© 2016 Togetherontour - Gerrit&Jorina

Marokko

13 t/m 20 oktober

De week van de Rally du Maroc.

Zodra we in Zagora aangekomen zijn gaan we eerst even een kijkje nemen op het bivak van de rally. We zijn een beetje te vroeg, de meeste teams moeten nog arriveren en de reeds aanwezige teams zijn nog aan het opbouwen. We lopen wat rond en besluiten later in het weekend nog maar eens terug te gaan.

Na de nodige weekendklusjes lopen we vanaf de camping terug naar het bivak. Inmiddels zijn alle teams aangekomen en druk bezig de voertuigen op te bouwen en af te stellen. We lopen wat rond er raken aan de praat bij het Ginaf Rally Team. Ginaf is hier met twee racetrucks en een servicetruck. De ene truck wordt bestuurd door Kees Koolen, genavigeerd door Jurgen van den Goorbergh met monteur Gijs van Uden. De tweede truck is twee jaar geleden nieuw gebouwd door Hans Beckx en eigendom van Gerrit van Werven. Gerrit van Werven heeft Zuurmond Beesd gevonden als sponsor, vandaar dat de auto in de kleuren van Zuurmond – De Jong Beesd is gespoten. Van Werven bestuurd de truck, Gerrit Zuurmond is monteur tijdens de race en deze truck wordt genavigeerd door de ervaren navigator Ed Wigman.

De sfeer bij het Ginaf team is ontspannen. Men vind het gezellig dat we langskomen en iedereen staat open voor een praatje. Vooral het team van Gerrit van Werven maakt alle tijd voor ons vrij en laat alles zien wat we willen. Als ze horen dat we de rally grofweg een beetje willen volgen zijn ze erg enthousiast en laten ons de globale route zien zodat we een plan kunnen maken. We krijgen zelfs het telefoonnummer van de servicetruck zodat we van hun diensten gebruik kunnen maken mochten we in de problemen komen in de woestijn.

Aan het eind van de middag worden de roadbooks uitgereikt en beginnen de navigators aan het uitwerken van de route. We krijgen van Jurgen van den Goorbergh een tip waar we mogelijk een mooie plek langs het parcours kunnen vinden in de duinen van Mhamid. We fotograferen een gedeelte van het roadbook en gaan ’s avonds op Google Earth op zoek naar het bewuste punt. Het punt waar we willen gaan staan ligt niet zover van Mhamid af dus besluiten we om via het asfalt om de wedstrijd heen te rijden tot het bewuste punt.

Om de wedstrijd grotendeels te kunnen zien moeten we maandag vroeg op. We vergissen ons in de tijd (wij houden de nieuwe Marrokkaanse tijd aan terwijl de Rally nog de oude Marokkaanse tijd hanteert) en hebben dus al een uur verloren als we op pad gaan. Zo vlug als we kunnen rijden we van Zagora naar Mhamid. De wedstrijd is inmiddels al gestart en we worden met enige regelmaat ingehaald door motoren die al op de verbindingsroute rijden. We worden ingehaald door Frans Verhoeven op zijn KTM. Frans herkent ons als Nederlanders en zwaait met zijn rechterbeen. Toch leuk dat iemand die gefocust is op de wedstrijd nog tijd heeft om een stel Hollanders te begroeten.

Net buiten Mhamid rijden we de duinen in en vinden na wat zoeken het parcours van de rally. We rijden de trucks bovenop een duin zodat we niet in de weg staan en goed zicht hebben op het wedstrijdveld.

Omdat we een beetje te laat zijn zijn de meeste motoren al voorbij. De eerste auto’s komen langs en later ook de vrachtauto’s. Het is supermooi om dit eens live te zien. De snelheid, de kracht en het gevecht tegen de omgeving. Vrachtwagens van ruim 8000kg die met vier wielen van de grond komen als ze over een duin vliegen. We vermaken ons uitstekend en maken veel foto’s. Inmiddels is de wind opgestoken en zitten we in een kleine zandstorm. Een paar uur later gaat de wind weer wat liggen en kan de tulband en skibril weer af.

Zodra de wedstrijddeelnemers voorbij zijn maken we een doorsteek richting de finish in Tagounite. Hierbij komen we onverwacht op het parcours zodat we regelmatig de berm in moeten duiken voor wedstrijddeelnemers. Waar het kan blijven we naast het parcours rijden om niemand tot last te zijn. Het mooie hiervan is dat het verschil in snelheid dan goed is waar te nemen. We rijden voor ons gevoel stevig door en rijden op een bepaald stuk ruim 60km/h. Op dit stuk worden we ingehaald door een racetruck, na de finish blijkt dat deze truck op dat moment bijna 140km/h reed.

