipt iedereen al bijtijds onder de wol. Om 22.00 is iedereen binnen en voor ons wordt het zo ongemerkt 2016.

Vrijdag 01/01

Zodra het licht wordt kruipen we weer onder de dekens uit en stappen we fris het nieuwe jaar tegemoet. We volgen nog een aantal kilometer het spoor van de rally, die dan al 500km verderop zit, om vervolgens linksaf te gaan op een piste die vlak langs de Algerijnse grens onder Erg Chegaga doorloopt. De piste is een beetje uitgesleten en daardoor een beetje een stuiterpad geworden. Marcel en Yvon denken een mooi zanderig alternatief gevonden te hebben. Als we een doorsteek maken naar deze track merken we al snel dat het inderdaad zanderig is, misschien wel iets te zanderig. Wij rijden als laatste auto en merken dat de Unimog zwaar moet werken in het spoor van de beide andere trucks. Als we iets versporen gaat het beter, maar het blijft erg mul. Helaas moeten we daarom besluiten om deze poging af te breken om te voorkomen dat één van de trucks uitgegraven moet worden. Marcel en Yvon blijven nog wat langer proberen en moeten een paar keer terug naar de laagste versnelling om nog vooruit te komen.

Eenmaal terug op de oorspronkelijke piste komen we al snel op een klein (drooggevallen) zoutmeertje. Hier kunnen we even lekker doorgassen hetgeen letterlijk wel wat stof doet opwaaien. Als we in de buurt van een paar mooie bergen willen lunchen worden Mike en Marion ingehaald door een auto van het leger. De militairen gebaren om te stoppen, maar Mike doet alsof zijn neus bloed en zwaait vriendelijk en steekt zijn duim op. Helaas voor ons was dat niet het antwoord wat de militairen zochten en wordt Mike gemaand te stoppen. Marcel en Yvon en wij zijn dan al op de lunchplaats en zien door de verrekijker het hele schouwspel. Mike maakt er een theaterstuk van en doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat wij daar rijden. Terwijl één van de militairen bij Mike en Marion blijft komt de andere met de auto onze kant op. Hij vertelt ons dat het absoluut verboden is om hier rond te rijden, we houden ons van de domme en melden netjes dat we met toestemming bij Bounia het gebied ingekomen zijn en dat we naar Foum Zguid gaan. De militair vind dat prima, maar niet via deze route. We rijden achter de man aan terug naar Mike en Marion. Ik heb het uitgelegd zegt Mike als we uitstappen, komt allemaal goed. Helaas voor ons allemaal denken de militairen daar anders over, we moeten terug en dan via de noordkant van Erg Chegaga naar Foum Zguid. Om er zeker van te zijn dat we dat ook echt gaan doen krijgen we een escorte van de militairen tot een punt vanwaar ze het makkelijk uitgelegd krijgen. We volgen de piste die ze ons wijzen en komen net onder Mhamid bij een checkpoint. Hier weten ze al van onze komst en worden we de militaire zone uitgelaten.

We kunnen door dit avontuur concluderen dat de militaire zone in het grensgebied met Algerije goed functioneert, iedereen die er in gaat wordt wel ergens gezien. Ook als je jezelf onbespied waant weten de militairen waar je uithangt. Marokko ziet zichzelf genoodzaakt de grens met Algerije op deze manier te bewaken, de militaire zone is op sommige plaatsen wel 10km breed en volgt vooral natuurlijke barrières zoals bergruggen en kloven. Mede door het dichttimmeren van dit gebied is Marokko zo’n prettig gebied om vrij in rond te reizen. Het is wel jammer voor ons dat er door deze manier van grensbewaking zo’n groot en afgelegen gebied min of meer onbereikbaar is geworden voor ons als toeristen.

