© 2016 Togetherontour - Gerrit&Jorina

Burkina Faso

Van Bobo naar Banfora

Geplaatst door Gerrit en Jorina vr, december 18, 2009 10:28:54

Dag 40; vrijdag 11 december

Het is nog niet helemaal licht als we wakker worden van de deurbel. Nog suf van de diepe slaap realiseer ik me dat we geen deurbel hebben op de tent. En toch klinkt het als een koperen deurbel. Het geluid wordt sterker en na verloop van tijd wordt het geluid weer zwakker. Dat zou kunnen duiden op een lopende/rijdende deurbel. Omdat ook hier de gemiddelde voordeur niet loopt of rijd ben ik nieuwsgierig geworden naar het geluid wat ons uit onze dromen haalde. Het geluid komt nog een paar keer langs voordat echt alle slaap uit de ogen gewreven is.

Eenmaal uit bed wordt duidelijk wat het deurbelgeluid veroorzaakt. Door de straat waar we overnacht hebben trekken verkopers met handkarren voorbij die al bellend met “onze” deurbel de aandacht proberen te trekken om zo hun handelswaar te slijten. Gezien het tempo waarmee de knapen voorbij komen lopen vraag ik me af of ze ook iets verkopen voordat ze de straat uit zijn. Ze lopen te hard en vanachter de muren om de compounds heen is niet te zien of horen wat er te koop wordt aangeboden.

Voor vandaag hebben we als doel om Banfora te bereiken. Banfora ligt in het zuidwesten van Burkina en geldt als de groenste regio van heel het land. Rond Banfora liggen grote suikerriet plantages. De suiker die daarvan wordt geproduceerd wordt zelfs geëxporteerd. In de omgeving van Banfora kun je een waterval en prachtige rotsformaties bezoeken ook kun je als je een beetje geluk hebt nijlpaarden spotten in Lac Tengrela. Al met al de moeite waard om die kant op te gaan.

De weg van Bobo naar Banfora is volledig geasfalteerd en loopt grotendeels over de rand van een klif, bij Banfora gaat de weg naar beneden het dal in. Vanaf hier heb je een geweldig uitzicht over de suikerrietplantages. De plantages zijn rond zoals veel akkers in Spanje en Portugal. Op de plantages staan grote zelfrijdende sproeiinstallaties.

Vanaf Banfora rijden we naar Tengrela. Daar gaan we eerst op zoek naar een plaats waar we kunnen overnachten de komende dagen. ’s Middags rijden we nog even naar het meer van Tengrela waar we na wat zoeken nijlpaarden zien. Het is te ver bij ons vandaan om foto’s te kunnen maken. Door de verrekijker kunnen we zien dat de nijlpaarden best wel levendig zijn. Ze stoeien wat met elkaar en het water vliegt dan ook in het rond. Je kunt met gammele bootjes naar de nijlpaarden toe. Dit zagen we eerst niet zo zitten. Even later bleek dat men op een meter of vijftig van de nijlpaarden afbleef. Dit durfden we wel aan alleen toen wilde men de dubbele prijs van wat men hier oorspronkelijk voor vroeg. Dat was niet echt eerlijk en dus besloten we maar op het droge te blijven. Waarschijnlijk komen we binnenkort langs een ander meer (bij Satiri) waar je ook een goede kans op nijlpaarden hebt.

Het kampement waar we overnachten is eigenlijk een normale compound. Er staan echte ronde huisjes die deels verhuurd worden aan toeristen en deels bewoond worden door de eigenaar, zijn vrouwen en al hun kroost. Tussen de huisjes in kunnen we onze auto parkeren en kamperen voor drie Euro per nacht. Hier komen we ook zes Duitsers en een Zwitser tegen, deze mensen zijn naar Ouagadougou gevlogen en hebben hun fietsen bij zich waarmee ze door deze regio trekken. Voor ons betekent het dat we eindelijk een keer niet alleen zijn. Het valt ons op dat er, eigenlijk al vanaf Senegal, weinig toeristen zijn en al helemaal weinig overlanders.

Groetjes,

Jorina en Gerrit

Het prachtige zuidwesten

Geplaatst door Gerrit en Jorina vr, december 18, 2009 11:05:31

Dag 41 en 42; zaterdag 12 en zondag 13 december

Gisteren waren we vrij vroeg op het kampement waar we de komende dagen zullen overnachten. Daarom hebben we ’s middags een beetje de kaart bekeken en met het boekje over Burkina Faso in de hand wat routes bepaald die we in Burkina willen gaan rijden.

Het eerste rondje gaan we vandaag rijden. We willen van Tengrela naar Sindou, daarvandaan naar Orodara en dan weer richting Banfora. In Banfora slaan we dan rechtsaf om de watervallen van Kargifuela te gaan bekijken. Het is een rondje van een kleine 200km.

We hebben in de gps een route gemaakt dus als de apparatuur het blijft doen dan kunnen we eigenlijk niet verdwalen. We gaan om een uur of acht op pad richting Sindou. Bij Sindou kun je prachtige rotsformaties zien. Onderweg kopen we een broodje die we rijdend opknabbelen. Na een kilometer of 20 staat er een bord wat ons vertelt dat we linksaf moeten om bij de rotsformaties te komen. Volgens de gps en de kaart klopt dit niet en zouden we omrijden door de route te volgen. We hebben de tijd dus we slaan linksaf. De route gaat door licht tropisch bos met hier en daar plaatsen waar ook lianen groeien. De omgeving lijkt in de verste verte niet op dat van een Sahelland wat Burkina Faso is. In een dorp komen we op een kruising waar we even vragen naar de juiste weg. Waarom dat bord onderweg neer gezet is weet niemand maar blijkbaar rijden heel veel mensen via deze weg naar Sindou, blijkt uit de reactie van man die we de weg vragen.

