© 2016 Togetherontour - Gerrit&Jorina

Marokko en West-Sahara

Effe bijkomen

Geplaatst door Gerrit en Jorina za, november 07, 2009 14:11:54

Dag 5; vrijdag 6 november

Vandaag een heerlijk relax dagje gehad. Gerrit heeft zijn brandstofafscheider nagekeken en kwam er al snel achter dat er een scheurtje in het kommetje zat. Misschien dat we in Marrokko nog zo iets gaan vinden….

Ik (Jorina) heeft op z’n Afrikaans een wasje gedaan. ’s Middags zijn we even naar de rotsachtige kust vlakbij de camping geweest. Beetje lopen en mooie plaatjes schieten.

Later in de middag hebben we een Afrikaans douchje gemaakt….. Het water was nog erg kkkkoud.

Na een heerlijk rustig dagje zijn we weer bijgekomen om weer fris en fruitig morgen onze reis richting het zuiden te vervolgen.

Groetjes van ons saampies

P.s. het uploaden van fotoos lukt nog niet.

Weekend in Marokko

Geplaatst door Gerrit en Jorina ma, november 09, 2009 19:53:30

Dag 6 en 7; zaterdag 7 en zondag 8 november.

Zaterdag is onze eerste echte reisdag door Marokko. We reizen nog samen met Marga en Mark. We besluiten om ’s morgens eerst even de voorraden aan te gaan vullen in Tanger nu dat nog kan. De komende dagen zullen we in de buurt van Rabat blijven om begin volgende week de visa voor Mauritanië te gaan regelen. We hopen dat dit in één dag gaat lukken. Mark heeft echter ergens gelezen dat we ’s morgens tussen 9 en 10uur kunnen aanvragen en dat je dan de volgende dag na 16uur pas je visum kunt ophalen. Dat zou nog een dag in het noorden betekenen. We vinden dat een beetje jammer, hoewel Marokko ook een erg mooi land is. De landschappen wisselen zich hier vrij snel af en varieert van grote heuvels tot vlakke akkers en Cederbossen. Tot op heden herkennen we niets van de verhalen die we gehoord hebben over vervelende jongens, lastige politie of dat soort zaken meer. Het is wel zo dat het er hier af en toe chaotisch aan toe gaat. Er staan hier b.v. wel strepen op de weg maar daar stoort niemand zich aan. Ook de verkeerstekens zijn niet altijd even helder. Als je b.v. een kruising of wegwerkzaamheden nadert dan volgt er bijna altijd een snelheidsbeperking. Als je echter voorbij het obstakel bent dan moet je zelf maar uitzoeken wanneer de beperkingen zijn opgeheven. Dat is moeilijk. Zeker ook omdat de politie hier erg veel op snelheid controleert. Om de paar kilometer staat een pet met lasergun of een flitspaal. Alles boven 1km te hard is 400Dh (bijna 40€) waard.

Zoals al gezegd willen we vandaag vanuit Cap Spartel afzakken tot onder Rabat. Onderweg gaan we even langs Asilah waar we even in de medina rondstruinen en proberen de website te updaten. Behalve de foto-albums lukt dat vrij goed. We vinden het leuk om via gastenboek en mail te merken hoeveel mensen regelmatig op de website kijken om te zien waar we zijn. We hebben begrepen dat ook volgers van Marga en Mark onze site hiervoor in de gaten houden.

