Together on tour

Marokko

Nederlandse ontmoetingen

Vrijdag 11/12

Vandaag is het klusjesdag op camping L’ Oasis. Al vroeg in de ochtend is Mike druk in de weer om filters uit te blazen, de cabine schoon te maken etc. Aangezien goed voorbeeld doet volgen trek ik ook de overall aan en kruip maar eens onder de auto door. Alle plaatsen waar olie hoort te zitten worden nagekeken. Het resultaat is uitstekend.

We hebben nu 8400km gereden en alleen in de linker eindaandrijving van de achteras is wat olie verdwenen. Het olieverbruik van de motor is een ander verhaal. Dit checken we elke paar dagen en daar gaat regelmatig een litertje bij.

Ook Jorina is aan de klus, het is grote schoonmaak, de hele hut wordt even uitgestoft en de verzamelde was gaat weer door de handwas.

De rest van de dag brengen we al bijpratend met Mike en Marion door. We bespreken onder andere de verdere reisplannen en komen opnieuw tot de conclusie dat we weer dezelfde richting op gaan. Een volgende ontmoeting zou dus zomaar kunnen.

Zaterdag 12/12

’s Morgens na het ontbijt vullen we de watertank even bij voordat we vertrekken. Als we niet op een camping staan gaat het water er vrij snel doorheen. Zodra we dus op een plaats staan waar goed water voorhanden is dan vullen we bij. Om half tien nemen we afscheid van Mike en Marion en rijden we naar Guelmim. We willen de (kamelen)markt bezoeken en een voorraadje verse groenten en fruit inslaan.

In het vorige verslag hebben we al gemeld dat we dit weekend bezoek zouden krijgen. Vandaag is het zover. Jan en Dianne zijn gisteren met het vliegtuig aangekomen in Agadir en rijden deze ochtend van Agadir naar Guelmim. We hebben tussen half elf en elf uur afgesproken. Om dat te kunnen halen drijft Jan de gehuurde Dacia Duster tot het uiterste en jakkert met bloedstollende snelheden over de Marokkaanse wegen, ziet daarbij een flitsmeneer over het hoofd en gaat op de bon voor 9 kilometer te hard.

Na dit oponthoud mogen Jan en Dianne verder en komen ze kwart over elf aan bij de markt in Guelmim. Het is superleuk om hen hier weer te ontmoeten na onze gezamenlijke Marokkoreis van 2013. Ook Joppe is blij om Jan en Dianne weer te zien. Joppe is vooral dol op Jan en wil het liefst bij hem in de buurt blijven.

We gaan vandaag en morgen samen op pad. De route die we daarvoor uitgestippeld hebben hebben wij op weg naar het zuiden al grotendeels gereden, maar we hebben het er graag voor over om dit mooie stukje Marokko aan Jan en Dianne te laten zien.

De rondreis van Jan en Dianne begint zoals gezegd met een bezoek aan de markt van Guelmim. Deze markt wordt elke zaterdag gehouden en is vooral bekend vanwege de handel in Kamelen en ander vee. Deze handel start ’s morgens al rond en uur of zeven dus al wij de markt bezoeken zijn er nog slechts een stuk of tien Kamelen in de aanbieding. De koeien zijn op twee zielige beestjes na al uitverkocht, schapen en geiten zijn er nog in overvloed. We raken aan de praat met een kamelenboer die toch wel mogelijkheden ziet om ons een kameel aan te smeren. Helaas kunnen we het over de prijs niet eens worden dus het feest gaat niet door. Ik vraag hem of hij misschien geen kamelenzadel/stoel te koop heeft of te koop weet. We zijn hier al langere tijd naar op zoek voor de verzameling gebruiksvoorwerpen, maar een mooie oud en verweerde is moeilijk te vinden. De beste man begint wat te piekeren en overlegt met een kettinkjesverkoper. Deze weet in de stad wel iemand die er mogelijk twee heeft. We spreken af om daar gezamenlijk langs te rijden zodra we klaar zijn op de markt.

