© 2016 Togetherontour - Gerrit&Jorina

Europa

13 t/m 19 september

We zijn op weg...

Bijkomend van weer een heerlijk rustige nacht aan de lagune van Moulay Bousselham komt het gevoel bovendrijven dat we al een paar weken van huis zijn. In werkelijkheid zijn we pas negen dagen onderweg.

Terwijl ik met een kop “wakkermaakkoffie” onder mijn neus onderuit gezakt in mijn stoel hang en over de lagune naar zee kijk komen de herinneringen van de afgelopen week weer naar boven. Na de nodige stress in de laatste week voor ons vertrek was het dan vrijdags toch eindelijk zover. De reis die we eigenlijk al voor 2012 gepland hadden kon dan nu toch eindelijk beginnen.

In vergelijking met eerder gemaakte reizen zijn er toch wel wat verschillen. Het wordt de eerste grote reis met Joppe, onze altijd enthousiaste Stabij. Het is ook de eerste grote reis met de “nieuwe” auto.

Door het bovenstaande is ons gebruikelijke reistempo behoorlijk gezakt. De maximum snelheid is gedaald van 130 tot 90km/h en elke 2,5 uur maken we een stop om Joppe zijn steeds groter wordende territorium af te laten bakenen en even een snelle inspectie van de auto te kunnen doen.

Wat ook nieuw is deze reis is dat we uitsluitend overdag zullen gaan rijden. Dat is op de eerste dag gelijk al een beproeving, tussen de middag staan we in de file voor Antwerpen en we komen tijdens de avondspits langs Parijs. Net onder Parijs, in Dourdan, vinden we een plaatsje voor de nacht. Het regent en het is koud, een betere timing om richting Marokko te gaan kan bijna niet.

De volgende ochtend trekken we weer verder door Frankrijk, op weg naar Touzac aan de Lot. Hier zullen we de zondag doorbrengen bij Barry en Suzanne, waar Joppe heerlijk kan spelen met moeder Senna, zus Beertje en Heidewachteltante Angie.

Doordat we via Touzac rijden moeten we maandag eerst bijna 300km binnendoor rijden voordat we weer bij een snelweg komen die ons verder brengt richting Spanje. Aan het einde van de middag zoeken we ons wezenloos naar een camping waarvan op de snelweg eer bordje stond, eenmaal van de snelweg af geen bordje meer gezien en dus een keer of twee tien kilometer de verkeerde kant opgereden. Uiteindelijk vonden we ons slaapplekje, een aftandse camping aan de rand van Vittoria-Gasteiz. Het is gelukkig maar voor één nachtje dus kijken we maar niet al te veel naar de rommel die werkelijk waar overal ligt.

Inmiddels worden we al op de hielen gezeten door Jan en Dianne die zondag’s vertrokken zijn vanuit Boekel en in een iets hoger tempo naar het zuiden kachelen. Dagelijks krijgen we per sms een update en elke dag wordt de afstand tussen ons in kleiner. Het zal toch niet gebeuren dat ze ons gaan inhalen dacht ik. Dus dinsdag’s zijn we lekker vroeg vertrokken en hebben onderweg weinig tijd verdaan met tussenstops. Eindstand die dag 650km, dit komt neer op bijna tien uur reizen inclusief alle stops. We zijn lekker opgeschoten en overnachten in Merida. Het is er drukkend warm en de zon steekt gemeen. Het is gewoon weer wennen na alle regen die we onderweg gehad hebben.

De afstand naar Tarifa (zuidelijkste puntje van Spanje) is voor ons nog maar een kleine 400km en voor Jan en Dianne bijna 800. We stellen onszelf tot doel om dit in één dag te gaan rijden. Voor ons relatief een makkie, voor Jan en Dianne een behoorlijke uitdaging, moe maar voldaan komen ze ’s avonds aan op de camping, het voelt goed om samen te zijn. We kijken er naar uit om samen de komende weken door Marokko te gaan trekken.

Donderdag wordt de dag van de oversteek. Dit soort dagen zijn toch altijd weer bijzonder. Het is niet echt goed te omschrijven, maar op één of andere manier is het altijd een beetje spannend. Na een stevig ontbijtje worden de trucks gestart en gaan we in “konvooi” richting de haven van Tarifa.

Thuis, tijdens de voorbereiding, hadden we bedacht dat we vanuit Algeciras zouden gaan oversteken. Door een gebrek aan campings daar zijn we in Tarifa beland. Terwijl wij op Jan en Dianne aan het wachten waren zijn we even naar de haven in Tarifa gereden en kwamen er achter dat je ook met trucks kunt oversteken vanuit Tarifa. Het kan maar bij één rederij en ook maar een paar truck tegelijk. Voordeel is dat het snelle catamarans zijn waardoor de oversteek volgens de boekjes 35 minuten duurt.

Eenmaal in de haven valt ons de rust op. Er staan maar een paar auto’s te wachten en er wordt niet aan je getrokken. De tickets zijn dan ook snel gekocht, we staan ingepland voor de boot van 11 uur. De mevrouw van de tickets, die overigens goed engels spreekt (zeldzaam in Spanje) vraagt ons te wachten totdat één van haar collega’s ons komt halen. Toen we om half elf nog niemand gezien hadden zijn we zelf maar naar de boot gereden. En toen ging het mis. We konden niet meer mee met de boot van 11 uur omdat er al een vrachtwagen aan boord gegaan was. Dat was me nou ook weer wat. Staan we daar braaf te wachten op iemand van de rederij, kruipt er een truck voor ons op de boot. Bij de rederij was men niet van plan om iets voor ons te doen, ondanks dat we tickets voor 11 uur hadden. Eén van ons kon mee, nummer twee moest wachten tot 13 uur. Omdat we samen reizen besluiten we beide te wachten en blokkeren hiermee de hele toegang tot de haven, zelfs geen personenwagens kunnen ons meer passeren, de boot vertrekt, Dianne zet een potje koffie en maakt heerlijke broodjes, de twee uur wachten vliegen om en voor we het weten kunnen we aan boord.

De overtocht gaat supersnel. Eenmaal uit de haven geeft de boot gas en spuit werkelijk over het water, wat een kracht kan zo’n bootje ontwikkelen.

Aan boord kunnen we de paspoorten laten stempelen, dit scheelt tijd bij de douane in Tanger. In Tanger moeten dus alleen de auto’s nog worden ingevoerd. De stress en hectiek die we gezien hebben in 2009 is er niet meer, wat gebleven is zijn de onduidelijke regelmannetjes die tegen een niet echt vrijwillige bijdrage een groen formuliertje invullen. De politie en de douanebeambten vinden het wel lekker makkelijk zo met die regelmannetjes. Ze hoeven nu alleen maar te stempelen en orders uit te delen, de regelmannetjes komen regelmatig langs en vragen steevast om een bijdrage voor de verleende service, we geven één mannetje ruim twee Euro en wijzen hem vervolgens aan als er een ander mannetje komt schooien met de mededeling dat we hem een tientje gegeven hebben, zoek het maar uit onder elkaar. Het is gewoon van de zotte dat er nog steeds om geld gevraagd wordt bij een grens.

Naar wat onduidelijk heen en weer geloop moet de douane in de auto kijken, willekeurig moeten er een paar lade’s opengemaakt worden. En we worden uitgehoord over de “wapens” die we ongetwijfeld bij ons hebben. Ze zijn daar zo serieus in, ze geloven echt dat wij als een stel cowboys met revolvers en geweren op pad zijn.

Dan gaat de poort open en zijn we vetrokken voor vijf weken Marokko, gevolgd door een week terugreis in Europa.

Vervolg