Dinsdag is het feest. Dianne is jarig dus de vlaggetjes kunnen weer uit de kast. We eten pannenkoeken als ontbijt en doen lekker rustig aan. Na het ontbijt gaan we even de voorraad van beide trucks aanvullen omdat we weer voor een paar dagen de woestijn in gaan. Na de inkopen vertrekken we in de richting van Merzouga. We volgen een piste die vlak langs de Algerijnse grens loopt. Na een kilometer of tien worden we staande gehouden door het leger. We geven een ingevulde fiche met het idee dat dan de poort wel open zou gaan. Helaas, we krijgen de fiche weer terug en worden terug gestuurd. We krijgen een alternatieve route mee en gaan op pad.

Na twintig kilometer volgt er weer een controle van het leger en hier worden we wel doorgelaten. Na enige tijd komen we op een piste waar de rally die dag gepasseerd is. Dit is goed te zien aan hoe versleten de piste is, diepe sporen en uitgesleten bochten. We vragen ons af of dit na zo’n wedstrijd ook weer opgeknapt wordt door de organisatie. De piste gaat over prachtige onverharde bergpaden welke soms enorm stijl omhoog gaan. We doen rustig aan en genieten van het overweldigende uitzicht.

Na de koffiestop zien we een rallytruck staan waar een servicetruck bij staat. De racetruck is kapot en men probeert het ding weer aan de praat te krijgen. We stoppen even om te kijken of we kunnen helpen, helaas hebben wij de juiste V-snaren niet bij ons dus moeten de heren waarschijnlijk afgesleept worden naar het bivak.

Jan vind een paar honderd meter verderop een geklapte band van een rallyauto. We knopen de zwaar gehavende band en velg aan de truck, mooi souvenirtje voor Jan’s werkplaats.

Aan het einde van de middag zien we 60 meter van de piste af een Zwitserse auto staan. We vragen of we bij hen de avond en nacht mogen doorbrengen. We eten gezellig samen en vieren Dianne’s verjaardag met een goed bewaarde borrel.

Woensdagmorgen staan we lekker op tijd op en gaan na een eenvoudig ontbijtje op pad. We moeten nog ongeveer 160km af leggen voordat we in Merzouga zijn. Onderweg zitten een paar lastige en vooral enorm stoffige stukken. In dit gebied komt veel feche-feche voor. Dit spul is eigenlijk geen zand maar klei, maar dan zo fijn als meel. Als je er doorheen rijd geeft dat enorme wolken achter de auto. Het resultaat van een dagje feche-feche is te zien tot in de binnenkant van de oren. Over de binnenkant van de auto zullen we het maar niet hebben.

In één van de feche-feche gedeeltes rijden we een beetje verkeerd waardoor we getrakteerd worden op nog een half uur extra stofhappen.

Laat in de middag komen we aan in Merzouga waar we een plaats vinden voor de nacht.

Donderdag gaan we spelen in het zand. We hebben hier een grote zandbak gevonden waar wij grote kinderen met ons grote speelgoed wel uit de voeten kunnen. We rijden kriskras door de duinen en op een gegeven moment horen we krakend uit de portofoon dat Jan z’n truck niet boven komt op een duin waar wij inmiddels al overheen zijn. We draaien om en zoeken een hoog en steil duin op waar we beide auto’s tot de limiet drijven. Bij gelijke bandenspanning komt de Unimog wat verder dan de MAN. Als Jan de bandenspanning tot 0.5bar laat zaken terwijl ik de banden op 1,0 bar houd dan zijn de trucks aan elkaar gewaagd.

Net na de middag hebben zijn we uitgespeeld en rijden we nog even naar de finish van de rally van vandaag in Jorf. We wachten de teams van Ginaf op en maken ondertussen veel foto’s. We moeten de heren van team Van Werven beloven dat we nog even langskomen in het bivak voor een bakje koffie en een praatje. Als we aankomen in het bivak moeten we nog even aan het werk met de Unimog. Het bivak ligt 100 meter van het asfalt af en is te bereiken via een heel diep feche-feche pad. Vooral tweewiel aangedreven voortuigen hebben hier moeite mee en al snel staan er een aantal auto’s vast. We halen ons sleeplint tevoorschijn en slepen twee auto’s door het pad heen. Om te voorkomen dat we de hele avond bezig zijn parkeren we snel de trucks en lopen naar het Ginaf team. Daar wacht ons een grote verrassing. Gerrit Zuurmond nodigt Jan en mij uit om mee te rijden in de racetruck voor een proefritje voordat de monteurs beginnen met het klaarmaken van de truck voor de race van morgen. Dit laten we ons geen twee keer zeggen. We klauteren via het wiel omhoog en op advies van Zuurmond snoeren we de gordels goed vast.