Op de afdeling groenten en fruit doen we inkopen voor de komende dagen. Jorina is hier erg goed in, samen met Dianne struint ze de kraampjes af op zoek naar de beste groenten. Na een rondje over de markt zijn we voorzien van alle belangrijke vitaminen voor de komende tijd.

Samen met kamelenmeneer rijden we naar een klein souvenirwinkeltje in de stad. De eigenaar heeft inderdaad twee kamelenzadels. Eén is er vrij nieuw en te veel versierd, de ander is echt oud, en versleten. Het is een soort houten stoeltje wat bekleed is met leer, het leer is hard geworden en heeft nog wat Nivea nodig volgens de verkoper. Het is een mooi afgetakeld zadel, welke vele kilometers door de woestijn is gedragen op de rug van een slomedaris. Samen met Jan starten we de onderhandeling, na het bekende Marokkaanse getouwtrek en een veel te hoge vraagprijs wordt er van ons een bod gevraagd. Jorina doet een bod wat veel te laag is en blijft volharden in dat bod. De verkoper vraagt aan mij of ik er niet wat bovenop kan doen. Ik leg hem uit dat dit niet zomaar kan, weet hij dan niet hoeveel de vrouw te zeggen heeft in Europa? De man begrijpt mij maar al te goed. “Het begint hier in Marokko ook al”, vertrouwt hij me toe, “Ze zien dat allemaal op televisie”. Deze vorm van begrip van de verkoper kan nooit slecht zijn voor de onderhandelingen. Als Jorina dan even naar buiten loopt beloof ik de verkoper 100Dh extra te geven als hij het bod van Jorina accepteert. Meer kan ik echt niet doen, want je weet hoe ze zijn die Europese vrouwen. Hij snapt het. Er volgt nog wat over en weer gekissebis maar we blijven er nu bij. De man gaat accoord en we zijn een kamelenzadel rijker.

Na deze aankoop rijden we Guelmim uit, na 30 kilometer asfalt draaien we de piste op naar Fort Bou Jerif. Na een broodje gezond gegeten te hebben naast de piste rijden we door naar Bou Jerif. Jan en Dianne rijden voorop en wij hobbelen hier in ons eigen tempo achteraan.

Nadat we ons geïnstalleerd hebben op de camping en Jan en Dianne hun intrek genomen hebben in een nomadentent maken we een heerlijke stoofpot met kippenpoten.

Als we ’s avonds naar bed gaan wil Joppe niet slapen, hij wil naar Jan en Dianne toe. Na een klein uurtje geeft hij zijn verzet op en kruipt hij in zijn mand.

Zondag 13/12

Alsof het de normaalste zaak van de wereld is in Marokko eten we croissants en afbakbroodjes als ontbijt. Het is een beetje luxe voor hier, zeker hier minden in de woestijn, maar ja, we hebben alles over voor de gasten.

Na het ontbijt gaat de rondreis verder en brengen we een bezoek aan de ruïne van het echte fort naast de rivier. Na wat foto’s gemaakt te hebben vervolgen we onze weg richting de kust. We moeten eerst even door de rivierbedding heen, het lijkt er op dat de piste wat is aangeschoven de afgelopen weken. Hierdoor is het ook voor de Dacia Duster geen probleem om door de Oued te rijden. Na de oversteek rijden Jan en Dianne weer voorop, Jan ziet een gaatje over het hoofd en vanuit de Unimog kunnen we even onder het linker achterwiel doorkijken. Verder verloopt de rit goed en na een klein uurtje komen we weer op het asfalt.