Via eveneens een schitterend, glooiend landschap komen we in Sindou. Als we door het dorp zijn gereden duiken er voor ons ineens de rotsformaties op. Het zijn een soort stalactieten die op rijzen uit een nagenoeg vlak landschap. Als we stoppen voor een fotostop komt er een mannetje op ons af die geld vraagt omdat wij foto’s maken, 1000 cfa. Dat is natuurlijk waanzin, we staan op de openbare weg dus betalen we nergens voor.

De man nodigt ons uit om een wandeling tussen de rotsen door te maken. Helaas begon hij verkeerd door direct geld te vragen voor de foto’s die we maakten en we besluiten maar af te zien van een wandeling. Achteraf blijkt dat we daardoor wel wat moois gemist hebben, volgens de fietsende Zwitser.

Van Sindou gaat het via een ruige piste verder. De piste is gelukkig wel breed genoeg. We laten lucht uit de banden en hobbelen verder over de rotsachtige bodem. Onderweg passeren we een paar mooie authentieke Afrikaanse dorpjes. Auto’s zie je hier niet wel veel fietsen. Dat hier niet bijna geen auto’s komen kun je ook opmaken uit de reacties van de fietsende mensen, zodra ze ons horen aankomen dan duiken ze echt de bosjes in. En dat terwijl er voor ons genoeg ruimte is om te passeren. De eerste paar keren is dat wel leuk, maar op den duur beginnen we het een beetje lullig te vinden. We zien in de spiegel hoeveel moeite het de mensen soms kost om fiets en bepakking weer uit de bosjes te halen. Een lopende vrouw maakt het zo bont, zodra ze ons aan hoort komen duikt ze een afwateringsgreppel van een meter diep in.

Op deze manier komen we aan in Dieri. Van Dieri loopt er een goede asfaltweg naar Orodara. Daar draaien we weer de piste op richting Banfora. Deze piste is erg goed en op stukken halen we 90km/h. Vanaf Banfora gaan we naar de watervallen. Daar krijgt Jorina het aan de stok met een “gids”. Jorina vind het niet nodig dat er een gids meeloopt. De gids vertelt dat dit absoluut nodig is omdat het gevaarlijk is en omdat er stukken zijn die verboden zijn voor toeristen. Zowel het gevaar als de verboden stukken zijn we niet tegengekomen. Uiteraard moesten we de gids wel betalen. De waterval stelde een beetje teleur. We hadden op internet vooraf wat foto’s gezien van een bulderende watermassa. Dat is echter alleen in augustus te zien, daarna neemt de hoeveelheid water af tot er in november een rustig stroompje overblijft. Desondanks is het een leuke wandeling met een fotogenieke omgeving.

Moe maar weer vol indrukken keren we terug op ons kampement.

Zondag lezen we wat maken hier en daar een praatje en rusten uit van weer een prachtige week in Afrika.

Morgen beginnen we aan onze tweede uitgestippelde route. We gaan van Tengrela via Banfora naar Gaoua. Daar gaan we naar het noorden en slaan bij Diebougou rechtsaf. Bij Leo gaan we dan weer naar het noorden om uiteindelijk in Ouagadougou aan te komen. Deze route is bijna 600km lang dus dat zal we een dag of twee kosten.

Groetjes van ons.

Van Tengrela naar Boromo

Geplaatst door Gerrit en Jorina za, december 19, 2009 12:04:24

Dag 43; maandag 14 december

Na een heerlijke nacht te hebben geslapen zijn we om 7 uur vertrokken uit Tengrela. Eerst even getankt en een heerlijk stokbroodje gekocht.

Vanuit Bobo zijn we naar de N11 gereden richting Gaoua. Het is een gravelweg die breed genoeg is, maar helaas met veel gaten, hobbels en bobbels. We rijden langs prachtige kleine dorpjes en af en toe zag je een meertje of een riviertje. Verder is er veel ‘bush’ om ons heen.

We kwamen in een dorpje waar we in de verte een grote groep mensen zagen. We maakten onze ruit even schoon en ik begon te filmen. Toen we dichter bij de groep aankwamen zagen we dat het niet zomaar een gezellig groepje was. Het leek meer een demonstratie van middelbare scholieren. Hup, de camera maar weer snel in de tas. Opeens kwamen de kinderen onze kant op. Gerrit deed alle ramen dicht en de deuren op slot. We zeiden op dat moment even niets meer tegen elkaar en we hadden geen idee wat er zou gaan gebeuren. De groep scholieren ging rondom onze auto staan en schreeuwden van alles. Dit duurde even, maar plots schreeuwde een soort leider iets waardoor de jongeren langzaam achteruit liepen en er een pad voor onze auto ontstond. Gerrit heeft alleen naar de leider geknikt en met zijn handen uitgelegd dat we vooruit wilden. Onder de indruk van dit gebeuren reden we rustig verder. Ja, ja in de boekjes staat dan wel dat je opstootjes moet vermijden, maar er staat niets over in als je er al midden in zit ;-)…

We vervolgen onze route en merken dat er in een ander dorpje ook een kleine demonstratie van scholieren is.