Het is voor ons wel een beetje vreemd dat jullie nu gewoon met ons mee kunnen kijken. We zullen de Spot proberen dagelijks aan te hebben ook tijdens onze rustdagen, maar we nemen hem niet mee als we uit de auto gaan. Nadat we lekker geluncht hebben vertrekken we richting Rabat. Het is al dik in de middag en we moeten op dat moment zeker nog 200km rijden. We pakken daarom de snelweg (tolweg) die is tenminste goed geasfalteerd waardoor we een lekker gangetje aan kunnen houden. In de schemering komen we langs Rabat, dat is absoluut geen aanrader. De mensen hier, althans een groot aantal, doet pas zijn verlichting aan als hij zelf niets meer zien kan. Daarom is het rijden hier bij schemering gevaarlijker als in het donker. Ook op de snelweg gelden dit soort “regels” alles maakt hier gebruik van de snelweg, fietsers, brommertjes, wandelaars, hardlopers, herders met vee, verkopers van streekproducten…. O ja ook auto’s en vrachtverkeer kom je er tegen. En al deze weggebruikers gebruiken de snelweg zowel in de lengterichting alsook om over te steken of om te keren. Om een uur of half zeven komen we aan in Mohammedia. We rijden via ons eerste Afrikaanse offroad weggetje naar een camping aan zee. We hebben een plekje in de schaduw van mooie Eucalyptus hagen.

Zondag is weer een relax dagje. Morgen, maandag, moeten op zoek naar de ambassade van Mauritanië. We hebben waypoints, maar gezien de drukte in Rabat zal het nog wel een lastig klusje worden…..

Dag 8; maandag 9 november.

Het doel van vandaag; De ambassade van Mauritanië zien te vinden en een visum zien te krijgen.

Met hulp van waypoints, een beetje mazzel en aardige Marokkanen wisten we de ambassade te vinden. Het krijgen van een visum bleek een klus van een heel andere orde. Toen wij aankwamen stond er een rij van zeker 50 mensen die voor vandaag hetzelfde doel hadden als ons. Het werd dus wachten geblazen. Ondertussen hoorden we van mensen die we spraken in de rij dat vorige week donderdag de regels wat gewijzigd zijn. Het was namelijk zo dat het tot die tijd ook mogelijk was om je visum aan de grens te regelen. In de rij stonden dus een behoorlijk aantal mensen, met name Noord en West Afrikanen, die terug gestuurd waren bij de grens. Moet je je indenken dat je bij een grens aankomt en dan 2000km terug moet omdat plots een regel is gewijzigd. Gelukkig wisten wij van het bestaan van deze regel niet af anders zouden ook wij nu ergens in de buurt van de grens zijn geweest.

Normaal gesproken is de balie open van 9 tot 11 ’s morgens. Omdat het nu extra druk was was men bereid om langer open te blijven (gelukkig). Je kunt begrijpen dat het een dringen van jewelste was. We hebben ons maar een beetje op de achterhoede opgesteld om niet helemaal in het gedrang te staan. Gerrit had onze krukjes gehaald, daarmee zijn we heerlijk op de stoep gaan zitten wachten.

Rond een uur of 12 kregen de medewerkers een helder idee. Ze lieten een papier rondgaan waarop iedereen zijn naam moest zetten. Voor onze namen stonden de nummers 23, 24, 30 en 31. Naar aanleiding van deze lijst gingen de mannen briefjes maken met volgnummers. Het uitdelen daarvan verliep op zijn Afrikaans met als resultaat dat wij de nummers 34 en 37 kregen.

Toen we eindelijk aan de beurt waren na een uurtje of drie werd het wel echt gezellig. We mochten naar binnen en stonden met z’n vieren in een hokje op onze beurt te wachten. De balie bestond uit een afgeplakt raam met onderin een sleuf van 6 bij 40cm en in het midden van het raam zat een gat van circa 15cm. Dat waren de mogelijkheden om contact te leggen.

De ambassademedewerkers waren erg aardig en wel in voor een geintje. Zoals al gezegd was het best gezellig. Intussen kwam de Mauritaanse consul (één na hoogste baas) even polshoogte nemen. Deze werd helemaal aan ons voorgesteld, dat was het wachten wel waard.

Nu hebben we dus een papiertje waarmee we ons morgen moeten melden na 15 uur. We hopen dat het dan wat vlotter verloopt en dat we snel ons paspoort terug krijgen met een prachtig stempel. En dan op naar de Sahara.