We rijden een stukje naar het zuiden en bezoeken Foum Assaka. De afdaling naar de vallei is spectaculair en erg steil. Via een kleine smalle piste komen we aan op het strand bij Foum Assaka. Na een korte strandwandeling strijken we neer op bij een eenvoudig eetcafé. De eigenaar is blij dat er iemand komt en trekt alles uit de kast om het ons naar ons zin te maken. We bestellen wat te drinken en Jan stelt voor om hier te lunchen. We bestellen broodjes en omeletten. Zenuwachtig en onhandig begint er een man of drie heen en weer te lopen en te bellen. De broodjes en omeletten zijn snel klaar, we hebben blijkbaar voor het verrassingsmenu gekozen want nadat de broodjes op zijn komt er een pannetje overheerlijke vers geplukte mosselen even later gevolgd door een fruithapje in de vorm van Mandarijntjes. Uiteindelijk moeten we voor dit alles inclusief drankjes €2,70 pp afrekenen.

Na Foum Assaka nemen we de kustroute naar het noorden en rijden via Sidi Ifni naar Gourizim waar we afslaan richting Tiznit. Deze weg hadden we nog niet eerder gereden maar is erg de moeite waard. Mooi heuvelachtig landschap met veel Arganbomen, wat haarspeldbochten en best wel wat hoogteverschil. Aan het einde van de middag komen we aan op de camping in Tiznit waar Jorina een heerlijke pan soep kookt.

Helaas moeten we dan aan het begin van de avond alweer afscheid nemen van Jan en Dianne. We vonden het superleuk dat jullie er waren en kom gerust nog een keertje langs.

Maandag 14/12

Vandaag hebben we rustdag in Tiznit. Naast ons staan Nederlanders met een camper die voor de tweede keer in Marokko zijn. We kletsen gezellig bij en wisselen onze ervaringen uit.

Dinsdag 15/12

Na het gebruikelijke ochtendritueel gaan we op pad richting Tafraout. Hoewel het niet helemaal op de kaart staat hebben we via Google Earth een mooie route gevonden die ons door de vallei van Aït Mansour voert. In de smalle vallei is een bron en een oase van een kilometer of acht lang. De breedte is slechts enkele tientallen meters, maar de oase is zo dicht begroeid dat dit helemaal niet opvalt. Het lijkt wel oerwoud, we rijden door een soort groene tunnel en regelmatig zwiepen de palmbladeren over het dak.

Behalve Dadelpalmen groeien er ook veel Oleanders, Vijgen en Olijven. Het is bijna niet te beschrijven hoe mooi deze vallei is. Uiteraard maken we filmpjes om de woorden kracht bij te zetten. Aan de noordkant van de oase, bij de bron is een parkeerplaats waar Jorina spontaan besluit om daar te blijven om te overnachten in de oase. Een hele goede beslissing want het is zo’n heerlijke en relaxte plek, een oase van rust.

Buurman Abou komt even een praatje maken en maakt van de gelegenheid gebruik om zijn restaurant met panorama terras aan te bevelen. Als we later met Joppe een rondje lopen komt hij weer naar beneden en laten we ons overhalen om een kijkje te nemen op zijn terras met het fantastische uitzicht. Na een 75 treden klauteren valt het uitzicht zwaar tegen. We kunnen ongeveer 100 meter van ons af kijken tot aan de rotswand van de kloof en onder ons een gesloten bladerdak van de oase. Terwijl we wat uithijgen van de klimpartij doet Abou een tweede poging om zijn kookkunsten aan te prijzen. Hij haalt echt alles uit de kast, gastenboeken en zelfs filmpjes van gasten moeten ons er van overtuigen dat hij de beste kok uit de regio is. Dit geloven we graag, aangezien hij de enige is. Uiteindelijk geven we hem het voordeel van de twijfel en bestellen we een Tajine Kip. We doen lekker decadent en laten het om zes uur bezorgen bij de vrachtwagen. We laten het ons goed smaken en met de laatste stukjes brood vegen we de Tajine schoon.

Woensdag 16/12

De nacht is stil en vooral ook koud, Joppe krijgt een koude neus en kruipt stiekem op bed. Als we ’s morgens opstaan blijkt het zes graden te zijn, brr kkkoud.