Na Loropeni was de weg gerepareerd waardoor we al vroeg in Gaoua aankwamen. We vervolgden onze weg naar Diabougou. Dit is een goede asfalt weg. Daar het nog maar 12 uur was en de weg zo goed reed, besloten we om door te rijden naar Boromo. In de boekjes hadden we gelezen dat er veel olifanten zouden zijn. Aangekomen in Boromo was het even zoeken naar een campement. We hadden niet het juiste waypoint. Na regelmatig de weg te hebben gevraagd aan de lokalen kwamen we op een piste die 9 kilometer zou zijn naar het campement. De piste was smal, maar er waren meerdere autosporen. Toch wel moe van onze reis kwamen we aan. Het was een schitterende plek naast de rivier, maar helaas op dit moment werd er een hotel gebouwd. Er zaten twee Europeanen die niets wisten van een campement en we mochten er ook niet overnachten. Twee lokalen wilden ons wel de weg wijzen naar een Auberge. We zijn de piste weer terug gereden en kwamen aan bij Auberge ‘de Boromo’. We mochten er wel overnachten. De jongen wilden dat we 4000 CFA betalen, maar toen we zeiden dat het overal 2000 was, was dit ook goed.

We hebben heerlijk gekookt, lekker gedoucht en zijn vroeg ons tentje ingedoken.

De hoofstad Ouagadougou

Geplaatst door Gerrit en Jorina za, december 19, 2009 15:36:58

Dag 44 t/m 47; dinsdag 15 t/m vrijdag 18 december

Vandaag gaan we naar Ouagadougou, de hoofdstad van Burkina. Omdat het maar ongeveer 175 kilometer is gaan we niet zo vroeg. Om 8 uur vertrekken we in de hoop om nog een olifant te kunnen spotten. Er is een prachtige parkeerplaats gemaakt naast de rivier. Echter geen olifant laat zich zien. Wel genieten we van het mooie landschap!

Na een paar foto’s te hebben gemaakt van de omgeving vervolgen we onze weg. We komen langs kleine dorpjes met zwaaiende mensen. De weg was geasfalteerd, maar er zaten veel gaten in de weg. Dus in slaap vallen was er niet bij. Regelmatig zie je dan ook een vrachtwagen, auto of taxi langs de kant van de weg staan met een geklapte band.

We komen aan in Ouagadougou. We merken al snel dat het een drukke, stinkende stad is. Er rijden veel brommertjes, kris kras door alles heen, daarnaast de auto’s vrachtwagens en ezels. Het is dus erg goed uitkijken van alle kanten. We zien hier veel mensen met een stofmaskertje op.

We besluiten eerst even boodschappen te doen bij de grote Marina Market. Tot onze grote verassing komen we daar Lilly und Steffen tegen. Deze Duitse overlanders hadden we al eerder ontmoet in Mauritanië. Na een gezellig babbeltje besloten zij om met ons gezellig nog een nachtje bij hotel OK INN te staan. Zij waren daar al 5 dagen en wilden deze dag naar het zuiden vertrekken. We hebben gezellig bijgekletst over onze ervaringen van de afgelopen tijd en hebben ’s avonds heerlijk in het restaurant van het hotel gegeten.

Woensdag heb ik wat kleren gewassen. Ze zijn niet meer wit te krijgen, maar ach ja, dit is Afrika;-)… Het ruikt tenminste wel weer een beetje fris… Gerrit heeft een afspraak met Patrice gemaakt die om 11 uur is gekomen. Patrice is de contactpersoon voor het regelen van de waterpompen en het project van st. Mirre. Na onze kennismaking zijn we naar een Nederlander gegaan die hier een project heeft opgestart voor educatie middels het maken van tv programma’s. Met deze man, Henk van Ingen hebben we de volgende avond afgesproken om nader kennis te maken.

Verder hebben we deze dag gerelaxt op onze staanplaats bij Hotel OK INN. Gelukkig hebben we WIFI en kunnen we ons uitleven op onze laptop. We vernemen dat er veel sneeuw ligt in Nederland en dat terwijl hier de temperatuur stijgt naar de 38 graden.

’s Avonds komen er nog twee overlanders; Fransen en Belgen (hun avonturen kun je lezen op www.afrikatripdriesenlode.waarbenjij.nu). En hebben we gezellig samen wat gedronken.

Na het uitzwaaien van de Duitsers en de Belgen zijn we donderdag naar de grote markt gegaan. We waren waarschijnlijk te vroeg, omdat het erg rustig was en veel kraampjes waren nog dicht. We werden overal welkom geheten, wat mensen die gids wilden spelen, maar verder was het relaxt. We hebben wat leuke dingetjes gekocht en zijn weer terug gegaan naar het hotel. ’s Avonds zijn we gaan eten met Henk en Joke. Henk en Joke zitten al 30 jaar in West Afrika ( Wat zij doen in Burkina kun je lezen op www.televiedeo.org ).

Na een erg onrustige nacht met veel buikkrampen voor Gerrit werd het vrijdag. Gerrit voelt zich slapjes en ziek. Gelukkig geen koorts en na wat ORS, bouillon en veel liefde voelt hij zich wat fitter. We hebben lekker geluierd in onze tuinstoel.

’s Middags kwam Patrice langs en na wat gepraat besloten we om naar Crepa te gaan. Crepa is een grote organisatie die mede door Nederlandse overheid een groot project met waterpompen en latrines heeft in de regio BAM. Daarnaast geven zij educatie aan de mensen hoe ermee om te gaan. Doordat wij dezelfde doelstellingen hebben leek het ons handig om informatie te vragen wie wat doet, zodat we elkaar niet voor de voeten lopen. Mogelijk kunnen we samenwerken. Helaas was de projectleider niet aanwezig en werden we doorgestuurd naar PLAN- Burkina. Hier was een aardige meneer die ons het één en ander vertelde over wat ze deden m.b.t. de samenwerking met Crepa, de waterpompen en hun educatie. We hebben afgesproken dat we aanstaande maandag naar Kongousi gaan en daar een persoon ontmoeten die op dit moment daar aanwezig is.

