© 2016 Togetherontour - Gerrit&Jorina

Terug in Burkina

Geplaatst door Gerrit en Jorina wo, januari 20, 2010 16:48:32

Dag 72, 73 en 74; dinsdag 12 t/m donderdag 14 januari

Na een koude nacht (12 graden!) zijn we om half zeven met de auto vertrokken, om wat wild te spotten in het park. Na wat Bushbokken, Roanantilopen en Hartebeests zagen we een jonge en een oude mannetjes olifant.

We reden er vlak langs. We zagen dat de oudere grote wonden had en waarschijnlijk een gevecht ternauwernood had overleeft. Na nog wat verder te zijn gereden zagen we in de verte drie olifanten de weg oversteken. Gerrit reed hard ernaar toe, maar de olifanten liepen verder de bush in. Onze gids wist wel een weg die ze zouden kruisen. We reden ernaar toe en ja hoor, de olifanten wilden de weg oversteken. Gerrit reed er voorbij zodat ook Tanja en Jan, die achter ons reden, het ook goed konden zien. Eén olifant kwam wel heel erg dichtbij. Aangezien ik op de achterklep zat ben ik maar een beetje opzij geschoven, anders had ik hem kunnen aanraken. We waren erg onder de indruk van de grootheid en de sterkte van de beesten.

De olifanten staken de weg over en wij reden een stukje door om de auto te keren.

Tanja en Jan kwamen er toen pas aan en hadden dus de olifanten gemist. Wij liepen terug naar Jan en Tanja en maakten leuke foto’s van de olifanten die nog wat in de bosjes bleven rondhangen. Opeens hoorden we een wild tetterend geluid en kwam één olifant onze kant uit gestierd. Gerrit en ik renden naar onze auto, die 50 meter verder was, en kropen erin. En onze gids? Die was zelf in de auto van Tanja en Jan gesprongen en dacht alleen aan zijn eigen hachje. We waren allebei geschrokken, maar hebben er later heerlijk om gelachen. De olifant was gestopt en liep weer terug de bush in, zodat wij met de auto hem konden passeren. Gezamenlijk reden we terug naar de lodge waar een uitkijkpost is bij het meer waar vaak olifanten komen drinken en wassen. Eenmaal uit de auto bleef de gids een beetje om ons heen hangen, hij meende namelijk dat hij wel een fooitje verdient had, wij dachten daar heel anders over. De gids zag namelijk nauwelijks dieren, de meeste zagen de Duitsers en wij en als we dieren zagen dan maakte de gids bijna net zoveel foto’s als ik. Ook het voorval met de olifant waren we nog niet vergeten. Een gids die eerst aan zichzelf en dan pas aan de klanten denkt heeft niet echt recht op een fooitje. Met z’n viertjes hebben we heerlijk een paar uur in de uitkijkpost gezeten. We hadden een mooi uitzicht op vier olifanten en een wat krokodillen.

Om 13 uur zijn we het park uit gegaan en richting Ouagadougou gereden. Onderweg in het park zagen we nog twee groepen bavianen. En wat wrattenzwijnen.

Langs de kant van de weg hebben we verse groente ingeslagen. Er wordt hier zoveel aangeboden dat de verkopers letterlijk de verkoopwaar in je auto gooien als je je raam open hebt. Het is heel vreemd. In Ghana is zoveel groen en genoeg water voorhanden en toch wordt er maar weinig groenten verbouwd. Burkina Faso is veel droger en warmer en hier worden veel tomaten, uien, aardappelen, paprika’s, sperziebonen, mais en nog veel meer groente verbouwd en verkocht. De Burkinabé doen het zo goed dat b.v. sperziebonen geëxporteerd worden naar Frankrijk.

Om vier uur zijn we aangekomen bij Hotel Ok Inn. Hier ontmoeten we opnieuw de Belgen Dries en Lode en nog andere Spaanse, Franse en Duitse overlanders.

De volgende morgen zijn we naar de Malinese ambassade gegaan om ons visum aan te vragen. Deze konden we om 14 uur weer ophalen. Ondertussen zijn we naar een bronsgieterij geweest. Hier kregen we van een man uitleg hoe het werkte en hoeveel dagen hij b.v over een beeldje deed. De man was de enige die met, weliswaar compleet versleten, handschoenen werkte. Gerrit bedacht dat de man wel nieuwe handschoenen kon gebruiken. De man was er zo blij mee dat hij ze niet vies durfde maken en dus niet aan deed. We zagen de bui al hangen en bedachten dat ze juist vies moeten zijn, voordat de man bedenkt dat hij ze ook kan verkopen. Na wat aansporing trok de man ze aan en werden ze goed zwart!