Misschien dat we morgen nog kans zien om een update te plaatsen anders kan het weleens ruim een week gaan duren. We denken dat er weer update kansen zijn in Nouackchott (2600km hiervandaan)

groet,

Gerrit en Jorina.

We kunnen verder....

Geplaatst door Gerrit en Jorina di, november 10, 2009 21:26:42

Dag 9; dinsdag 10 november.

Vanmorgen zijn we rond een uur of negen vertrokken. Het hoofddoel is het terugkrijgen van ons paspoort met als het goed is het visum er in. Omdat we toch in de buurt waren zijn we eerst naar Salé gegaan. Salé is een plaatsje net boven Rabat. Salé heeft een vrij grote, maar wel rustige medina waar je lekker door steegjes kunt slenteren en rond kunt neuzen. Het mooie is dat je hier ook door niemand wordt lastig gevallen of aangeklampt.

Na een paar uur slenteren zijn we langs de enorme begraafplaats teruggelopen naar de auto. Deze hadden we geparkeerd bij een verzamelplaats van vuilniswagens. Een mannetje wees ons een mooi plekje in de schaduw waar we staan mochten. Met gebaren maakte hij ons duidelijk dat hij goed op onze auto’s zou passen. Toen we dus terugkwamen hebben we deze “parkeerwacht” dan ook maar een fooitje gegeven. Je ziet dat hier veel vaker, dat mensen er hun beroep van hebben gemaakt om op auto’s te passen. Slim van de mannetjes en handig voor ons. Hierdoor staat je auto veilig voor inbraak of vernieling.

Na ons bezoek aan Salé zijn we weer op zoek gegaan naar de Mauritaanse ambassade. We kwamen nu van de andere kant Rabat in gereden ten opzichte van gisteren. Inmiddels krijgen we wel handigheid in het zoeken van waypoints. Je moet je voorstellen dat de hele stad Rabat op ons GPS systeem niet meer is dan een paar straten. Door zo veel mogelijk rechttoe rechtaan te rijden kom je dan vanzelf in de buurt van je waypoint. Dat is even wennen als je nog nooit op deze manier ergens naar toe gereden bent, maar het stelt weinig voor als je het een paar keer gedaan hebt.

We moesten om 15uur bij de ambassade zijn. Omdat we gisteren een beetje laat waren namen we nu ruim de tijd. Hierdoor stonden we om 13:30 op stoep van de ambassade. We gingen er vanuit dat de deur dicht zou blijven tot een uur of drie. Maar wat bleek; Men was al paspoorten aan het uitdelen toen we aan kwamen, hadden we dus voor niks thee en stoelen mee genomen.

Eenmaal in de rij bleek het lekker op te schieten. Ieder moest op zijn beurt hetzelfde hokje als gisteren in en kwam daar ook weer vrij snel uit, dat ging dus goed. Voordat wij aan de beurt waren gingen er eerst een vrouw en daarna een stel naar binnen, dat duurde maar en duurde maar…... Geen idee wat er binnen allemaal gebeurde. Daar kwamen we op den duur echter wel achter. Toen de vrouw klaar was mochten Jorina en ik naar binnen. Door de eerder beschreven gaten konden we zien hoe het systeem werkte. Er lagen op tafel een aantal stapels met paspoorten die allemaal open lagen gevouwen op de pagina van het visum. Op het briefje wat we gisteren kregen stonden onze paspoort nummers. Je kunt al raden hoe het verhaal dan verder gaat… Papier op tafel drie man er achter met alle drie een stapel paspoorten en zoeken maar…. Gisteren dachten we nog dat het om ongeveer 50 aanvragen ging. Nu lagen er zeker 100 paspoorten op tafel. Aangezien wij Nederlanders absoluut in de minderheid waren, waren onze paspoorten dan ook snel gevonden. Het stel voor ons had 18 aanvragen, zei hebben zeker een half uur moeten wachten voordat ze die paspoorten hadden gevonden.

Uiteindelijk stonden we voor drie uur alweer buiten met paspoort en visum.