Vandaag geen grote reisplannen, we rijden door richting Tafraout waar we eerst nog even bij de blauwe rotsen gaan kijken. Midden in de prachtige omgeving van Tafraout heeft een Belgische kunstenaar in 1980 het in zijn hoofd gehaald om zo’n beetje de hele verfvoorraad uit de regio op te kopen en er rotsblokken mee te gaan schilderen. Vol verbazing bekijken we dit fenomeen. Als ik hier in de buurt woonde dan denk ik dat ik een hogedrukspuit ging kopen en deze landschapsverpesting maar eens zou terugdraaien. Dat iemand tussen 4 latjes wat verf op een doekje kloddert is grappig, zeker als je daarna in een kamertje ophangt waar de lamp uit kan, maar dit….. Aan de andere kant, de bedoeling van kunst is volgens deskundigen dat het je wat doet, dat het iets bij je oproept. In dat geval; Chapeau meneer de Zuiderbuur, Ge zijt geslaagd.

Eenmaal in Tafraout bezoeken we de weekmarkt. Er moeten weer verse groentjes en fruitjes ingeslagen worden, daarnaast is het bezoeken van markten één van Jorina’s favoriete bezigheden. Wat opvalt op deze markt zijn de vrouwen van de streek, de Ameln. De vrouwen dragen een soort klederdracht, de getrouwde vrouwen gaan in het zwart met een felgekleurde bies om de sobere drapering wat op te vrolijken.

Na de markt slaan we ons campement op in een oase vlakbij de aanwezige campings. Het klinkt een beetje vreemd om te overnachten in het zicht van een camping, maar het is officieel toegestaan door de gemeente en in de avond komt er iemand langs met een toeristenformulier wat moet worden ingevuld en er moet €0,90 afgerekend worden.

Donderdag 17/12

Vandaag rijden we van Tafroute via Igherm naar Taliouine. Een mooie rit over smalle wegen door de Anti Atlas. De weg kronkelt over bergpassen van zo’n 1600 meter en is landschappelijk erg fraai. Onderweg zien we veel amandelbomen. Om deze te zien bloeien moet je in februari deze route rijden. Tussen Igherm en Taliouine passeren we een gebied waar hele stukken weg zijn weggespoeld tijdens de regen. Er zijn bypasses gemaakt door de oued. In dit gebied wil je niet zitten als het hard regent is onze conclusie.

Bij Taliouine slaan we links af en vinden buiten de dorpjes een mooie overnachtingsplaats onder een Arganboom. Het is een mooie stille plek en behalve door een Marokkaans stel wat op zoek is naar wat privacy worden we verder niet gestoord. ’s Avonds na het eten verkennen we met Google Earth de route van morgen, we hebben gepland om via de Tizi ’N Test de hoge Atlas over te steken en aangezien Jorina niet zo’n held is op smalle bergweggetjes met steile afgronden bekijken we eerst de route om eventueel de route nog te kunnen wijzigen.

Vrijdag 18/12

Zonder ontbijt vertrekken we deze ochtend op weg naar de Tizi ’N Test. Jorina heeft er een nachtje over geslapen en stoer als ze is besluit ze dat we gewoon via deze smalle bergpas door de Atlas gaan. We spreken af het erg rustig aan te doen en als we moeten uitwijken voor tegenliggers dan doen we dan naar de kant van de bergwand in plaats van naar de afgrond, dit ongeacht of dit nu wel of niet aan onze kant van de rijbaan is.

In Aoulouz gooien we het afval van de afgelopen dagen in een afvalbak zodat de vuilophaaldienst het weer in de natuur kan gooien. We rijden verder door een vallei waar veel sinaasappels geteeld worden. De oogst is in volle gang en de boomgaarden die net geoogst zijn worden gelijk gesnoeid, het snoeihout wordt verzameld op ezelskarren en afgevoerd. Op de T splitsing waar je linksaf kunt naar Taroudant gaan we rechtsaf recht op de Hoge Atlas af.