Na het ophalen van het visum zijn we terug gegaan naar het Hotel. Hier hebben we leuk gekletst met Tanja en Jan. Zij zijn erg enthousiast geworden van ons pompenproject en zijn bereid om een gehele pomp te sponsoren. We zijn erg blij hiermee en Gerrit heeft veel gemaild met onze contactpersonen van stichting Mirre. Het is mogelijk dat er een nieuwe pomp geplaatst kan worden binnen een paar dagen en dat we hierbij kunnen zijn.

Donderdags hebben we lekker rustig aangedaan. Met de lunch zijn we naar Patrice gegaan(onze contactpersoon in Burkina van de stichting) en kregen we heerlijk koude spaghetti met lauwe patat! We hebben wat afspraken gemaakt en Patrice zou die avond nog even langskomen om het één en ander door te spreken.

’s Avonds hebben we heerlijk gedineerd met Tanja en Jan in het hotel.

Naar Zimtanga, het plaatsen van een nieuwe pomp

Geplaatst door Gerrit en Jorina wo, januari 20, 2010 16:51:41

Dag 75 en 76; vrijdag 15 en zaterdag 16 januari

Vanmorgen kwamen Appo en Patrice, op Afrikaanse tijd; namelijk 2 uur later als gepland, om de plannen rondom de nieuwe pomp te bespreken. Tanja en Jan gingen met hen mee naar de shop waar de pompen worden verkocht. Hier hebben zij uitleg gekregen over hoe de pomp werkt en wat er bij een vervanging komt kijken. Jan en Tanja zijn beide leraar en willen overal het fijne van weten.

Het plan is dat we zaterdag met z’n allen naar Loa gaan, een klein dorp (450 inw.) in Zimtanga district, en ter plaatse de pomp laten vervangen.

’s Middags heb ik even een wasje gedaan en is Gerrit nog even onder de motorkap gekropen om het brandstoffilter te vervangen.

’s Avonds waren we uitgenodigd om te komen dineren bij Patrice. Heerlijke koude spaghetti met patat en een koude kip. Op de terugweg, het was al donker, bleef er veel stof en uitlaatgassen hangen in de stad. Zoveel dat onze ogen ervan prikten en onze keel dicht ging zitten. Ouaga is zo vol met brommers en motors dat de vervuiling een groot probleem aan het worden is.

Na wat boodschapjes gedaan te hebben, zijn we de volgende dag vertrokken naar Loa. Eerst bezochten we een nieuw schooltje in dit dorp. Dit is een gebouwtje van vier muren met een strooien dakje. Het gebouw is waarschijnlijk door kleine timmermannen gemaakt, wij en de leraar moeten de hele tijd bukken als we in het gebouw staan. Binnen stonden de bankjes met een schoolbord. Er waren wel meer dan 60 kinderen. We spraken af dat we a.s. maandag terug zouden komen om een lesje bij te wonen.

Aangekomen bij de oude pomp in het dorp stonden de werkers al klaar. De oude pomp stond compleet droog. Jan en Tanja gaven het startsein om te beginnen. Er werd hard gewerkt door de vakmannen. Het was interessant om te zien hoe een pomp werd vervangen. Na een paar uur gewerkt te hebben stond de nieuwe pomp op z’n plek. Er kwamen vanuit alle kanten al vrouwen aan met waterkannen en schalen. Zij waren erg blij dat hun pomp werd vervangen. Het water werd geproefd door verschillende vrouwen. Deze vrouwen gaven het startsein dat het water ok was.

Jan en Tanja werden hartelijk bedankt door het dorp. Als dank kregen ze dan ook twee kippen, een vuilniszak vol pinda’s en een zak uien van 50kg. Jan en Tanja waren hier zo van onder de indruk dat ze de giften bijna niet wilden aannemen. Als je de huisjes en kleding van de mensen ziet is het ook moeilijk om iets van deze mensen aan te nemen. Dat de mensen zulke giften geven geeft aan hoe groot voor hen de waarde van de pompen is.

Gezamelijk zijn we terug gereden naar Kongoussi waar de financiële zaken werden geregeld en we wat fruit hebben ingekocht voor de komende dagen. We hebben in Kongoussi afscheid genomen van Patrice omdat hij weer terug naar Ouaga wilde. Daarna zijn we naar Zimtanga gereden. Hier waren we al eerder geweest en zochten madame Elisabeth. Aangekomen bij Madame was ze verrast en wist ze even niet wie we waren. Haar zoon Appo zou haar op de hoogte hebben gebracht, maar dit was niet gebeurd. In het guesthouse was ook nog een groep toeristen, dus erg vol. Gelukkig konden onze auto’s en tenten er nog wel staan.

Er zou voor ons worden gekookt deze avond. Toen Tanja en ik vertelde dat we wel wilden helpen met het klaarmaken van het eten, mochten we wel sperzieboontjes ontdoen van hun eindje. Bij de vraag hoeveel, was het antwoord; de gehele krat! (kilootje of tien) We keken elkaar aan en lagen in een deuk. Voor ons idee kookten we voor het gehele dorp….