De rode draad die door het verhaal van vandaag liep was de kapotte vochtafscheider. Vanmorgen belde Karel van autobedrijf Huibers. Hij had wat telefoontjes gepleegd en was uitgekomen bij de ANWB. Deze zou een onderdelen verzendservice naar Marokko hebben. De nieuwe vochtafscheider zou dan dus ingevlogen kunnen worden. Ondankbaar als we zijn wilden we het liefst dat ze hem niet naar Marokko, maar wat zuidelijker invliegen. Anders zouden we nog meer vertraging oplopen. De vriendelijke dame van de ANWB betwijfelde echter of zei een service hebben die verder gaat als Marokko. Ik ging ondertussen met onze reisverzekering bellen en die mevrouw ging ook wat uitzoeken. Onze reisverzekering wilde wel betalen, maar dan moesten we alles zelf regelen met vervoer en douane en zo…. Gelukkig belde de ANWB mevrouw op dat ze bij wijze van uitzondering ook naar Dakar mocht in laten vliegen. Dat is voor ons helemaal super. Hierdoor kunnen we nu gewoon verder naar het zuiden. We vinden dat de ANWB hiervoor een hele hele dikke pluim verdient….. bij deze.

Maar bovenal willen we Karel van Autobedrijf Huibers bedanken voor het uitzoek werk wat hij voor ons gedaan heeft en het regelen van het hele zaakje vanuit Nederland. Daarom willen we voorstellen om de bedrijfsnaam te laten veranderen in Autobedrijf Huibers INTERNATIONAL. Deze titel verdienen jullie echt.

We zijn nu helemaal happy, visum geregeld en vochtafscheider is onderweg. We er klaar voor. Morgen vertrekken we richting Agadir…..

P.s we vinden het erg leuk dat jullie met ons mee reizen en zulke leuke berichtjes of mailtjes sturen. Het zal niet mee vallen om alle mails te beantwoorden maar we blijven het proberen.

Groetjes,

vanuit Mohammedia, Marokko.

Storing

Geplaatst door Gerrit en Jorina do, november 19, 2009 18:26:55

het uploaden vanaf onze usb stick geeft momenteel problemen. daarom even geen verslag. die houden jullie tegoed.

Groetjes vanuit Mauritanië.

Het mooie Marokko....

Geplaatst door Gerrit en Jorina ma, november 23, 2009 18:46:26

Dag 10; woensdag 11 november

We hebben Casablanca en Rabat achter ons gelaten en zitten nu ons verhaaltje te tikken iets ten noorden van Agadir. Vandaag hebben we ongeveer 530 km gereden. Vanmorgen zijn we om 8.00 uur vertrokken vanaf de camping Mohammedia. De eerste 150km tot aan El Jadida waren binnen relatief korte tijd afgelegd. Er ligt een mooi stuk tolweg vanaf Casablanca richting het zuiden. Daarnaast neemt de verkeersdrukte onder Casablanca snel af. Vanaf El Jadida loopt er een soort provinciale weg naar Agadir. Deze weg gaat door een aantal leuke authentieke Marokkaanse plattelands dorpjes. Tussen deze dorpjes in zien we langzaam het landschap veranderen.

In het begin rijden we tussen groene akkers en weilanden door die door middel van irrigatiekanalen nat gehouden worden, er zijn behoorlijk wat trekkers op de weg en in de dorpen zijn moderne mechanisatiebedrijven. Het leuke is dat zowel de moderne als de traditionele boer met het ezeltje broederlijk over dezelfde weg knorren, zei het ieder op zijn eigen tempo.

