© 2016 Togetherontour - Gerrit&Jorina

Senegal

Het noorden van Senegal

Geplaatst door Gerrit en Jorina ma, februari 22, 2010 11:54:31

Dag 98 t/m 101; maandag 8, dinsdag 9, woensdag 10 en donderdag 11 februari

Maandagmorgen zijn we rustig opgestart en hebben we een bezoek gebracht aan een Nederzetting. De mensen die er werkten vonden het geen probleem als we wat rondliepen en wat foto’s maakten.

Na een uurtje hebben we onze auto gepakt en zijn we richting het westen gereden. Het was een mooie route, de weg was goed met kleine heuveltjes en dorpjes. Onderweg zag Gerrit een mooie koeiekop liggen en besloot hem mee te nemen om onze auto wat op te pimpen. We kwamen vroeg in de middag aan in Matam. We hadden een hotelletje gevonden waar we mochten kamperen.

Mark kwam erachter dat waarschijnlijk de ventilator van zijn Landrover stuk was en is op zoek gegaan naar een nieuwe.

Vanmorgen (dinsdag) zijn Gerrit en Mark de nieuwe ventilator gaan plaatsen in de Landrover. Met de beste mechanicers uit het dorp en wat telefoontjes naar de garages in Nederland was het in de middag gerepareerd. Ondertussen hebben Marga en Jorina wat wasjes gedaan, door het dorp gelopen en de mail gecheckt.

Gerrit en Mark zijn een eindje gaan rijden en de ventilator bleek het goed te doen. We besloten om morgen weer verder te rijden richting St. Louis.

De volgende morgen zijn we vroeg vertrokken vanuit Matam. We reden door een mooi duinlandschap, de weg was soms met veel potholes, maar veel stukken waren goed te noemen.

Hoe meer we naar het westen reden hoe droger het werd. Op een grote lege vlakte zagen we een tenten kamp staan van het rode kruis. Veel hutjes zagen er erg arm uit, riet met wat doeken en een gat als deur. Aangekomen in de buurt van Richard Toll zagen we grote suikerrietplantages.

Om 17.30 uur kwamen we aan op De Zebrabar, een camping in St. Louis. Toen we onze auto parkeerden zagen we Tanja en Jan. Zij waren al een paar dagen op de Zebrabar en hadden besloten om de volgende dag door naar Mauritanië te rijden.

Na een heerlijke rustige nacht, een ontbijtje en een wasje kwam Andy, de motorrijder, langs. Deze vertelde ons dat hij de vorige dag was aangekomen op camping Ocean. Deze camping ligt aan het strand bij St Louis en heeft Wifi (draadloos internet). Dit leek ons een beter idee en we zijn nog net voor 12 uur vertrokken.

Onderweg hadden we een politie stop. De man beweerde dat Gerrit zijn kniplicht niet aan zou hebben gedaan, toen hij na het stopsein naar rechts parkeerde. Gerrit ging hier tegenin, waarop de man de papieren eiste. Gerrit zette eerst maar even de auto uit en deed demonstratief zijn armen over elkaar. Ik zei tegen de agent; ‘s`il vous plait’, de man deed of dat ie dom was en het niet begreep. Wij hebben hem uitgelegd dat we toeristen zijn en dat ie wel wat vriendelijker mag zijn. Na een paar keer het ‘s`il vous plait’ te herhalen werd oom agent wat vriendelijker en we mochten door. Tja, sommige mensen moet je even opvoeden…

De stad was erg druk, omdat ze de brug aan het repareren waren. We reden verder en kwamen in een drukke wijk. Hier leven de mensen, geiten en schapen op straat. Langs de rivier wordt er veel vis verkocht en staan er grote koelwagens. Vervolgens kwamen we aan op een rustige, zanderige camping.