Regio Zimtanga

Geplaatst door Gerrit en Jorina wo, januari 20, 2010 16:57:06

Dag 77 en 78; zondag 17 en maandag 18 januari

Vandaag hebben we een heerlijk rustig dagje gehad. We zijn vanmorgen even met een piroque het water op geweest.

Na een heerlijke eigen gemaakte salade als lunch kwam Elisabeth met een groot dienblad met couscous. Ook een heerlijke tomatensaus en kip. Elisabeth is zo blij dat we weer terug zijn en dat er weer een pomp vernieuwd is dat ze ons compleet in de watten legt. Met een rond buikje hebben we heerlijk verder geluierd.

Maandag 18 januari

Vanmorgen zijn we met Tanja en Jan naar de school geweest in Loa. Tanja en Jan zijn beide leraren in Duitsland.

Na een uurtje les over de letter é van de lokale leraar, heeft Tanja een verhaaltje verteld over Mimi. Mimi is een (handpop)muis die normaal bij Tanja in de klas leeft. De juf die nu de klas van Tanja heeft wilde de muis niet gebruiken tijdens de lessen dus heeft Tanja de kinderen verteld dat de muis ook mee gaat op reis en dat de muis af en toe een verhaaltje schrijft aan de kinderen in Duitsland over zijn ervaringen. Tanja en Jan hebben momenteel een jaar vrij. Wij hadden nog papier en kleurpotloden (gekregen van onze buurtjes!) en hebben dit uitgedeeld aan de kinderen. De opdracht was dat de kinderen een tekening maakten van Mimi in Afrika. De tekeningen gaan mee naar Duitsland. Tanja liet deze opdracht maken om de kinderen ook iets terug te laten doen voor de cadeau’s die ze kregen Het was goed te merken dat sommige kinderen nog nooit een potlood hadden vast gehad, laat staan dat ze hadden gekleurd op papier. De kinderen genoten en wij ook! Het inzamelen van de tekeningen was wat lastig, veel kinderen waren zo trots op hun meesterwerk dat ze hem mee naar huis wilden nemen. Slim als juffen en meesters zijn werd er besloten dat de kinderen nog een tekening mochten maken, speciaal voor papa en mama. Hiermee gooiden Tanja en Jan wel het hele schema van de meester in de war, maar ja, zo vaak komen er hier nu ook weer geen mensen dat dat een probleem is

Na de les kregen Tanja en Jan weer een verse kip kado.

We zijn nog even bij de pomp gaan kijken of hij goed zijn werk doet. Het was tomaten oogst en veel kinderen aten tomaten terwijl de ouderen aan het plukken waren. We zijn op een paar compoundjes gaan kijken in het dorpje en maakten leuke plaatjes en praatjes. Iedereen was blij, vriendelijk en zo trots dat we speciaal een rondleiding door het dorp kregen. Als kadootje kregen we een kalabas vol pinda’s. na de pinda’s hebben we besloten om maar niet verder het dorp in te lopen, voor je het weet loop je weer met kippen te zeulen en is het dorp failliet. Het geeft een raar gevoel dat mensen die al niets hebben, uit dankbaarheid voor een bezoekje aan het dorp een kadootje weggeven…

Daarna zijn we naar Kargo geweest. In dit dorp was vandaag markt. Veel mensen kwamen op ons af en gaven ons een hand en heten ons vriendelijk en beleefd welkom op hun markt. Vergezeld door een dertigtal kinderen zijn we de markt over gelopen. Het was een leuke lokale markt waar van alles en nog wat te koop was.

Terug in Zimtanga hadden we nog één afspraak. Samen met Madame Elisabeth zouden we naar een heel arm gezin gaan om wat van onze meegekregen kleren te gaan geven. Madame Elisabeth lijkt een soort moeder Theresa. Zij bekommerd zich veel over het lot van anderen en staat voorop als er iets geregeld moet worden. Omdat we nog veel (kinder)kleertjes hadden bedachten we dat zij ze vast kon gebruiken om het aan de armste gezinnen te geven. Madame was er erg blij mee en nam ons mee naar het gezin die 9 dagen geleden een tweeling had gekregen. We moesten naar binnen in het huisje van drie bij drie meter zonder ramen. We gaven een zakje met voor beide kinderen vier setjes en wat waspoeder. Helaas hebben we geen foto kunnen maken dat de moeder de kleertjes uitpakte. In Burkina is het namelijk onbeleefd om een kado uit te pakken waar anderen bij zijn.

’s Avonds hebben we weer heerlijk gesmuld van een kadokip en zijn vroeg ons bedje ingedoken.