Nadat we onderweg een paar keer een plas en drink pauze gehad hebben wordt het aantal weilanden minder en het landschap glooiender. Op de heuvels groeien Olijfbomen en we menen ook druiven te hebben gezien. Momenteel is het olijvenoogst. Dat levert voor ons weer wat leuke tafereeltjes en afwisseling op. In de buurt van Essaouira zien we de beroemde Marokaanse boomgeiten. Dat zijn op zich normale geiten, maar ze klimmen in de bomen. Daar eten ze blaadjes en vruchtjes, wat een grappig gezicht oplevert. Aangezien er in de bomen ook veel zwarte plastic zakjes zijn gezwaaid, viel het ons geeneens op. Toen we het door hadden wilden we een foto stop maken, maar ja, je raad het al…. We hebben niet één geit meer gezien die bereid was om voor ons in de boom te poseren. In de buurt van Essaourria hebben we de eerste dromedaris gezien……. We komen in de buurt van de Sahara.

Het was weer tijd voor een plas en drink stop. Deze keer stopten we tegenover een bedrijfje waar groot op de deur stond “Huile d’argane”. Huile is het franse woord voor olie. Wat de vertaling van argane is weten we niet precies. Op het gebouwtje stond ook dat de olie gebruikt wordt in cosmetische producten enz. Dat was na een dag stof happen een verademing voor Jorina. Effe lekker neuzen tussen de luchtjes en poedertjes. Samen met Marga zijn we even gaan kijken. Binnen bleken niet alleen potjes en prulletjes te staan, maar er zaten ook een stuk of acht vrouwtjes nootjes te kraken, te pellen en te sorteren. Elke vrouw had een berg nootjes tussen haar benen en een steen waarop zij de nootjes pletten. Het is boeiend om te zien dat dit dus allemaal handwerk is. Dat is overigens nog met veel dingen zo in Marokko. We hebben een privé rondleiding gekregen en weten nu alles over Argane olie. Erg leuk en weer een afwisseling voor onderweg.

Na deze stop verandert het landschap snel, we rijden de bergen in en de begroeiing neemt steeds verder af. Eenmaal door de bergen heen rijden we langs zee. Zoetjes aan beginnen we wat duingroei te zien…..

Morgen weer een stuk verder naar het zuiden. We gaan ervoor om in ieder geval Tan-Tan te halen.

De dagelijkse strijd tussen Gerrit en Mark heeft sinds vandaag de nieuwe tussenstand; 1-1. Nadat wij problemen hadden met onze vochtafscheider hebben we vandaag een half uur staan neuspeuteren, omdat de Landrover van de Maatjes weigerde mee te werken toen Mark na de lunch de gordel wilde omdoen. Zoals overlanders dat doen kwam het hele arsenaal aan gereedschap er aan te pas om de gordel te repareren. Dat viel nog niet mee. Maar, vakman als Mark is, functioneert de gordel weer en dankzij dit voorval weten we nu ook hoe een gordel oprolsysteem in elkaar zit.

Onze eerste bushcamp...

Geplaatst door Gerrit en Jorina di, november 24, 2009 07:30:10

Dag 11; donderdag 12 november

Helaas konden we vanmorgen niet eerder als half negen vertrekken. De receptie van de camping waar we stonden ging niet eerder open. Hierdoor hebben we vandaag niet zo’n grote afstand kunnen afleggen. We moesten eerst dwars door Agadir heen. Agadir is een vrij grote stad waar veel toeristen komen, niet echt ons stadje dus. Net als in alle andere steden en grotere plaatsen hangt er een enorme brandstof en roetlucht, veroorzaakt door alle oude auto’s en vrachtwagens. Na Agadir zijn we naar Tiznit gereden. In Tiznit hebben we Roderick en Iris opgepikt. Roderick en Iris reizen via West Afrika naar Zuid Afrika om dan via de oostkant weer naar het noorden te rijden. Hun verhalen en plannen kun je lezen op www.impi-adventures.nl De komende dagen rijden we dus met drie auto’s achter elkaar aan.