’s Avonds lekker gekookt en gegeten en vroeg ons bedje opgezocht.

Op naar Zimtanga district

Geplaatst door Gerrit en Jorina vr, december 25, 2009 22:18:39

Dag 48 en 49; zaterdag 19 en zondag 20 december

Het weekend verloopt rustig, we bellen wat naar Nederland, doen zoals gewoonlijk een wasje en slaan boodschappen in voor de trip naar Zimtanga.

Gelukkig knap ik wat op gedurende het weekend, zodat we maandag gewoon naar Zimtanga kunnen gaan.

Zondag komen er twee Russische overlanders (www.enduroteam.ru veel plezier bij het lezen;-))bij ons staan, we kletsen wat met elkaar.

Het is de afgelopen dagen erg warm, vaak 38 of 39 graden. Deze dagen doen we niet veel meer als in de schaduw zitten, lezen en wat internetten. Met de hoge temperaturen zijn we erg blij met ons koelkastje. Vandaag was alleen de accu leeg. We staan al een aantal dagen stil en gebruiken relatief veel stroom. Om de accu bij te laden zijn we uit nood maar een eindje gaan rijden in de omgeving.

Dag 50; maandag 21 december

Patrice, onze contactpersoon en tolk voor het waterpompen project wordt om 8 uur ’s morgens door zijn vrouw en dochtertje gebracht op de brommer. Iets over achten kunnen we op pad. De weg naar Kongoussi is vrij nieuw, er zitten nog geen gaten in dus we kunnen lekker doortuffen. We komen dan ook al met een uurtje of twee aan in Kongoussi. In Kongoussi ontmoeten we Appo. Appo heeft in opdracht van stichting Mirre de pompen gerepareerd en/of vervangen. Ook de chef van Zimtanga district (41 dorpen) ontmoetten we op het terrasje waar we gezamenlijk wat drinken.

Naar aanleiding van ons bezoek aan Plan Ouagadougou besluiten we om ook op bezoek te gaan bij Plan Kongoussi. Daar bespreken we wat eraan pompen binnen ons project zit en wat er binnen de projecten van Plan zit, dit om dubbelingen te voorkomen.

Na deze kennismakingen is het tijd om richting Zimtanga te gaan. Met Appo spreken we af dat hij morgen naar Zimtanga komt, hij zal voor ons uit rijden op de brommer om ons de dorpen en de pompen te laten zien.

Vanaf Kongoussi loopt en een piste naar Kaya. Vanaf deze goede piste loopt er een wat mindere piste het Zimtanga district in.

Op de goede piste, net een paar kilometer buiten Kongoussi, hoor ik plotseling; pss pss pss pss pss. Das geen goed geluid, dus auto langs de kant en ja hoor lekke band. Eens moet de eerste zijn, we zijn ruim tienduizend km van huis dus het mag nu wel. Patrice wil gelijk hulp gaan bellen in Kongoussi. Dat is wat ons betreft niet nodig, we hebben tenslotte niet voor niets allerlei spullen meegenomen. Auto op de krik, slagmoersleutel uit de auto en aan het werk. Binnen een paar minuten is het wiel er onder uit en is het reservewiel gemonteerd. Onze werkzaamheden worden gadegeslagen door een grote groep mensen uit het dorpje waar we staan. Men kijkt vol bewondering hoe het reservewiel onder de auto vandaan gehaald wordt en hoe we hem monteren met de slagmoersleutel.

De kapotte band leggen we zolang maar op de daktent. Als ik hem wil vastmaken met een spanbandje is men wederom verbaast, hoe werkt dat? Ik maak het spanbandje weer los en leg een oudere man uit hoe het werkt. De man mag nu de spanband vastmaken, helemaal trots vertelt hij tegen zijn dorpsgenoten dat het “touw” krrr krr krr doet en dat die dan strakker wordt.

Terwijl wij terug rijden naar Kongoussi laten we de dorpelingen verwonderd achter.

In Kongoussi laten we de band maken bij de lokale Kwik Fit. Als je ziet hoe men te werk gaat geloof je niet dat het ooit goed komt met je band. Alles is ouderwets handwerk. Terwijl ik denk dat er een prop van buiten af kan worden ingestoken haalt de monteur al de band van de velg en zoekt het gaatje op, wat overigens geen gaatje maar een scheurtje is. Een oude binnenband gaat dienst doen als plakkertje. Het hulpje van de monteur knipt een mooi lapje uit de binnenband en smeert dit in met een soort lijm. Ondertussen heeft hij in een soort cylindertje een fikkie gemaakt met wasbenzine of zo.

Het plakkertje gaat op de scheur en de hele band wordt onder een pers geschoven. Het hete bakje wordt tussen de pers en de band gezet en alles wordt flink aangedraaid. Zo vulkaniseren ze hier dus…

Als het potje leeg gebrand is vult de monteur hem nog een keer bij en steekt hem nog een keer aan. De tijd wordt door niemand bijgehouden, maar naar verloop van tijd vind de monteur dat het goed is. Ik moet zeggen dat het resultaat verbluffend was. Een prachtig gevulkaniseerd scheurtje.

Het wiel gaat weer onder de auto en we kunnen weer op pad. Kosten: €1,50 en 5 sigaretten als kado…

De reis naar Zimtanga verloopt verder zonder problemen. De piste is niet super maar wel erg leuk om te rijden.