Klusjes aan de Unimog

Als we voorbij de militaire post een stoppen om te lunchen en ik om de auto heen loop hoor ik de rechterachterband sissen. Lekke band dus. We besluiten om de band na de lunch bij te pompen en vervolgens in Mhamid op zoek te gaan naar de lokale Kwik-Fit. Helaas is het vrijdagmiddag en dus zitten zo’n beetje alle winkeltjes en werkplaatsen dicht, degene die wel open zijn kunnen ons niet helpen. We rijden daarom terug naar Ouled Driss waar we ons installeren op een rustige camping. Op de camping wordt het reservewiel van het dak gehaald en wissel ik het wiel. Jorina komt met het idee om morgen maar meteen terug te rijden naar Zagora waar we zo goed als zeker geholpen kunnen worden in één van de goede garages die ze daar hebben.

Zaterdag 02/01 en zondag 03/01

Lekker op tijd staan we op, rollen de lekke band via het trapje de camper in en rijden we richting Zagora. Mike/Marion en Marcel/Yvon gaan vandaag weer terug de woestijn in, zodra wij klaar zijn met de bandperikelen rijden we naar hun toe om dan gezamenlijk door de woestijn naar Foum Zguid te rijden.

Onderweg naar Zagora komen we eerst weer door Tagounite, we vragen wat rond en vinden na wat zoeken een bandenboer. De man heeft twee binnenbanden die volgens hem in onze buitenband passen, beide binnenbanden zijn gebruikt, één is er zelf al vijf keer geplakt. De prijs is erg hoog waardoor we besluiten om dan toch maar de laatste 70km naar Zagora af te leggen, in de hoop dat we daar nieuwe of goedkopere banden kunnen vinden.

Zodra we Zagora inrijden worden we ingehaald door één van de “garagebrommertjes”. Dit verdient enige uitleg. Zodra je Zagora in komt rijden, maakt niet uit van welke kant komen er brommertjes op je af. Ze gaan naast je rijden en maken al slingerend reclame voor de garage waar ze voor werken. Ze delen visitekaartjes uit en wijzen graag de weg als je ook echt naar de garage moet. Voor zover we weten is dit uniek in Marokko. Zoals gezegd worden wij ingehaald door één van de brommertjes. Het blijkt Abdul te zijn van Garage Sahara. Dit is de garage die we zoeken dus al snel scheurt Abdul voor ons uit naar zijn garage. Daar halen we het wiel uit de auto en nadat de binnenband er uit is gehaald blijkt al snel dat deze poreus is geworden. Abdul gaat bellen en vind nieuwe binnenbanden. De prijs is redelijk dus gaat hij op pad om er twee te halen. De monteurs wachten al hangend in onze buitenband de komst van Abdul af en dutten zo af en toe lekker weg. Het kost de mannen vervolgens best wel wat energie en tijd om de nieuwe binnenband goed in de velg te leggen en de buitenband weer om de velg te krijgen, als alles dan volgens de mannen in orde is en de band wordt opgepompt blijkt dat het ventiel scheef door de velg loopt. Geen enkel probleem volgens Abdul. Helaas voor Abdul geloven we niet in sprookjes en dus kan het ritueel weer van voor af aan beginnen.

Uiteindelijk komt alles goed en hoeft er behalve de koop van de binnenbanden slechts €9,- afgerekend worden voor alle arbeid en moeite. De deal wordt afgesloten met een foto van de monteurs voor onze auto voor in het plakboek van de garage. Mocht je in Zuid Marokko zijn en problemen hebben met je auto, in Zagora heb je de grootste kans op deugdelijk herstel. Deze garages assisteren ook veel voor de vele passerende rally’s. Hierdoor zijn ze creatief in het verzinnen van eenvoudige, maar doeltreffende oplossingen.

In de middag rijden we naar camping Oase Palmier in Zagora. Eén van de betere campings in Zagora welke goed bezocht wordt. Hier proberen we het reservewiel weer op het dak te takelen. Als het wiel ter hoogte van het dak van de cabine hangt gaat het mis en bezwijkt de constructie en stuitert het wiel met takelrestanten een meter of 4 weg. Gelukkig lag Joppe aan de andere kant van de auto en stond Jorina op veilige afstand.

Ik bel gelijk Abdul en binnen 5 minuten komt zijn broer de gebroken arm ophalen om deze te laten lassen en verstevigen. Ik vraag hem of hij niks moet inmeten om er zeker te zijn dat het past, maar dat kan altijd nog volgens hem. Als hij na een paar uur terug komt en het niet past is eigenlijk niemand verbaast.

