Together on tour

Marokko

Prachtige routes

Dinsdag 24/11

Vandaag beginnen we aan de piste welke over Cap Barbas voert. De route start in Bir Gandouz en gaat eerst over asfalt naar Lamhiriz. Bij dit authentieke vissersdorpje ligt een mooie verzameling vissersbootjes, een erg fotogenieke omgeving. In de haven is helaas weinig activiteit deze ochtend. De infrastuctuur van het dorp ligt volledig overhoop, overal is men bezig om het wegenplan volwaardig te maken. Het valt ons op dat dit in de hele Westelijke Sahara het beeld is. Stevige (overheids)investeringen in de leefbaarheid van het gebied. Ons inziens een tactische zet in het slepende conflict met de Polisario. Als je kijkt naar de zwaar gesubsidieerde brandstofprijs in de Sahara dan is men duidelijk bezig om meer mensen vanuit Noord Marokko naar de Sahara te trekken. Wellicht dat het achterliggende idee is om daarmee een numeriek overwicht te creëren en zodoende mondiaal meer goodwill te kweken om de hele Westelijke Sahara op te eisen.

Na ons bezoek aan de haven van Lamhiriz rijden we terug het dorp uit en gaan op zoek naar het begin van de piste. Hier zijn we bijna een uur mee bezig. De eerste poging strand in een gebied waar alleen maar brommertjes tussen de grote scherpe rotsen rijden. We porberen er doorheen te worstelen maar na een kilometer en een half uur verder zien we dat dit nooit de bedoelde piste uit het boek kan zijn. De richting met de GPS wijkt ook teveel af. We gaan weer terug en proberen een andere track. Deze lijkt dood te lopen. Verkenning te voet leert dat de piste een stukje is weggespoeld en bovenop een heuvel toch weer verder loopt. We kruipen in de laagste versnelling omhoog Jorina loopt vooruit en geeft aanwijzingen. Eenmaal boven blijkt dat we op het juiste spoor zitten. Al snel komen we langs zee waar de scherpe afgebrokkelde kust een mooi contrast vormt met de zee. We zien veel vissers welke met een hengel vanaf de rotsen staan te vissen. Voor wie wil is het mogelijk om verse vis te kopen bij één van deze mannen. Wij hebben nog geen trek en rijden rustig verder. We komen aan bij een strandje welke we volgens het roadbook moeten oversteken.

De afdaling er naar toe is echter volledig weggespoeld en het is niet mogelijk om daar verantwoord naar beneden te gaan. We gaan wat spoorzoeken en een klein uur later zijn we om het strandje van 400 meter heen gereden. Al snel daarna komen we aan bij Cap Barbas, een vuurtoren die er verlaten en kapot uitziet op de kaap met een militaire post erbij. De militairen lopen in vrijetijdskloffie rond en we maken een praatje. We worden van harte uitgenodigd om een mooi plekje te zoeken voor de nacht. Als we willen mogen we best een dag of drie blijven staan. We bedanken en vertrekken weer na de lunch. Halverwege de middag komen we bij een mooie baai waar de golven rustig het strand op rollen.

Een ideale plek om te overnachten, Joppe kan er naar hartenlust zwemmen. We maken een heerlijke wandeling en ontdekken dat er mosselen groeien op de rotsen in zee. Het is eb en de mooie jonge mosselen zijn goed zichtbaar. We maken er een paar open en dat ziet er goed uit. Ik begin alvast te plukken en Jorina gaat een bak halen.

Die avond eten we heerlijk verse mosselen met noodles. Het genieten is begonnen! Tegen koffietijd komt er een militair aangewandeld van de dichtstbijzijnde wachtpost met de vraag of we willen overnachten. Als we een fiche geven is dat geen enkel probleem.

We slapen heerlijk met het geluid van de zee op de achtergrond. ’s Nachts worden we even wakker van een vrachtwagen van het leger welke in de nacht van post naar post rijdt.

Woensdag 25/11

Na een uitgebreide ochtendwandeling gaan we weer verder op de piste en rijden via een zoutmeer weer richting de N1, De resterende 10 km zijn snel afgelegd en al gauw rijden we weer op het asfalt.

We passeren het verlaten dorpje Imlily. We proberen bij de eerste watertoren of we water kunnen krijgen want de tank is toch echt leeg. Alles is verlaten en niet meer in gebruik. We rijden het dorp uit en net buiten het dorp staat nog een watertoren. Deze ziet er wel intact uit. We stoppen en gaan op zoek naar iemand die ons even helpen kan. Niemand te bekennen, het hek is open. We nemen een kijkje en ik zie een kraan zitten. Buiten het terrein is een drinkbak voor vee welke vol staat met vers water, wat er goed uitziet. De ontdekte kraan bedient de leiding naar deze bak, we testen het systeem en het water en keuren het goed om te wassen enz. het smaakt iets ziltig en er lijkt wat ijzer in te zitten.

Na een halfuur knutselen met wat slangen en een oude 5 liter waterkan hebben we een trechter. We zetten de auto naast de toren. Jorina blijft beneden om de trechter en de slang vast te houden terwijl ik naar boven klauter gewapend met een waterpomptang om de kraan die daar zit open te draaien. Joppe zit op de uitkijk.