Onderweg kijken we nog even bij een pomp die kapot staat en we zien de gerepareerde pomp in Bayend Foulgo.

In Zimtanga stoppen we even bij de gerepareerde pomp bij het ziekenhuis voordat we ons melden bij madame Elisabeth. Madame Elisabeth is de vrouw van de chef van Zimtanga district en wordt een beetje gezien als de belangrijkste vrouw in de regio. Zij regelt de projecten in de regio en coördineert de aangeboden hulp.

We worden door Elisabeth heel hartelijk ontvangen en krijgen het gastenhuis aangeboden om te verblijven.

We kiezen ervoor om in ons eigen bedje te liggen in onze tent, hetgeen Elizabeth maar moeilijk begrijpt, het is toch veel te koud om ’s nachts buiten te slapen? We vertellen haar dat we dit al een paar maanden zo doen dus dat ze niet ongerust hoeft te zijn. Ok dan is het goed. Patrice slaapt lekker binnen en wij in ons eigen knusse groene huisje. De eerste avond koken we zelf. Jorina maakt lekkere Spaghetti met veel verse groente en goede saus. Ook Patrice vind dat we lekker gekookt hebben.

Die avond breken we het record van vroeg naar bed gaan, om een uur of acht liggen we allemaal gestrekt.

De dorpspompen

Geplaatst door Gerrit en Jorina vr, december 25, 2009 22:25:08

Dag 51; dinsdag 22 december

Appo komt ’s morgens om een uur of 8 met de kleine piroques vanaf de overkant van het meer. We zijn al ruim voor achten wakker dus gaan we eerst wat foto’s maken in de omgeving. Langs het meer is het echt prachtig. Een prachtig landschap tekent zich af op de achtergrond. Op de voorgrond allemaal velden met uien, maïs en andere groenten.

Terug in het dorp willen een aantal mensen dat we foto’s van ze maken. Dat doen we maar al te graag, het levert weer een aantal prachtige foto’s op. Na de fotosessie gaan we even de chef gedag zeggen. De chef, die behalve chef zijn, ook nog een soort agrarische coöperatie runt is al druk aan het werk. Buiten de poort staan allemaal fietsen en brommertjes van werknemers die spullen komen halen of iets aan de chef willen vragen.

De chef zit op de veranda en ontvangt daar zijn mensen. Na ons hartelijk begroet te hebben worden we uitgenodigd om even bij hem op de veranda te komen zitten. Dit is een hele eer. We mogen plaatsnemen op prachtige stoelen, op gelijke hoogte als de chef. Dat is binnen onze Europese cultuur heel gewoon, zelfs als je een gesprek hebt met je hoogste baas is het bij ons normaal om op gelijke hoogte te zitten. Hier is dit alleen weggelegd voor mensen die een gelijke status hebben als de gastheer. De mensen die hier zijn om de chef iets te vragen worden gezien als onderdanen en zo horen ze zich dan ook te gedragen. Het tafereel wat zich voor onze ogen afspeelt doet me denken aan de Bijbelse verhalen van koning Jozef die zijn broers ontvangt.

Het is boeiend om te zien, daarnaast realiseren we onszelf ook dat dit ook aangeeft hoe groot de kloof tussen de Europese en Afrikaanse cultuur is. In beide culturen zit iets moois en tegelijk zitten er in beide culturen ook wel zaken die minder aantrekkelijk zijn.

Dan is het tijd voor ons om te gaan. Als eerste gaan we naar het ziekenhuisje van Zimtanga waar we de kisten met verbandmiddelen leeg maken. De verbandmiddelen hebben we gekregen van het rode kruis om uit te delen onderweg. De verantwoordelijke verpleegkundige stopt met zijn spreekuur en neemt uitgebreid de tijd om alle spullen in ontvangst te nemen. Behalve verband zitten er onder andere een apparaat in om het suikergehalte vast te stellen en wat andere voor mij onbekende dingen. Jorina geeft, zoals het een goede zuster betaamt, vakkundig uitleg in een mix van Frans, Engels en Nederlands.

Bij het ziekenhuis laten we ook onze w.c. achter. Het was leuk om een w.c. bij ons te hebben, maar tot op heden was het echt overbodig. Daarom kunnen we hem beter aan iemand geven die er gebruik van kan maken. De w.c. is nu bevorderd tot po-stoel van het ziekenhuis, De uitleg over het gebruik ervan leidde tot hilarische taferelen.

We hebben nu eindelijk wat ruimte in de auto. Das handig want we hebben nog nauwelijks souvenirs gekocht.

Na de leuke start bij het ziekenhuis gaan we naar Tankoulounga. Tankoulounga is één van de dorpen waar een nieuwe pomp geplaatst is. Uit naam van alle sponsoren bezoeken we de dorpen en pompen. Het is een behoorlijk stukje rijden naar het dorp. De piste is erg smal, type brommerpaadje. Appo crost voor ons uit op de moped en wij hobbelen er achteraan. We kunnen lang zo snel niet dus Appo staat ons in elke bocht op te wachten om er vervolgens weer vandoor te sjezen. In Tankoulounga worden we door bijna het hele dorp begroet. Patrice heeft het druk om alle mooie bedankwoorden te vertalen. Als teken van dankbaarheid voor het geven van een nieuwe pomp krijgen we een vette haan kado.