Van Tiznit zijn we verder gereden richting Tan Tan. Onderweg neemt de begroeiing nog verder af totdat we alleen nog maar kale bergen en uitgestrekte vlaktes overhouden. Onderweg moesten we weleens stoppen voor een overstekende kudde dromedarissen. Het Sahara-gevoel is nu bij ons echt aanwezig. Onderweg stoppen we af en toe voor wat foto’s en drinkpauzes. De temperatuur liep vandaag op tot 34 graden. Aan het einde van de middag rijden we een stukje piste op. Hier bouwen we een campement op voor de komende nacht, een zogeheten bushcamp. Tijdens het eten trekt er een enorme kudde schapen aan ons voorbij, het is een leuk tafereel. Er lopen twee herders om de kudde heen om telkens de lammetjes die moe zijn te laten lopen. Eén lammetje is zo moe dat het niet meer opstaat… Net als wij door de verrekijker concluderen dat het lammetje wellicht dood is legt de herder het op de grond, geeft er een paar tikjes tegen met zijn voet… en daar gaat ie weer. Ongeveer een kilometer hiervandaan zetten ook zij een kamp op voor de nacht.

Wij zijn nu aan het genieten van de enorme sterrenhemel boven ons….Straks lekker vroeg naar bed en morgen vroeg op pad.

De Sahara

Geplaatst door Gerrit en Jorina di, november 24, 2009 08:17:49

Dag 12 en 13; vrijdag 13 en zaterdag 14 november.

Onze eerste nacht in op de bushcamp was wel even wennen. Het was lastig om in slaap te komen. De wind kwam uit de richting van de weg. Doordat er heel veel vrachtverkeer s’nachts op de weg zit vanwege de gunstige temperatuur, komt er veel herrie onze kant op. Hierdoor hebben we een beetje kort en licht geslapen.

De wekker stond om zes uur, omdat we nog een behoorlijke afstand hebben af te leggen naar de grens. Het plan was om zeven uur te vertrekken. Toen Mark echter een sanitair stopje wilde maken kwam er een lammetje uit de grote kudde van gisteren zijn kant op. Dierenvriend als Mark is heeft Mark het lammetje helemaal terug naar de kudde gebracht. Wij, die achterbleven op het kamp, hoopten dat Mark ging onderhandelen over een verse portie shoarma. Helaas voor ons kwam Mark met lege handen, maar met een voldaan gevoel terug.

Ruim een half uur later als gepland gingen we op pad. We zitten nu in een gebied waar veel actieve politie en douane stops zijn. Bij de eerste stop, vlak voor Tan Tan ging het gelijk mis. Terwijl we met drie auto’s de papierwinkel aan het afhandelen zijn wordt er voor onze ogen een straathond overreden door een passerende vrachtwagen. Zowel wij als de agenten waren hier best wel onderste boven van. De hond was absoluut niet meer te redden. Iris vroeg aan één van de agenten om zijn wapen te gebruiken, deze weigerde één kogel te verspillen aan een straathond. De hond stierf voor onze ogen.

Onder de indruk van dit voorval rijden we verder. Wij rijden als voorste auto en zoeken de juiste weg voor de anderen. Op deze manier komen we een dorp ingereden. Toen we het dorp uitreden kwamen we bij een lastig kruispunt, terwijl Jorina en ik kijken waar we heen moeten staat er een mannetje te wenken dat we moeten stoppen. Het was echter al te laat. Oom agent komt de weg op en we worden aangehouden. We hebben geen idee waarvoor. Dat wordt snel duidelijk. Ik ben niet gestopt voor de kruising. Het wordt een lange discussie met de agent. Een overtreding is standaard 400 Dirham (€38,-). Ik ga nogmaals de discussie aan en bied mijn verontschuldigingen aan, maar de man vertrekt geen spier. Het levert mij mijn eerste Arabische bon op. De agent vraagt of we misschien een goedwerkende pen voor hem hebben. Ik kan me niet inhouden en vraag er grijnzend 400 Dirham voor. De agent twijfelt, begint keihard te lachen en denkt dat ik een geintje maak. Ik maak hem duidelijk dat het niet betalen heel simpel betekent dat hij ook geen pen krijgt. Hierop schudden we onze handen en we vertrekken, ik met een bon van 400 Dirham lichter. Oom agent zonder nieuwe pen…..