Nog voor we het terrein af zijn leren we de limiet van de truck kennen. Op het eerder genoemde pad staat een servicetruck vast, achter deze truck hangt een aanhanger met daarop de racetruck van Behringer (Duitsland). Zuurmond wordt gevraagd om even een trekje te geven. Het kinetisch sleeplint (lijkt een beetje op elastiek) wordt aangehaakt en het trekken kan beginnen. Eerst even voorzichtig proberen, dat werkt niet. Er komt een Duitser aan het raam und wir mussen vol gas in het slappe touw vliegen. Dat klinkt ons als muziek in de oren. Zuurmond laat de koppeling opkomen en geeft vol gas, het touw vliegt op spanning en “onze truck” staat als een nukkige geit te springen op het pad. De krachten die vrijkomen zijn enorm, maar de vastzittende truck komt slechts een meter vooruit en wil dan met geen mogelijkheid meer verder. De Duitsers besluiten hun racetruck af te laden en zelf een poging te gaan doen.

We worden afgehaakt en rijden de weg op. Op de weg geeft Zuurmond gas en binnen no-time rijden we boven de 100km/h. Volgens de gegevens kan de truck vanuit stilstand in 11 seconden naar 140km/h. Net buiten Erfoud gaan we van de weg af en begint een stukje nabootsen van de rally. We worden helemaal door elkaar heen geschud en vliegen over de piste. Het is een prachtervaring. Nu snappen we een beetje wat de mensen tijdens zo’n rally doorstaan.

Eenmaal terug in het bivak krijgen we van navigator Ed Wigman de route voor vrijdag zodat we een plaats kunnen bepalen waar we de rally nog een keer kunnen bekijken.

Vrijdag staan we lekker op tijd op zodat we ons deze keer niet hoeven te haasten om op tijd op de piste te zijn. We zoeken een plaatsje op aan de rand van Erg Chebbi, het schitterende duinengebied bij Merzouga. Inmiddels hebben we wat mensen leren kennen in het bivak waardoor diverse deelnemers zwaaien of toeteren als ze passeren. Halverwege de wedstrijd loopt er een kudde dromedarissen het parcours op. De deelnemers vliegen er rakelings langs op. Voor ons levert het weer een paar mooie plaatjes op.

Zodra de rally gepasseerd is kruipen de dames achter het stuur en gaan we “in het spoor van de rally” na een aarzelende start krijgen de lady’s er zin in en wordt er lekker door het mulle zand gesjeesd. Aangekomen bij het hoge gedeelte van de duinen kruipen de mannen weer achter het stuur. We volgen een spoor om hoog de steile duinen in. Nog maar net op weg voel ik dat de Unimog van achteren wegglijdt. Inmiddels begint de portofoon te kraken en meldt Jan dat hij ook aan het glijden is gegaan. We stappen uit en zien Jan z’n truck op half elf hangen. Oef, denk ik, dat is maar net goed afgelopen. Om ervoor te zorgen dat de truck niet alsnog op de kant gaat graven we wat zand onder het hoogste wiel uit, de truck zakt iets terug en het rustig nadenken kan beginnen. Ondertussen zijn er al wat locals ter plaatse. Een van hen blijkt heel ervaren in het duinen rijden en geeft ons wat goede tips.

We graven een spoortje vanaf het hoogste achterwiel naar beneden. Als dat klaar is kruipt Jan achter het stuur met de opdracht om alle wielen te sperren en vol gas achteruit het duin af te rijden. Terwijl Jan naar beneden rijdt wipt de truck nog een keer heel gevaarlijk op, een hoop geschreeuw en paniek, Jan blijft gelukkig rijden en zet de auto heelhuids beneden. Onze truck hangt ook een behoorlijk scheef dus besluit ik om geen risico’s te nemen en ga ook achteruit het duin af.

Eenmaal veilig beneden analyseren we het voorval en komen tot de conclusie dat we de limiet van de auto’s hebben leren kennen, dat was één van de dingen waarvoor we hier kwamen. Missie geslaagd dus. Van vrouws-wege wordt het de mannen sterk ontraden om nog verder in de duinen te gaan spelen. We zoeken daarom een camping op in Merzouga waar we de wekelijkse was en klusdag doorbrengen.

Zondagmorgen worden we gebeld door Henk van Brummelen van het Ginaf team. Of we zin hebben om bij de training van de nieuwe Ginaf truck te komen kijken. De eerste truck is nog maar net klaar en moet over vier weken samen met nog twee identieke trucks op de boot naar Argentinië voor de aanstaande Dakar. Dat aanbod slaan we niet graag af dus rijden we naar het duinengebiedje waar de training wordt afgewerkt. We ontmoeten daar de broers Wuf en Edwin van Ginkel, navigators Hugo Kupper en Rintje Ritsma en de rest van het team. Het wordt een leuke ontspannen middag waarbij de gereedschapskist van de Unimog er nog aan te pas moet komen om de nieuwe Ginaf truck weer op weg te helpen.