De volgende dag om tien uur komt de lasser polshoogte nemen. Het hele spul wordt nu wel ingemeten en gaat weer retour werkplaats. Aan het einde van de middag komt Abdul de gelaste en nu wel passende arm terugbrengen en kan het wiel weer het dak op getakeld worden. Hopelijk hoeft het wiel er niet meer af deze reis zodat we in Nederland de constructie nog wat kunnen verstevigen.

In het zand

Maandag 04/01

In alle vroegte klim ik het dak op om het reservewiel vast te maken en het gesprokkelde hout weer op zijn plaats te knopen. Vandaag gaan we weer retour naar de woestijn waar Mike en Marion en Marcel en Yvon op ons wachten in de duinen ten noordwesten van Mhamid. We stoppen onderweg in Tamagroute en Tagounite om boodschapjes te doen en maar weer eens te tanken. Bij Mhamid verlaten we het asfalt en zoeken ons een weg tussen de harde kleiplaten en de kleine duintjes. Voorbij het duinen gebied gaan we naar het westen en komen via een rammelpiste aan bij het bivak van de andere truckers. We lunchen wat zodat we met gevulde maag kunnen vertrekken richting Erg Chegaga.

Marcel en Yvon hebben deze route al meerdere keren in verschillende richtingen gereden waardoor zo ook vrij goed de slechte stukken weten te vermijden. Op deze manier hebben ze ook een prachtige zanderige oued ontdekt waar we heerlijk doorheen cruisen. De Unimog is uitermate geschikt voor dit soort terrein. Ondanks het mulle zand kunnen we doorschakelen naar de zesde versnelling en halen we snelheden tot ruim 40km/h. Na dit stukje zandbak spelen voor grote mensen rijden we rustig door naar Erg Chegaga waar we tussen de duinen een mooie plek vinden om te overnachten.

Dinsdag 05/01

’s Morgens vroeg maak ik met Joppe een stevige wandeling door de duinen. Voor de zekerheid gaat de gps altijd mee bij wandelingen in de duinen, want het zal niet de eerste keer zijn dat iemand zijn auto voorbij loopt in de duinen en vervolgens geen idee heeft welke kant op te moeten. Ik wandel met Joppe naar het hoogste duin uit de omgeving en geniet daar van de steeds hoger klimmende zon. Als ik terug wil lopen zie ik onze auto’s staan en bepaal aan de hand daarvan de richting. Eenmaal in de lagere duinen zijn de auto’s uit het zicht en loop ik op het gevoel verder. En ondanks dat ik denk over een goed richtingsgevoel te beschikken kom ik een paar honderd meter naast de auto’s uit de duinen. Zo makkelijk kan het dus misgaan. Door nog een keer boven op een duin te klimmen zie ik het dak van de auto van Mike en Marion en heb daardoor de gps niet nodig.

Na het ontbijt klimmen we allemaal weer in de auto’s en rijden we verder, we rijden via een mooie zanderige Oued naar Lac Iriki, aan de rand van dit droog gevallen zoutmeer stoppen we voor de lunch welke we helaas binnen op moeten eten omdat er plotseling een zandstorm opsteekt. Na de lunch rijden we het meer op en halen we snelheden tot 85km/h met grote stofwolken tot gevolg.

Aan de noordkant van Lac Iriki weten Marcel en Yvon een gebied te vinden waar veel fossielen te vinden zijn. Het gaat hierbij vooral om Nautiloïden, Inktvisachtigen. Na wat zoeken vinden we wat leuke exemplaren. Verder vinden we een zogenaamd artifact, een gebruiksvoorwerp uit het stenen tijdperk. Volgens Mike gaat het om een krabbertje waarmee men b.v. vlees van de botten kon schrapen.

Aangezien we op een mooie plaats staan en het lekker rustig is en we toch alle tijd hebben besluiten we om bij de fossielenvindplaats te overnachten. ’s Avonds bakken we heerlijk pizza’s op een houtvuurtje.