Bij de pomp praten we over risico’s en kansen rond de waterpomp met alle verantwoordelijken uit het dorp. Na vele bedankjes over en weer nemen we afscheid en gaan door naar Denéon. De piste waar we over rijden is super, smalle paadjes, steile hellingen en dan weer een uitgestrekte vlakte. Onderweg doen we nog een paar dorpjes aan waar pompen kapot staan. Het geeft te denken dat er zoveel pompen kapot staan in zo’n kleine regio. Een gedegen onderhoudsplan zou veel helpen, maar ja de vraag is of de dorpelingen dat betalen kunnen. In het plan van de nieuwe pompen zit zo’n onderhoudsplan, laten we hopen dat het werkt en blijft werken.

Via een aantal sites waar naar goud gezocht wordt komen we aan in Denéon. Hier weten ze van onze komst en de ontvangst is dan ook groots te noemen. Het is weer veel handen schudden en bedankjes in ontvangst nemen.

Na wat gepraat te hebben en uiteraard het water geproefd te hebben komt er ook hier een kadokip te voorschijn. En alsof dit nog niet genoeg is worden er schalen vol met pinda’s gebracht. Het raakt me dat deze mensen, die in onze ogen al zo weinig hebben, bereid zijn om zoveel te geven als blijk van waardering. Het is nu onze beurt om de mensen te bedanken, daarna nemen we met warme gevoelens afscheid van Denéon.

Op de terugweg richting Zimtanga krijgt Appo een lekke band. Op het moment dat we stoppen zie ik dat er tweehonderd meter voor ons een auto zich verzakt rijd in een droge rivierbedding. Op de heenweg waren wij hier ook doorheen gereden en toen vond ik het ook al een beetje link, gelukkig had ik de 4x4 aan en met een beetje extra gas waren we erdoor. Hierdoor was een mooi spoor ontstaan, daardoor dacht de bestuurder van de auto dat hij er wel doorheen kon. Om de inzittenden een hoop graafwerk te besparen hebben we hen vlot getrokken. Als tegenprestatie namen ze de brommer van Appo mee naar het eerstvolgende dorp om te laten repareren. Dit dorp bleek Kargo te zijn. Jorina zag mooi potjes liggen op de markt…. Dus de ruimte die ontstaan was door het leegmaken van de verbandkisten is deels al weer gevuld.

Eenmaal terug in Zimtanga moesten we even bijkomen van alle indrukken. Er gebeurt zoveel op zo’n dag, dat is lastig te verwerken. Met Elizabeth praten we nog over een nieuw project wat ze graag wil opzetten. In de regio leven 120 weeskinderen zonder gestructureerde voorzieningen. Elizabeth heeft hier een plan voor geschreven, na thuiskomst zullen we kijken of we hier een bijdrage aan kunnen leveren.

Op deze plaats willen we namens de mensen van de dorpen die we bezocht hebben alle sponsoren hartelijk bedanken. Het was voor ons heel erg waardevol om onze reis aan een goed doel te koppelen. U allen hebt het mogelijk gemaakt dat complete dorpen weer voorzien zijn van voldoende en zuiver drinkwater. Schoon en voldoende water is een belangrijke basis voor de verdere ontwikkeling van een gebied. Door schoon drinkwater nemen ook de overlevingskansen van met name jonge kinderen enorm toe.

Nogmaals hartelijk dank voor uw gulle bijdrage.

Terug naar Ouaga

Geplaatst door Gerrit en Jorina di, januari 05, 2010 18:04:54

Dag 52 en 53; woensdag 23 en donderdag 24 december

Helaas is het al weer tijd om Zimtanga district te verlaten. We willen voor de kerst nog het visum voor Ghana aanvragen zodat we nog een week of drie naar Ghana kunnen gaan.

Vanmorgen hebben we eerst uitgebreid afscheid genomen van Madame Elisabeth en de chef. Misschien dat we nog even naar Zimtanga gaan als we terug rijden richting Mali. In totaal zijn er nu 14 pompen gerepareerd of vervangen in Zimtanga district. Nog eens 15 pompen staan kapot. Misschien dat we op de terugweg de kapotte pompen nog gaan vastleggen met de gps. Vaak wordt er door sponsoren namelijk gevraagd waar de pompen precies staan. De dorpjes zijn echter meestal zo klein dat ze niet op de kaart staan. Met een gps punt en Google Earth kun je ze dan mooi zichtbaar maken.

Na het afscheid rijden we naar Kongoussi waar we eerst inkopen gaan doen op de markt. Het is hier een stuk goedkoper als in Ouaga dus daar moet je van profiteren. Daarna is het volgas naar Ouaga toe, op zoek naar de ambassade. Met behulp van het waypoint was deze vrij snel gevonden. We hadden gehoord dat je voor het Ghanese visum vier keer hetzelfde formulier in moest vullen, in Ouaga blijkt dit echter niet meer nodig. Men heeft daar tegenwoordig doordrukformulieren. In Bamako schijnt het nog steeds ouderwets overschrijven te zijn. De aanvraag verliep daardoor lekker snel. Morgen na half twaalf ligt het visum klaar voor ons dus dat valt ook nog wel mee.

We brengen Patrice naar huis en gaan weer lekker gratis kamperen bij hotel Ok Inn.

Donderdag is een ouderwetse relaxdag. Na de indrukken van de afgelopen dagen is dat ook echt nodig, je merkt dat je hoofd vaak erg vol zit en dat je dat even op een rijtje moet zetten. Verder halen we het visum voor Ghana op en werken de website weer bij.

Kerst in Ouagadougou!