De lunch gebruiken we aan de kust. Het was opgevallen dat er overal langs de kust mooie betonnen huisjes staan op gelijke afstand. Terwijl we een broodje staan te eten komt er een soldaat aanlopen, tijdens het gesprek wordt het duidelijk dat de huisjes van het leger zijn. Dit is om de vluchtelingenstroom vanuit Senegal en Gambia een halt toe te roepen.

De avond en nacht brengen we door in een bushcamp. Onderweg zijn we Ian en Andy tegengekomen. Deze Ier en Engelsman hebben we al eerder ontmoet de afgelopen weken. Andy en Ian zijn op de motor en brengen de nacht ook bij ons in het kamp door.

De zaterdag verloopt erg saai. Het is veel kilometers vreten, ruim 630 in totaal. Het gebied waar we zaterdag rijden is bezet gebied. Het stikt hier van de soldaten en legerbasis. Ook heb je in dit gebied mijnenvelden. Hierdoor is het niet verstandig om te gaan bushcampen. Daarom rijden we 60 km voor de grens en als de avond valt stoppen we bij een tankstation. Hier mogen we één nacht staan, morgen moeten we dus de grens over. We staan nu met vijf auto’s en gaan in colonne verder.

We zijn toe aan een rustdag…

Veel wachten....

Geplaatst door Gerrit en Jorina di, november 24, 2009 09:43:21

Dag 14; zondag 15 november

Zoals al gezegd in het vorige verslag moesten we vandaag verder over de grens. In de groep waar we mee naar de grens rijden zitten ook twee Duitsers. Zij doen dit voor de derde keer en verzekeren ons dat het niet uit maakt hoe laat en op welke dag je bij de grens uitkomt. Sterker nog; of het nu wel of niet druk is bij de grens, het duurt altijd drie tot vier uur. We hebben ons maar ingesteld op vier uur wachten en gaan het verder wel zien. De resterende 60 km naar de grens zijn snel afgelegd. Daar aangekomen staat er best wel een lange rij te wachten. Een paar auto’s voor ons stonden mensen die we die avond ervoor nog hadden zien tanken bij het tankstation waar we overnachtten. Onze Duitse vrienden begonnen al terug te krabbelen met hun drie á vier uurs voorspelling. Het is dus veel wachten geblazen. De dames hebben daarom hun tijd maar zitten doden met een paar potjes Rummikub.

De meeste grensovergangen hier bestaan uit twee kanten, de ene kant is van het land waar je uitgaat en de andere kant van het land waar je in wilt. Tussen beide kanten zit vaak een strook niemandsland. Tussen Marokko en Mauritanië is deze strook drie km breed. In dit stuk niemandsland leven veel vluchtelingen en mensen die wel het ene land uit mochten, maar het andere land niet meer werden binnengelaten. Het rode kruis bied hier ondersteuning aan deze “tussen wal en schip” mensen.

Een grens oversteken betekent wachten, hokje in, hokje uit. Daarna volgt opluchting, al snel gevolgd door teleurstelling, want nu ben je pas Marokko uit. In omgekeerde volgorde moet je Mauritanië in zien te komen. Tijdens het wachten moet je elementen zien te doorstaan met een glimlach. Het was erg warm en druk. Wat echter slopender en vermoeiender is de corruptie. Terwijl wij netjes op onze beurt wachten dringen auto’s voor je in de rij, met goedkeuring van de politie. Dat voordringen gaat eigenlijk gepaard met een gevulde handdruk.

Ook bij het hokje in, hokje uit spelletje gaat het er op deze manier aan toe. Mensen lopen om je heen met geld in hun paspoort. Dat geeft je hier het recht om door te gaan.

Deze gang van zaken is slechts een paar uur vol te houden. In ons geval ging het echter niet om een paar uur. Na zeven uur grensperikelen waren we het helemaal zat. Gelukkig mochten we nu Mauritanië in. Doodop komen we aan op de camping in Nouadhibou.

Vervolg; Mauritanië