Toen we even op de website van het ministerie van buitenlandse zaken keken zagen we tot onze verbazing dat gisteren het reisadvies van Mauritanië was gewijzigd. Juist op het stuk weg tussen Nouakchott en Nouadibhou zijn alle reizen ten sterkste ontraden. Omdat we geen nieuws over Mauritanië konden vinden hebben we de Nederlandse ambassade in Dakar gemaild, met de vraag wat er in tussentijd verandert zou zijn en of we toch niet in konvooi door konden rijden. De ambassade reageerde dezelfde middag nog en schreef dat er binnen de Europese Unie is overlegd en dat men in samenwerking met de betrokken ministeries in Mauritanië heeft geconcludeerd dat er grote risico’s zijn en dat het een erg onveilig gebied is en het niet verantwoord is dat er toeristen doorrijden. Deze raadde het zelfs af om in konvooi met meerdere auto’s en overdag te reizen.

Van andere overlanders hoorden we dat er niets aan de hand was in Mauritanië. Er zijn meer controles dan anders, maar ervaren verder geen problemen. We hebben het even laten bezinken en hebben lekker gekookt. ’s Avonds werd het erg koud en er was een hoge luchtvochtigheid. Daarom vroeg het tentje ingedoken.

Wat te doen...(?)

Geplaatst door Gerrit en Jorina ma, februari 22, 2010 11:57:25

Dag 102 t/m 107; vrijdag 12 februari t/m woensdag 17 februari

De volgende dagen hebben we gerelaxt, geshopt en veel achter het internet gezeten. Op zaterdag hebben we de keuze gemaakt om onze auto te laten verschepen naar Nederland. Er werd veel heen en weer gemaild met verschillende aanbieders van verschepingsbedrijven. De eerste offertes vielen mee, het leek er op dat het vrij voordelig was. Nadat we de auto gegevens hadden doorgemaild en de definitieve offertes binnenkregen viel het erg tegen. We waren lekker gemaakt door een paar bedrijven en het zag er naar uit dat we in de haven van Dakar ook nog eens ‘uitgekleed’ worden. Hier hadden we geen trek in. Ook het feit dat we de auto’s moesten inleveren er geen zicht meer op hadden stelde ons niet gerust. Om de sleur van het zoeken naar oplossingen voor de ontstane uitdaging te doorbreken zijn we dinsdag even een rondje gaan rijden, althans dat was de bedoeling. We gingen naar het einde van het eiland waar de camping op ligt en reden het strand op. Gerrit was helemaal in zijn nopjes omdat hij weer even in zandbak kon spelen met de olifant. Na wat rondjes getold te hebben en de auto gepijnigd te hebben kwam Mark ook het strand op. Maar, zo dwars als Maatje de laatste tijd is ging het ook hier weer mis. Zodra de landrover de grote hoeveelheid zand voor zich zag stuiterde hij nog twee keer als een knorrig paard en ja hoor hij stond vast. Na wat gemanoeuvreer van Mark kwam Maatje weer in beweging. Mark draaide ook een pirouette op het strand en parkeerde naast de olifant, leuk plekje om foto’s te maken.

Toen we na het fotomoment weer weg wilden rijden was het weer het gele monster wat tegen werkte. Schoorvoetend kwam het in beweging om na twee meter de hakken in het zand te zetten en zich in te graven. Ok, aan het werk dan maar. We hebben alles geprobeerd, banden aflaten, vrijgraven, zandplaten leggen, duwen, trekken en uiteindelijk ook nog de olifant zijn kunstjes laten vertonen. Het resultaat?, de Landrover groef zich alleen maar verder in en de olifant reed zich ook vast. Na een kwartier graven kwam de olifant op eigen kracht weer los. Dan maar weer verder met Maatje. Inmiddels hadden er zich al heel wat mannetjes om ons heen verzameld. Deze hielpen mee alsof het hun eigen auto was. Als laatste poging hebben we de auto aan de achterkant maar opgekrikt, zand eronder, platen erbij en nog maar eens proberen. Na twee uur graven en ploeteren en met hulp van een stuk of acht lokalen kwam Maatje weer in beweging…. Land Rover….. de top als het gaat om offroad.