Geplaatst door Gerrit en Jorina di, januari 05, 2010 18:06:51

Dag 54; vrijdag 25 december

Kerst in Ouagadougou, het zou een mooie titel zijn voor een romantisch boek. Voor ons is het werkelijkheid geworden. We hebben vandaag kerst. De gewoonten zoals we die jaarlijks in Nederland zien zijn hier niet aanwezig, grote schranspartijen en gourmetschotels komen we hier niet tegen, hier geen met lampen versierde zendmasten, geen kerstbomen op elk dorpsplein en geen verkoopcijfers die elk record breken. Toch gaat het om het zelfde feest, het feest van de geboorte van kindje Jezus in de stal bij Bethlehem. Dat is de overeenkomst die nog wel te vinden is. Verschil is wel dat in Ouagadougou volgens mij iedereen (ook de moslims) weet dat het om Jezus geboorte gaat, terwijl we lazen dat in Nederland ongeveer de helft daar vaag nog iets van af weet.

Graag hadden we vandaag een kerstdienst meegemaakt het leek ons erg mooi om de uitbundige manier van geloofsbeleving eens van dichtbij mee te maken. Helaas zijn de darmproblemen van mij weer terug gekomen sinds we in Ouaga zijn. En aangezien er w.s. geen toilet in de kerkjes hier is leek het ons niet verstandig om een dienst te bezoeken.

Wel zijn we op uitnodiging van Patrice bij hem even langs geweest. Patrice heeft een feestje georganiseerd met wat kadokippen als hoofdgerecht. Wij waren de hoofdgasten en werden om twaalf tot twee uur verwacht. Om onze aanwezigheid heen zat nog een hele planning, elk half uur kwamen er andere vrienden langs. Patrice noemde mij steevast zijn “patron” en Jorina was ineens gepromoveerd tot dokter. Elk half uur moesten we dit enthousiasme wat temperen. Het weerwoord was vrij origineel, Jorina was dokter omdat ze verslaafde/zieke mensen helpt. En omdat hij de afgelopen dagen voor ons als tolk en gids werkte was ik zijn baas. Hoe dan ook, op zijn vrienden maakte onze aanwezigheid grote indruk, want de baas en een dokter op bezoek dat is niet alledaags te noemen.

’s Avonds hebben we voor onszelf een kerstmaal bereid. Pannekoeken met stoofpeertjes van schoonmoeders. Het was echt om te smullen, alleen een toefje slagroom ontbrak…

Op naar Ghana....

Geplaatst door Gerrit en Jorina di, januari 05, 2010 18:09:14

Dag 55; zaterdag 26 december

We zijn vanmorgen vroeg opgestaan en rijden om half zeven weg bij Ok Inn. Het was lekker makkelijk om daar gratis te mogen verblijven, maar toch zijn we blij dat we uit Ouagadougou weg kunnen. Het is er erg druk en daardoor is er veel luchtvervuiling. Het aantal auto’s valt erg mee, maar je wordt gek van alle brommers en motors. De één rijd nog harder dan de ander en of ze nu links of rechts inhalen, het zal hun een zorg zijn hoe jij je als automobilist voelt. De stad is één grote chaos. Dat kan ook niet anders, want de hele infrastructuur is ingericht op auto’s en vrachtverkeer en het meeste wat er rijd zijn tweewielers. Op sommige plaatsen zijn (brom)fietspaden aangelegd. Deze zijn ongeveer even breed als in Nederland alleen er rijden hier tig keer meer van die krengen rond. Het gevolg ervan is dat er bij de verkeerslichten vaak rijen van 75 meter staan. Voor veel tweewielers duurt daardoor het wachten te lang dus schieten ze vlak voor het verkeerslicht de weg op en rijden dan met de autostroom mee over het kruispunt. Oom agent op het kruispunt vind de overmacht van tweewielers te groot dus die blijft lekker in de schaduw staan.

Na even af te tanken rijden laten we dan echt de stad achter ons en gaan op weg naar Ghana. Gezien de laatste grensovergangen zijn we vol goede moed en verwachten we nog voor de middag in Ghana te zijn. De kortste en beste weg gaat bij Po de grens over. De weg is van een goede kwaliteit alleen ter hoogte van Po ontbreekt er plotseling een paar honderd meter.

Aan de Burkinese kant gaat alles erg snel, voor we het weten is alles geregeld en hebben we de politieman beloofd echt nog eens terug te komen om Burkina te bezoeken.

De politie aan Ghanese zijde is ook niet moeilijk wel moeten we een vragenlijst invullen met wat raadselachtige vragen.

Op naar de douane. Bij het hokje aangekomen gaat het gelijk mis. Het terrein naast het hokje is een stuk onverharde grond, wij zijn de enige auto dus ik parkeer de auto zoals ik aan kom rijden, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan. Blijkbaar kennen ze in Ghana hetzelfde spreekwoord in omgekeerde versie. Een mannetje in vodden zegt dat ik anders moet parkeren. Ik ben echter al uit de auto en heb niet zoveel zin om weer terug te lopen om iets te doen wat netto geen verschil uitmaakt. Ik negeer de man en loop naar de douane. De man in vodden is me net een stapje voor en begint te klagen tegen de chef van de douane. Die wordt pislink omdat ik niet wil luisteren en verplicht me alsnog om de auto een kwartslag te draaien. Een voordeel, hij is boos maar ik ook. Zoals al gezegd we zijn de enige auto, staan op een vierkant stuk grond met plaats voor wel 20 auto’s. Als dit een voorbode is voor Ghana dan kan het gezellig worden denk ik terwijl ik de auto andersom neerzet. Ghana heeft de twijfelachtige eer het zevende land ter wereld te zijn qua corruptie, dit is dan nog wel geen corruptie, maar heeft wel alles te maken met machtsvertoon en intimidatie.