Zodra de weg begint te klimmen schakelen we terug en gaan we in de zesde versnelling de berg op. Na een stuk of vijf haarspeldbochten zien we een vrachtwagen in de verte de berg op gaan. Nog een paar bochten later wordt ons duidelijk dat we langzaam Mike en Marion aan het inhalen zijn. Op een veilige plaats stoppen we even en begroeten we elkaar alsof het al maanden geleden is dat we elkaar tegenkwamen.

We besluiten samen onze weg te vervolgen en op verzoek van Jorina blijven Mike en Marion voorop rijden. Onderweg wordt de weg op een gegeven moment zo smal dat twee auto’s elkaar niet fatsoenlijk meer kunnen passeren zonder een uitwijkplaats te zoeken. Gelukkig zit er nauwelijks verkeer op de weg en in de meest onoverzichtelijke bochten gebruiken we even de luchthoorn. We passeren een watervalletje en rijden onder een groot overhangend rotsblok door. We hebben de route onbewust goed gepland. Het grootste deel van de route zitten de afgronden van soms wel honderden meters diep aan de andere kant van de weg. Het ontbreken van een vangrail geeft soms wel een lichte tinteling in de onderbuik. Even later gevolgd door het nuchtere besef dat een vangrail zoals je die hier ziet ons niet gaat redden als er onverhoopt iets misgaat. Het wegdek is weliswaar smal maar rijdt verder goed waardoor deze bergpas gewoon goed te rijden is. Met de fiets is dat wel andere koek lijkt me. Halverwege de dag zijn we boven en drinken we wat bij het restaurantje. De afdaling verloopt heel soepel. De weg daalt veel minder snel dan dat we gestegen zijn.

Aan het einde van de middag zoeken we 9 kilometer voor Asni een overnachtingsplek aan de rand van een bosgebied. We staan naast een weggetje wat naar een dorpje voert en hebben een mooi uitzicht over het bos en kijken op een kleine zoutmijn.

Gezien de koude avonden besluit ik om wat hout te kappen zodat we er weer warmpjes bij zitten. Ik vind een dode Eucalyptus en een dode naaldboom. Samen met Mike probeer ik de Eucalyptus te kloven, dit heeft nog heel wat voeten in aarde gezien de enorm warrige structuur van de houtvezels.

Jorina nodigt Mike en Marion uit om mee te eten, op het menu staan doperwtjes met wortels, gebakken aardappels en een hamburger speciaal. De doperwtjes en wortels gaan bij Marion in de snelkookpan en binnen no-time zitten we aan een verrukkelijke Hollandse pot rondom een vuurtje van Eucalyptus en naaldhout.

Als we om kwart over tien besluiten om het bed maar eens op te gaan maken krijgen we bezoek van de boswachter en twee stagelopers. De boswachter komt nogal sikkeneurig over en begint te zeuren over het feit dat het verboden is om hier te overnachten, we mogen geen vuur stoken en we zouden illegaal hout gekapt hebben. Dat laatst probeer in te ontkrachten door te zeggen dat we hout gesprokkeld hebben in de Vallei van Aït Mansour (wat ook wel klopt, maar dat hout ligt nog op het dak van de auto). Eén van de mannen die mee gekomen is met de boswachter trapt er niet in want hij ruikt aan een stuk hout en stelt vast dat het rode Eucalyptus is, en dat groeit niet in Aït Mansour.

De boswachter begint weer over het overnachten, ik maak hem duidelijk dat er nergens een bord staat dat dit niet mag en dat we dus ook gewoon blijven staan, het is tenslotte al bijna half elf, nu vertrekken is waanzin en daarbij; in bijna heel Marokko mag je vrij staan. De man ontdooit wat en geeft ons uiteindelijk toestemming om te blijven met daarbij de vermelding dat dit wel echt de laatste keer is. Dat beloven we, tevens beloven we om het vuurtje uit te maken met water voordat we naar binnen gaan. Dat laatste doen we ook, zodat we zeker weten geen gezeur meer krijgen. Waarschijnlijk is het juist het vuur wat de mannen heeft aangetrokken, we kunnen ons ook wel voorstellen dat ze wat in paniek geraakt zijn toen ze ergens vuur zagen of roken op een plaats waar dat niet gebruikelijk is. Het is wel zo dat wij er rekening mee houden dat we geen groot vuur maken en dat we dit niet in de buurt van bomen doen, maar ja dat kan de boswachter niet ruiken natuurlijk.