Terug op de camping zagen we de Belgische vrienden Dries en Lode weer. Zei hadden besloten om de volgende dag door Mauritanië te gaan rijden. Er gaan nog veel overlanders door het land en iedereen vind dat het relaxt eraan toe gaat. Bij ons kwam er enige twijfel in ons besluit.

Woensdag werd de twijfel groter. Toen er ook nog een mailtje binnenkwam wat ons vermoeden bevestigde dat het een duur en moeizaam grapje ging worden was de maat vol. We besloten donderdag te vertrekken en naar Mauritanië te gaan. Dries en Lode werden gebeld en deze waren bereid om een dag op ons te wachten, zodat we het gevaarlijke stuk met meerdere mensen konden rijden. Juist toen we dat besloten hadden kwam er een mail binnen met een last-minute call voor een verscheping. Dit was een geweldige aanbieding! Het was exact zoals we het ons voorstelden, niet teveel gezeur en een normale prijs. Na wat belletjes met Nederland was de planning dat de auto de volgende dag al op de boot zou kunnen. Ook Mark en Marga besloten om de auto op de boot te zetten.

Het was even omschakelen. Eerst dachten we nog door de Sahara te gaan en het volgende moment was ons besluit om de auto toch te verschepen. Omdat we nog in St. Louis waren zouden we de volgende dag 300 km moeten rijden naar Dakar. De planning was dat de boot rond 12 uur zou vertrekken.

We hebben snel bedacht wat we allemaal nodig zouden hebben en dit in onze sport tassen gestopt. Omdat er ’s avonds een erge luchtvochtigheid is besloten we om deze nacht in een huisje te slapen, zodat we de tent niet nat hoefden in te klappen. Als de tent nat ingepakt 15 dagen op een schip staat gaat alles schimmelen.

Een regeldagje...

Geplaatst door Gerrit en Jorina ma, februari 22, 2010 11:59:15

Dag 108; donderdag 18 februari

Moe werden we om 5 uur wakker geringeld door de wekker. Het bed lag zo beroerd dat we heel erg slecht hadden geslapen. Gelukkig hadden we alles al klaar en zijn we samen met Mark en Marga om 5.30 uur vertrokken.

Het was erg donker, dus we moesten goed oppassen. Sommige bestuurders van auto’s willen nog weleens geen licht aandoen. We moesten stoppen voor de eerder beschreven politiestop. Het was dezelfde agent met hetzelfde geintje; Gerrit zou zijn kniplicht niet aan hebben gedaan. Toen Gerrit hem in onvervalst Nederlands uitlegde dat dit de tweede keer was dat hij dit geintje flikte, zei de man alleen maar dat Gerrit niet mocht wijzen naar hem. Gerrit antwoordde; ‘en jij mot nie zo stom doen’. We mochten weer doorrijden.

We konden lekker doorrijden, doordat het erg rustig was. Tegen 9 uur belden we de Nederlandse verschepingsmaatschappij dat we onderweg waren en informeerden naar de werkelijke vertrektijd van de boot. Gelukkig voor ons, had de boot wat vertraging en hoefden we ons dus niet zo te haasten. Voor Dakar zijn we in een lange file aangesloten. Ondertussen zijn er veel verkopers aan het raam die wat kwijt wilden. We werden er een beetje melig van.

Om 12 uur kwamen we aan bij het verschepingsbedrijf. Het bleek dat onze tussenpersoon ziek is, dus zouden we een andere krijgen. Deze kwam ons al op straat begroeten en we mochten mee naar een groot kantoor. Onze tussenpersoon zou alle zaken regelen, maar we kwamen al snel tot de conclusie dat hij dit nog niet vaak zou hebben gedaan. Toen we onderhandelden over de prijs werd hij prompt zenuwachtig. Na de onderhandeling is hij met de autopapieren dingetjes gaan regelen en zijn wij gaan lunchen.

