© 2016 Togetherontour - Gerrit&Jorina

Senegal

De vochtafscheider

Geplaatst door Gerrit en Jorina zo, november 29, 2009 14:24:15

Dag 20 t/m 22; 21 t/m 23 november

Vrijdagavond zijn we aangekomen op Camping "Zebrabar"die net onder Saint Louis ligt. We hadden ons laten vertellen en veel gelezen dat dit "dè overlanderscamping"zou zijn, maar we zagen alleen de Ierse motorrijder Ian, die we vanaf de ambassade in Rabat regelmatig zijn tegen gekomen.

Zaterdag en zondag zijn we rond de camping gebleven. We hebben weer verse groenten en fruit ingeslagen voor de komende dagen en zijn foto's gaan maken in de omgeving. Jorina heeft veel gerelaxt en ik heb en aantal keren geprobeerd om verse vis te vangen. Na een uur stoeien met hengel en tuig krijg ik een forse beet (heet dat zo in visserslatijn?) Het was echt een stevig vissie wat aan de haak zat. Tijdens het draaien aan het molentje kraakte zowel molen als hengel een paar keer bedenkelijk. Ik zag onszelf al zitten.... Slabbetje voor, mes en vork in de aanslag en in het midden van ons een vette vis. Eenmaal boven water bleek de vangst niet de vette tonijn waar ik op hoopte maar een dikke krab. Gelukkig wist de krab zichzelf te bevrijden. Ik zou niet weten hoe ik zo'n beest van de haak had moeten halen.

Maandag 23 november zijn we samen met de Maatjes en motorrijder Ian naar Dakar gereden. We zijn om 8 uur vertrokken in de hoop dat we 's middags al op het vliegveld terecht konden voor het ophalen van de vochtafscheider bij de douane.

het was een warme rit , Het liep tegen de 37 graden. Motorrijder Ian kreeg een oververhitte motor, omdat we ongeveer twee uur in de file stonden om Dakar in te komen.

We hadden geen waypoint van een camping in Dakar, maar een adresje van een auberge. Ondanks dat het verblijf in de auberge buiten ons dagbegroting lag, besloten we daar toch te overnachten. Het was lekker dichtbij het vliegveld en er was Wifi internet zodat we even onze site konden bijwerken. We hadden laatst problemen met het plaatsen van ons reisverslag en zijn tot de conclusie gekomen dat ons word document w.s. besmet was.

Nadat besloten was dat we één nacht in de auberge zouden doorbrengen wilden we graag nog even bij het vliegveld gaan kijken in de hoop dat we snel de vochtafscheider konden meenemen. Samen met Mark ben ik naar de Cargo afdeling gereden. Daar aangekomen kwamen er uit alle hoeken en gaten mannetjes op ons afvliegen alsof we een wespennest zijn binnengefietst. Het blijkt dat dit mannetjes zijn die pakjesafhaler van beroep zijn. Wij met ons domme hoofd nog denken dat je daar w.s. geen opleiding voor hoeft te hebben gehad... Inmiddels weten we wel beter. Het afhalen van pakjes op het vliegveld van Dakar is alleen te doen voor mensen die dit een keer of tien onder begeleiding gedaan hebben of voor mensen die de pakjesafhaalopleiding met vlag en wimpel hebben afgerond.