Het is een beetje prutsen en kliederen, maar na een kwartier zit de tank vol. We sluiten alles weer netjes af en gaan direct bij de watertoren een piste op welke via het zuiden naar Sebkha Imlily gaat.

Onderweg passeren we de verdedigingswal van 1985. Rond deze muur is zwaar gevochten in het Sahariaanse conflict. Direct na de muur missen we een track waardoor we met een kleine omweg bij Sebkha Imlily aankomen. We komen aan vanaf de zuidkant en staan boven op een heuvel welke een schitterend uitzicht verschaft over het hele meer. De muur van ’85 loopt dwars door het zoutmeer middels een stalen hekwerk.

Volgens het roadbook van Gandini wat we op aanraden van Marcel en Yvon (www.offroadfocus.com) gekocht hebben zitten er in het zoutmeer een soort gaten waar altijd water in staat. In deze gaten zitten Cichliden, specifiek “Tilapia de Guinée”.

We zijn hier razend enthousiast over want dit zou iets unieks zijn in Noord Afrika. Aangezien er helemaal niemand te zien is twijfelen we aan het verhaal. We trekken de stoute wandelschoenen toch maar aan en gaan op ontdekking. Na een 20 minuten door de zoute modder geploeterd te hebben komen we aan bij zo’n gat. Het water is kraakhelder en jawel hoor, het stikt er van de visjes. Maximale grootte zo’n 10cm. Het is prachtig om midden in de woestijn zo’n stukje natuur tegen te komen. En eerlijk gezegd is het heerlijk om er lekker samen van te kunnen genieten. We maken foto’s en testen de GoPro op zijn onderwaterkwaliteiten.

Na een uurtje spelen met de camera’s en genoten te hebben wandelen we opgetogen terug en roerbakken we de overgebleven mosseltjes. Die avond is het zo goed als volle maan, kraakhelder en bijna windstil. Het is daardoor zo licht dat je buiten bijna een boek kunt lezen zonder lampje.

Eenmaal op bed merken we hoe stil het hier is. Het is bijna een oorverdovende stilte. Heel bijzonder en erg indrukwekkend.

Donderdag 26/11

Terwijl we ’s morgens Joppe uitlaten vinden we een begraafplaats met vermoedelijk oorlogsslachtoffers. Na het ontbijt verlaten we deze prachtige plek en rijden we om een klein duinengebiedje heen naar de andere kant van het zoutmeer. Hier bezoeken we nog een paar watergaten met vissies en maken we nog wat mooie onderwaterbeelden.

Daarna rijden we via een korte piste naar een asfaltweg welke ons in de richting van El Argoub brengt. In El Argoub gaat Jorina op broodjacht. Vervolgens rijden we door naar Dakhla waar we de komende dagen blijven staan op de camperplaats “Trouk” waar we eerder gestaan hebben. Aan het einde van de middag komen er twee Belgen (fb stalenpony) aan gefietst. Op de vraag waar de reis heengaat komt een verrassend antwoord; Patagonië, maar dat is toch in het Zuiden van Chili? Hoe ze er precies dachten te komen was nog niet helemaal duidelijk. Uiteraard met een boot, maar dat is blijkbaar wat lastiger te vinden dan vooraf gedacht. De hoop is nu gevestigd op een boot vanaf Dakar. We delen ons contact welke we hebben in de haven van Dakar zodat ze alvast naar de (on)mogelijkheden kunnen informeren.

Vrijdag 27/11

Jorina is druk met het doen van de nodige wasjes en ik lig vooral plat. Ik ben opgestaan met keelontsteking. De prioriteiten worden voor de komende dagen wat bijgesteld.

Zaterdag 28/11

Ik ben nog steeds niet veel waard en neem een stevige Diclofenac in de hoop dat de ontsteking en daardoor ook de keelpijn wat minder wordt. We rijden naar Dakhla waar Jorina op boodschappenjacht gaat terwijl ik achter in de auto weer onder de wol kruip. Jorina brengt een kaart mee waarmee we weer internet hebben de komende tijd.

Maandag 30/11

We zijn onlangs tot de ontdekking gekomen dat de groene kaart bijna verlopen is. De nieuwe is nog niet binnen dus bellen we de tussenpersoon. Toevallig komt de groene kaart nog voor de tussenpersoon kan reageren per mail binnen, morgen even naar Dakhla om hem uit te printen en we kunnen weer verder.

De keel gaat stukken beter dus dat hoeft ook geen belemmering meer te zijn.

Voor de zekerheid vervang ik de brandstoffilters naar aanleiding van de problemen in Mauritanië. Er zit wel wat vuil in maar het is niet heel erg schrikbarend, dat is hoopgevend voor de komende periode.

Verder monteert Jorina weer een aantal filmpjes voor de website en schrijf ik dit verhaal.

Morgen willen we richting Boujdour. We hebben een piste gevonden van 136km welke landinwaarts parallel loopt naast de N1. Niet echt heel spectaculair denken we, maar altijd beter dan op het asfalt.