De laatste dagen in Burkina

Geplaatst door Gerrit en Jorina wo, februari 03, 2010 15:32:25

Dag 79; dinsdag 19 januari

Na een paar heerlijke pannenkoekjes, hebben we Jan en Tanja uitgezwaaid. Zij gaan vandaag weer terug naar het zuiden van Burkina.

Appo is gekomen en heeft Gerrit achter op zijn Moped meegenomen om vandaag nog een aantal kapotte pompen te bezichtigen, te rapporteren en een gps punt van te maken. Omdat de paadjes zo smal zijn is het niet handig om met de auto te doen.

Ondertussen heb ik een paar wasjes gedaan en wat verhaaltjes geschreven.

’s Middags werden we uitgenodigd voor een lunch bij de chef. Er waren meerdere touristen die wat spullen hadden afgegeven voor de school in Zimtanga. We kregen overheerlijke kip met salade en er werd veel wijn geschonken. Om 16 uur werden we door de chef weer uitgenodigd, nu om voetbal te komen kijken op zijn mooie kleurentelevisie. Burkina tegen Ghana, dus een spannende wedstrijd…dachten we. Maar na 27 minuten zat de chef te slapen en keken we plichtsgetrouw de wedstrijd alleen verder af. Af en toe werd de chef wakker en keek hij met één oog of er al een doelpunt was gescoord. Helaas voor Burkina werd het 0-1.

Dag 80 en 81; woensdag 20 en donderdag 21 januari

Na afscheid te hebben genomen van de chef en madame Elisabeth zijn we naar Kaya gereden. Het is een mooie rode piste door een prachtig heuvellandschap. De kleuren zijn prachtig, geel gras met rood zand en stenen.

Onderweg zie je veel authentieke dorpjes. In Kaya zouden we leerbewerkers en wevers gaan zien, maar langs de doorgaande route hebben we dit niet gevonden. Toen maar verder gereden en zagen na een dorpje een file van vrouwen. Na een eindje rijden begrepen we dat de vrouwen naar een goudzoekers plek gingen. Hier waren veel mensen het zand aan het zeven in de hoop een stukje goud te vinden.

We vervolgden de piste naar Yako en kwamen om 12.30 uur aan in Ouahigouya. Bij Hotel Liberté mochten we camperen en hebben een internetcafé gevonden. Hier hebben we de foto’s en verhalen geupload voor de website.

De volgende morgen zijn we om 6.30 uur vertrokken. Eerst een broodje kopen en even pinnen. Pinnen met een visa in Afrika gaat prima als je maar in een grotere plaats bent.

We rijden via een piste naar de grens. Onderweg zien we nomaden in hun ronde hutjes met kamelen, schapen en geiten.

Aangekomen bij een douane vragen we of het de grens al is. Volgens onze kaart is het nog meer dan 20 kilometer. De man knikte instemmend en lachte met ons mee dat we niet eerst bij de gendarmarie waren geweest. Dan maar even een paar kilometer terug rijden. Aangekomen bij de gendarmarie en na onze excuses legde de man uit dat het veel te koud was om ons terug te roepen toen we langs kwamen rijden. We gaven hem een hand en mochten weer terug naar de douane. Hier gaven we ons autopapiertje en na een “Bonne Route” mochten we doorrijden. Na ongeveer 20 kilometer kwamen we bij de politie om ons uit te laten stempelen. Ze waren alleraardigst en wensten ons een goede reis.

Vervolgens na 20 kilometer een stempeltje aan de Malinese zijde en na 12 kilometer in Koro konden we bij de douane ons Laissez Passer kopen voor de auto. Deze grens overgang is de langste die we ooit zijn overgegaan. In totaal hebben we er 54 kilometer over gedaan om van Burkina Faso in Mali te komen.

Met Mark en Marga (www.3maatjesopreis.nl) hadden we afgesproken dat we elkaar bij Hotel Via Via in Sevaré zouden ontmoeten. De weg reed zo goed dat we al om 12.30 uur aankwamen. Het weerzien met de Maatjes was erg leuk. Na dat wij uit Gambia vertrokken hebben zij heel veel pech gehad met hun auto, vandaar dat Mark en Marga nu nog in Mali zitten en wij alweer op de terugweg zijn. De komende dagen zullen we met de Maatjes door de Dogon vallei gaan. De Dogon is een bijzonder gebied. Het gebied bestaat uit een plateau en een vallei, deze worden gescheiden door een 200km lange en 200mtr hoge klif. Rondom de klif zijn dorpjes gebouwd. De geschiedenis van deze dorpjes gaat honderden jaren terug. De Dogon is één van de weinige volken welke er voor gekozen hebben om zoveel als mogelijk traditioneel te blijven werken en leven. Dit trekt toeristen aan. Daarom is toerisme toch wel een belangrijke bron van inkomsten voor de Dogon. Meer info over de Dogon, zie Wikipedia.

Vervolg; Mali