Een paar dagen voordat we in Dakar waren aangekomen hadden we van autobedrijf Huibers-International de gegevens gekregen die we nodig hadden om het pakketje af te halen. Hierdoor wisten we dat we ons moesten melden bij Air France Cargo en met welke vlucht het pakketje verstuurd was. Het bleek dat dit essentieel is om in de buurt van het pakketje te komen. Samen met onze pakjesafhaler gingen we het kantoor in van Air France in. Nadat de man achter de balie het vrachtbriefnummer had ingevoerd in het systeem bleek al snel dat het pakketje aangekomen was. Wij nog naïef denken dat de man wel even het pakketje ging halen en dat we dan klaar waren... Dat bleek minder makkelijk dan het leek. Eerst moest ik 18.000 CFA betalen, soort belasting en handlingskosten. Als beloning daarvoor kreeg ik een mooi roze papiertje met nummers en stempels. Wat nu? vroeg ik. Dat weet de pakjesafhaler allemaal zei de Air France meneer. De pakjesafhaler nam ons op een drafje mee naar een zeecontainer aan de ander kant van de straat. In de container was een kantoor gevestigd van één of ander bureau dat als werk heeft om pakketjes door de douane te krijgen. Voor dat deze mensen iets wilden doen moest ik eerst 55.000 CFA betalen, weer een soort belasting en handlingskosten. Toen ik vertelde dat ik zojuist al betaald had bij Air France keek de mevrouw me wazig aan. Die kosten waren voor Air France, zei ze geïrriteerd. Bij haar moest ik haar organisatie betaken. 55.000 CFA betalen en dan wordt alles geregeld, werd me beloofd. Nadat ik betaald had nam de pakjesafhaler ons mee naar een hokje een eind verder op. Het leek erop dat daar mensen van de douane zaten. Eén of andere man met strepen op zijn mouw zat in een soort wachtkamer, nadat onze pakjesafhaler wat met hem besprak was het wachten geblazen. Bij binnenkomst zag ik dat er nog een stuk of vier mensen voor ons waren. Nadat er één persoon voor ons klaar was met zijn ding bleken wij plotseling al aan de beurt te zijn, terwijl we toch echt veel later waren binnengekomen als een aantal mensen die ook zaten te wachten. Inmiddels heb ik geleerd dat dit bij Afrika hoort, ik kan daar niet aan wennen en eerlijk is het ook niet. De pakjes afhaler sleurde me inmiddels al mee een grote, mooi gestoffeerde kamer in. Achter in de kamer stond een groot bureau wat er zeer geordend uitzag. Achter het bureau zat een statige man, mooi gekleed en een mooie goudkleurige bril. Dit moest een hoge pief zijn. Dat bleek ook wel uit het gedrag van onze pakjesafhaler. De beste jongen gaf daar even een demonstratie nederigheid, waar een paard de hik van krijgt. Hij liep gebogen op de hoge pief af en prevelde wat mooie zachte woordjes. Hoe dichter hij bij het bureau in de buurt kwam hoe verder hij zich boog en hoe meer hij begon te lispelen. Ik dacht nog, nog even en hij gaat op zijn knieën verder. De man achter het bureau keek ernaar alsof dit heel normaal was en verroerde niet. Hij nam een papier wat wij bij ons hadden en zette er na wat gemompel een krabbel op en we mochten weer gaan.