Zaterdag 19/12

Na een eenvoudig doch voedzaam ontbijtje nemen we maar weer eens afscheid van Mike en Marion, het zal wel niet voor het laatst zijn dat we hen tegenkomen. Wij gaan verder richting Marrakech en Mike en Marion gaan nog een mooie route rijden op de flanken van de Hoge Atlas.

Nadat we inkopen doen bij de supermarkt in Marrakech rijden we naar Ourika Camp. Deze camping is één van de mooiste die we gezien hebben in Marokko, heel ruim opgezet rond een weelderig aangelegde tuin. Het is alleen jammer dat er zoveel verkeer over de weg voorbij raast.

Zondag 20/12

Vandaag komen we een beetje bij van een hele mooie week, we hebben prachtige dingen gezien en schitterende routes gereden. We zijn er alle drie een beetje moe van.

Maandag 21/12

We gaan op lampenjacht. We willen op het industrieterrein van Marrakech op zoek gaan naar een paar mooie Marokkaanse lampen voor boven de eetkamertafel. Op weg naar het industrieterrein passeren we al een aantal winkels en groothandels, overal stoppen we even, maar vinden niet echt wat we zoeken. In de winkel op het industrieterrein waar we twee jaar geleden ook lampen gekocht hebben vinden we wel wat we zoeken, de prijs is wat te hoog en de man heeft er maar één in plaats van drie. Hij kan ze wel donderdag leveren. Dat wordt lastig aangezien we dan in Ouzoud bij Paul en Renate willen zijn. We rijden daarom nog een rondje, bezoeken nog meer shops maar vinden niet wat we zoeken. Tijdens de lunch kijken we even op internet of de lampen misschien in Nederland te koop zijn. Jorina vind er wel een paar die er op lijken, maar dan twee of drie keer zo duur of stukken kleiner. Blijkbaar hebben we weer een dure smaak.

We rijden terug naar lampenmeneer en gaan accoord met de uiteindelijke vraagprijs op voorwaarde dat hij ze z.s.m. regelt. Na wat bellen en foto’s door appen naar de fabriek lijkt het geregeld. Woensdagochtend om 09:00 zijn de lampen in de winkel. Nu maar hopen dat het drie dezelfde zijn en dat hij ze ook echt heeft woensdagmorgen. Hoe we ze dan gaan opbergen in de auto is een vraag van hele andere orde. Omdat we geen zin hebben om weer heel de stad door te crossen rijden we naar een andere camping aan de noordkant van Marrakech. Morgen een verplichte snipperdag.

Dinsdag 22/12

Zoals gezegd vandaag verplichte snipperdag, Jorina wast een paar dingetjes uit, zeemt de ramen van de cabine even en ik schrijf het verslag van de afgelopen tien dagen, verder moeten er nog filmpjes gemonteerd worden en moeten we nog foto’s uitzoeken. Best druk nog zo’n snipperdag.

Bij deze willen we ook graag van de gelegenheid gebruik maken om iedereen die ons volgt, zowel de stille volgers als de bij ons bekende volgers te bedanken, we vinden het bijhouden van de website met alles wat daarbij komt kijken erg leuk, maar het is des te leuker als we merken dat anderen daar ook plezier aan beleven. We beschikken meestal over goed internet waardoor we ook goed per mail of via de Whats-app te bereiken zijn. Ook de leuke en spontane berichtjes in het gastenboek worden door ons erg op prijs gesteld.

Graag willen we langs deze weg ook iedereen hele fijne feestdagen wensen samen met de mensen om je heen. En mocht je je vervelen, kom gerust naar Marokko, de koffie staat klaar.