Woensdag 06/01

Na een lekkere wandeling over de fossielen vindplaats met nog een paar mooie stukken als resultaat vertrekken we weer. We steken Lac Iriki over en na wat zoeken vinden we een doorsteek naar het zuiden. Hierdoor komen we weer in militair gebied, maar hier geen controleposten. We rijden parallel aan de Algerijnse grens naar het Westen en vroeg in de middag vinden we een mooie bushcamp tussen de Acacia’s in een droge Oued.

Donderdag 07/01 t/m zondag 10/01.

Vandaag hopen we het laatste gedeelte tot aan Foum Zguid af te leggen, Tijdens de ochtendwandeling met Joppe vind ik nog een paar mooie stukken kwarts. Het lijkt er op dat we een beetje besmet geraakt zijn door Mike en Marion die elke dag een fanatieke zoektocht houden naar fossielen, steentjes en artefacten.

Als we een paar kilometer gereden hebben ziet Marcel een dode boom liggen, we stoppen en kleden de boom gezamenlijk uit zodat weer wat hout hebben voor de vaak frisse avondjes.

Als we weer goed en wel onderweg zijn zie ik naast de weg gravures in de rotsblokken. Het zijn aparte tekeningen en of ze nu gemaakt zijn in de jaren 70 door rondtrekkende nomaden of misschien wel honderden jaren terug, het is leuk om dit soort tekens van (voormalig) leven te vinden in een verder desolaat gebied. De theorie dat dit soort rotstekeningen gemaakt zijn door of in opdracht van toeristische gidsen gaat er bij ons niet echt in.

Een kleine kilometer na de rotstekeningen komen we bij een militaire post waar twee zeer vriendelijke militairen onze gegevens willen hebben. We geven ze een welbekende fiche en terwijl één van hen onze gegevens gaat doorbellen maken we een gezellig praatje met de andere. De mannen zitten soms tot twee maanden op post in de woestijn en zitten duidelijk om een praatje verlegen. We worden uitgenodigd voor de thee, maar bedanken vriendelijk en beleefd. Volgens de militair komen we straks langs nog een paar rotstekeningen en moeten we langs nog een militaire post het militaire gebied uit. De gravures vinden we al vrij snel, maar de militaire post omzeilen we omdat Marcel en Yvon een mooie piste hebben gespot die de andere kant opgaat.

Als de piste te veel puntige stenen krijgt stopt Mike even om de banden wat op te pompen, hiermee wordt het risico op lekrijden aanzienlijk verkleint. Terwijl Mike en Marion daar druk mee bezig zijn lopen wij wat rond en denk ik een versteend dennenappeltje gevonden te hebben. Als ik het aan Marcel het Yvon laat zien blijkt dat het om een fossiel gaat van een Trilobiet. Marcel en Yvon hebben er ook al één gevonden en met elkaar speuren we het gebied verder af, als je er namelijk twee hebt gevonden dan moeten er meer liggen. We vinden nog een paar mooie Trilobiet exemplaren en wat versteende schelpen. Hoewel we er tot aan deze reis niet echt oog voor hadden beginnen we nu toch wel meer met de neus naar de grond te lopen.

Na deze vondsten gaat de tocht verder naar het noorden en zoeken Marcel en Yvon naar een technische doorgang in de zogenaamde zaagtandbergen. De toppen van deze bergrug hebben we wat weg van een heel lang zaagblad. De doorgang is snel gevonden en wordt door zo weinig mensen gebruikt dat we zelf een beetje moeten zoeken hoe we de diverse schuine en uitgespoelde stukken over steken. Jorina en Yvon leggen alles nauwkeurig vast op de camera’s zodat we er later nog eens met de beentjes omhoog naar terug kunnen kijken.

Het laatste stuk naar het noorden is plaatselijk erg stoffig door een forse hoeveelheid feche feche (kleipoeder) op de piste. In Foum Zguid worden nog wat inkopen gedaan voordat we naar een nieuwe (nog naamloze) camping rijden net ten noorden van het dorp.

Hier gaan we het komende weekend doorbrengen. Er moet nodig gewassen, geklust en schoongemaakt worden, daarnaast lopen we ernstig achter met de website.