Op naar het volgende kantoortje. Gangetje door, halletje in, deurtje uit. Ik was de weg al helemaal kwijt in dit doolhof van kanoortjes en hokjes. Uiteindelijk kwamen we aan het einde van de gang bij een kantoor waar ook weer iets geregeld moest worden, maar voordat er gestempeld werd moest ik eerst weer betalen. Dat was raar, ik had net toch al 55.000 CFA betaald? Daar was toch alles bij inbegrepen? Weer werd ik dom aangekeken, dit mannetje was niet in de 55.000 inbegrepen, hoe kon ik dat nu niet snappen..... Ok, ik voelde me als een schaap wat de slachterij was binnengelopen en betaalde maar weer gedwee, ik wilde namelijk wel graag de vochtafscheider hebben. Na betaald te hebben volgde nog een kantoortje, ook daar weer wachten terwijl de beambte kruiswoordpuzzels zat te maken en zijn baas een belangrijke soap op tv volgde. Toen beiden tijd hadden moest er ook daar weer betaald worden natuurlijk, het was het laatste kantoortje dus het kon me weingig meer schelen. We hadden nu alle stempels en papieren en konden terug naar het gebouw van Air France om het pakketje in ontvangst te nemen. Het pakketje was al snel gevonden, dat betekende echter niet dat ik het in handen kreeg. Nu kreeg ik namelijk te maken met de parktijken van de pakjes afhaler. Blijkbaar had de man een vervolgopleiding genoten met als naam; Hoe troggel ik een Europeaan zoveel mogelijk geld af. De man hield het pakketje met daarin mijn vochtafscheider stevig onder zijn arm geklemd en nam me mee tot achter mijn auto. Daar begon hij een mooi verhaal over zijn werk en zijn vreienden op het werk en nog meer blabla. Het verhaal kwam erop neer dat hij geld wilde voor bewezen diensten. Het werd een lange discussie, ik had al ruim 120 euro betaald aan allerlei ongein en was niet van plan om daar nog eens een groot bedrag bij te leggen. Samen met Mark sloeg ik aan het rekenen wat een normale fooi kon zijn voor onze pakjesafhaler. Hij had zijn werk goed gedaan dus een fooitje moest er wel af kunnen. De fooi die ik hem gaf deed hem alleen maar lachen, hij begon het verhaal weer van voor af aan en vertelde dat hij de fooi met vijf man moest delen. Ik maakte hem duidelijk dat ik niets met zijn vijf vrienden te maken had en dat ik hem, en hem alleen een fooi wilde geven. Na wat getouwtrek besloten we om de fooi te verdubbelen. Dit was ons laatste bod en hij kon nu slikken of stikken. De pakjesafhaler vond het nog steeds te weinig en vroeg het vijfvoudige. Ik maakte duidelijk dat dit echt niet ging gebeuren. Daarop kregen we het pakketje en de papieren in onze handen gedrukt evenals de fooi die we zojuist die gegeven hadden. De man weigerde de fooi aan te nemen en zag de hoogte van de fooi wellicht als een belediging. Hij deed zijn werk liever voor niks dan voor zo'n fooitje. Mark en ik begrepen er niks meer van. We hadden uitgerekend dat de fooi gelijk stond aan tenminste een dagloon en dat terwijl hij nog geen twee uur voor ons was bezig geweest. We hadden het pakketje dus waren we opgelucht en konden we terug naar de meiden.

Van Dakar naar Gambia...

Geplaatst door Gerrit en Jorina zo, november 29, 2009 14:25:52

Dag 23 en 24; 24 en 25 november

Omdat het maandagmiddag te laat was om de dynamo van Mark nog door de douane te krijgen besloten we om dinsdagmorgen terug te gaan. Aangekomen op het vliegveld kwamen dezelfde pakjesafhalers van gisteren weer op ons af. Ze wilden ons persee weer helpen en dus gingen we weer met hen op pad langs de verschillende kantoortjes. Het vervelende nu was echter dat niemand iets kon vinden in de boeken over de dynamo van Mark. Mark ging aan het bellen en kwam er na diverse telefoontjes achter dat de dynamo zoekgeraakt is op het vliegveld van Istanbul. Dat werd dus niks meer vandaag. Aangezien wij verder moeten met onze projecten stonden we voor de keus of we alleen verder zouden reizen of dat we samen met de maatjes zouden wachten op de dynamo van Mark.

Het verblijf in de auberge was een beetje aan de dure kant. Bij het zoeken op internet hebben we een camping met de naam ‘Sunegal’ in Dakar gevonden en zijn daar na wat boodschapjes gedaan te hebben daar dan ook naar toe gegaan.

’s Middags hebben we besloten dat wij gaan doorrijzen en niet blijven wachten totdat de dynamo van Maatje is geleverd. Omdat wij met onze projecten voor stichting Mirre willen beginnen, moeten we verder aangezien we anders in tijdnood komen.

Gerrit heeft de nieuwe vochtafscheider geplaatst en deze blijkt het oppie-toppie te doen.