Intussen blijkt dat we een groot probleem hebben. In onze voorbereiding hebben we besloten om geen Carnet de Passage (autodocument) te kopen. Het is vrij prijzig en je moet duizenden Euri borg betalen en voor de landen die wij willen bezoeken is het nergens verplicht alleen voor sommige landen aanbevolen. Om de Carnet regels te omzeilen koop je daarom per land een tijdelijk invoerdocument. Per land kost dat ongeveer 5 a 10 Euro. Zoals al gezegd is Ghana super corrupt, daar zijn we achter gekomen. Volgens hen is een Carnet verplicht. Na een minuten lange discussie stel ik de man voor om samen even op internet te kijken naar onze info. Dat wilde de man wel, maar ja, net vandaag hadden ze geen internet. Ik stel de man voor dat we het dan andersom doen en vraag hem een lijst te tonen met landen waar een Carnet noodzakelijk is. De man knikt en gaat naar zijn bureau. Ik nog denken dat tie echt ging zoeken. Mooi niet dus, na ruim twee uur wachten was Jorina het zat en gaat maar eens irritant tegen het ruitje tikken. Na enkele minuten vind de man dat toch een beetje vervelend en komt naar ons toe. Of het papier al gevonden was? Hij had niet gezocht. Het is namelijk heel erg onbeleefd om de regelgeving te vragen aan een ambtenaar. De man denkt dat dit ook in Nederland niet is toegestaan.

Er is een uitweg om deze impasse te doorbreken. Je kunt hier aan de grens bij lokale mannetjes een soort van invoerbewijs kopen. Navraag leert ons dat de kosten daarvan ergens tussen de vijftig en honderd Euro liggen. Als je het land uitgaat zou dat nog eens vijftig zijn. Dat is natuurlijk te gek, het is pure oplichting en corruptie ten top. Na lang zeuren en wachten stelt de man voor om toch maar eens te gaan onderhandelen. Ik zeg tegen de douanier dat hij een goedkoop mannetje moet regelen, omdat we door ons geld heen zijn. Hij praat wat met een mannetje en die komt op ons af. Hij vraagt ons hoeveel we geven willen. Ja niks natuurlijk, het is namelijk gratis om een grens over te gaan. Ok, omdat het kerst is en omdat wij geen geld hebben wil hij ons wel matsen, 30.000,- CFA. Dat is nog steeds 45,- Euro. Samen met Jorina besloot ik om alles op alles te zetten om zo min mogelijk te betalen. We hebben een drama gespeeld dat het een lieve lust was. Volgens de man hadden we wel Euro’s in de auto. We moesten toch geld wisselen? Nee meneer echt niet, we hebben een visa kaart. Als we een land uitrijden dan tanken we af met het laatste geld en in het andere land gaan we dan weer pinnen. Het was niet eens gelogen. Alleen deze keer hadden we meer CFA dan er in de tank pasten. Omdat we doorhadden dat gratis echt niet ging lukken bood ik de man 10.000 aan. Weer lang praten en discussiëren maar hij deed het niet, ook voor twintig wilde de man niet buigen. Dan maar plan B. Ik stuur (met gemaakte boze toon!) Jorina weg naar de auto om de hele auto te doorzoeken op geld. Bewust doe ik dat in het Engels zodat het mannetje begrijpt wat er gebeurt. Jorina komt terug en vertelt heel blij dat ze toch nog 5.000 gevonden heeft en dat we in totaal dus 25.000 kunnen betalen, het zijn onze laatste centen zeg ik met een zielig gezicht. Ik mompel er nog achteraan dat we nu niet eens geld meer hebben om brood te kopen onderweg. De man gelooft de komedie en gaat akkoord. We moeten wel beloven om via dezelfde grens terug te rijden zodat we het goed kunnen maken.

Inmiddels is het al één uur geweest en zijn we de grens over. Via Bolgatanga rijden we naar Tamale waar we geld kunnen pinnen. Het is de bedoeling dat we vandaag nog proberen om in de buurt van het Mole National Park te komen. Het is al vier uur geweest als we Tamale verlaten op zoek naar de weg die ons bij Mole brengt. De stad uit staan er nog borden maar aangekomen bij een rotonde worden we geacht de weg te kennen. Een extra rondje op de rotonde dan maar en de juiste weg op. Na een uurtje met een lekker gangetje te hebben gereden komen we aan bij de piste naar Mole. Nu nog 86km te gaan. Het zal dus wel donker zijn voordat we in Larabanga aankomen. Het eerste stuk piste rijd erg goed, sommige stukken rijden we 80 tot 90 per uur. Na een half uur piste begint de piste slechter te worden en is het ouderwets hobbelen geblazen. In de schemering zie je de gaten minder dus echt comfortabel is het niet te noemen. Als het eenmaal donker is gaat het beter omdat het licht van je koplamp schaduw werpt in alle gaten.

Zo komen we aan in Larabanga, waar we overnachten op de compound van een familie die een paar huisjes heeft waar ze wel vaker gasten ontvangen. Het zijn vaak leuke plekken om te staan met je auto. Je ziet hoe de mensen hun avond door brengen en hoe hun eetgewoonten zijn. De vader van het gezin is niet erg te spreken over het onderwijs op de dorpsschool dus geeft hij elke avond bijles aan zijn kinderen. Het niveau is gericht op het oudste meisje van zeven en de kleinere kinderen brabbelen gedwee mee. Vanavond moet elk kind drie keer tot honderd tellen en drie keer het alfabet foutloos opzeggen, als vader een foutje hoort mag je opnieuw beginnen…

Vervolg; Ghana