Mark en Marga hebben ook besloten dat ze met ons mee gaan naar Gambia. Dit omdat Copex, het bedrijf wat voor de verzending van de dynamo zou zorgen, heeft beloofd dat de weggeraakte dynamo doorgestuurd zou kunnen worden naar Gambia.

De volgende morgen zijn we om 7 uur vertrokken richting Gambia. Eerst de stad uit proberen te komen en daarna langs Pikine, Rufisque en Bargny. De file viel erg mee, na een uurtje langzaam rijden konden we door naar de grens.

Het landschap is erg mooi, veel groen, heuveltjes en leuke kleine dorpjes. De mensen zijn overal vriendelijk en kinderen zwaaien en roepen ‘Toebab, Toebab’!

Na een paar honderd kilometer merkt Gerrit dat de auto iets inhoud. We reden nog een eindje door en besloten even wat brood te kopen. Bij het wegrijden, wilde de auto niet starten. Motorkap open en ja hoor, de vochtafscheider was (weer) lek. Met behulp van Mark en een jongen uit de straat die wat dingetjes vast wilde houden is de vochtafscheider eraf geschroefd. Verbaast hoe dat nu zou kunnen, na zo’n klein eindje rijden, zijn we verder gereden. De weg werd steeds slechter, er zaten veel gaten (potholes) in de weg en we reden dan ook vaak door de berm.

We kwamen om drie uur aan bij de grens. We werden voorgelaten, omdat de mensen van de douane dachten dat we van de Amsterdam - Dakar challenge waren…. Nou helaas voor hen, dat waren we niet, maar we stonden wel vooraan.

Senegal uit, ging erg snel en makkelijk. We kregen een stempel en voor we het wisten konden we door rijden naar Gambia.

De Gambiaanse douane deed zijn werk erg serieus, alles werd nagekeken, zelf de kledingtassen gingen open. Daarna kregen we een stempel en een papiertje om onze auto in te voeren. Dit is maar 3 dagen geldig en moeten we verlengen in Banjul. Er moest 1000 CFA voor betaald worden. Toen we de reden daarvoor vroegen, zeiden ze dat het gewoon zo was. Een bonnetje werd ook niet afgegeven. Dat deden ze vroeger zo, jaja…

In totaal was het in een uurtje gefixt. De snelste overgang tot nu toe!

We reden verder door naar Barra. Waar we de kaartjes voor de boot hebben gekocht. Het was erg rustig, we hoefden maar één pont wachten. Door de feestdag waren er veel schapen voor en op de pont. Gerrit zat al benauwd naar zijn auto en een paar bokken naast de auto te kijken. Een deukje is zo gemaakt…

We mochten voorop de pond en Mark en Marga stonden naast ons. De pond was erg vol, dus besloten we om in de auto te blijven zitten.

Aangezien de accu van de Landrover van Mark zachtjes begon leeg te raken liet Mark de motor draaien. Halverwege de overtocht sloeg plots de motor af. Dat was niet zo handig, we stonden voor op de pont en als wij er niet af gingen dan kon niemand er af. Snel hebben we een sleeplint uitgelegd en toen wij van de pont reden hebben we die snel over onze trekhaak geschoven, hierdoor was het oponthoud minimaal. Eenmaal van de pont af moesten we de kaartjes inleveren. Toen dat gebeurt was en wij nog steeds niet wegreden begonnen er mensen tegen ons te schreeuwen dat we weg moesten wezen omdat we het verkeer ophielden. Er zit een auto aan ons vast die ook nog kaartjes moet inleveren zei Gerrit tegen de man. Niks mee te maken, wegwezen…. Eenmaal uit de hectiek hebben we de auto weer gestart met startkabels en zijn we in het donker op zoek gegaan naar de camping in Sukuta. Gelukkig kennen we de weg hier een beetje. Daardoor was de camping vrij makkelijk te vinden, al hebben we wel wat omgereden.

Vervolg; Gambia