De afspraak was dat hij om 16 uur ons zou komen halen, maar om 16.30 belde hij op dat hij ons verwachte bij de douane. En wel vlug, want het kantoor zou dicht gaan. We renden erheen, maar wisten natuurlijk niet waar het was. Na wat boze telefoontjes kwamen we bij onze tussenpersoon aan. Deze vond het raar dat we de auto niet bij ons hadden. We hadden meerdere keren gevraagd of de auto ook mee zou moeten, maar dit zou niet zo moeten zijn. Mark en Gerrit zijn met de tussenpersoon in de taxi gestapt om de auto alsnog te gaan halen. Ondertussen was ik voor de zesde keer met interpolis aan het bellen over een transport verzekering. Zou deze wel of niet bij de reisverzekering zitten. Na een paar keer boos te zijn geweest heb ik nog steeds het goede antwoord niet gekregen. Ik kreeg een sms dat ik iemand zou moeten terugbellen, maar toen ik belde was het kantoor gesloten. Morgen nog maar eens proberen…

Gerrit en Mark kwamen in een snelle vaart langsrijden. Marga en ik werden eigenlijk niet doorgelaten bij de douane, maar toen we aandrongen en zeiden dat we onze mannen zochten mochten we door. Na wat zoeken hadden ze de auto al geparkeerd in de haven. Het bleek dat de boot nog meer vertraging had. Er moest een lading hout worden gelost en dit zou niet voor de volgende dag 11 uur gelost zijn. Daar hebben we de afspraak gemaakt dat we de volgende dag zelf de auto in de boot zouden zetten. Een man van het verschepingsbedrijf heeft Marga en mij met de spullen naar het hotel gebracht. De mannen kwamen later na wat regelen met de papiertjes.

Jigawa II

Geplaatst door Gerrit en Jorina ma, februari 22, 2010 12:31:43

Dag 109; vrijdag 19 februari

Na een kort nachtje slapen zijn we met een taxi naar de haven gereden. We moesten eerst nog even naar de douane, omdat de auto in het paspoort nog niet was uitgestempeld. Dit was zo gepiept en we gingen naar onze auto. Het duurde even voordat we naar binnen mochten. We kregen geen toestemming, maar na een belletje met een medewerker van het verschepingsbedrijf mochten we door. We zouden de sleutel gaan afgeven…

Aangekomen bij de auto zagen we dat het schip nog lang niet leeg was. Gerrit, nieuwsgierig als hij is, liep naar het schip en dacht een Nederlander te zien. We raakten gezellig aan de babbel en al snel nodigde Dennis ons uit om een kijkje in het schip te komen nemen.

We liepen het schip op en kregen een heuse “visitors” pas opgespeld. Dennis stelde voor om eerst maar eens koffie te gaan drinken. Na wat trappetjes op en gangetjes door komen we in de messroom. Het schip, de Jigawa II, is lang niet nieuw maar heeft wel alles aan boord. Zeker als het gaat om eten en drinken, lekker hoor. Na de koffie begint de rondleiding door het hele schip. We gaan naar de brug (stuurhut) waar we uitleg krijgen van de Poolse kapitein, we mogen zelfs stiekem op de grote hoorn blazen. In Dakar kan dat, als je dat op de maasvlakte doet krijg je met de autoriteiten te maken.

Al dat lopen en rondkijken maakt natuurlijk hongerig, dus nadat we de brug verlaten gaan we naar de eetzaal voor de hogere rangen aan boord, hier kunnen we in alle rust eten. Dav, de Poolse kok had van de kapitein al doorgekregen dat er gasten aan boord waren dus er was met ons rekening gehouden. Heerlijk soepie vooraf en een daverend hoofd gerecht met vis en patat. Het leven aan boord is zo slecht nog niet.

Graag hadden we samen met de auto naar huis gevaren, normaal kan dat ook wel als je met zijn tweeën bent, maar het schip heeft voor ons op dit moment geen plaats en mag niet meer als 20 mensen aan boord hebben. Het had ons een originele afsluiter van een bijzondere reis geleken.

Na de middag zou onze regelaar Dodoe (door ons steevast Dappere Dodo genoemd) langskomen met de laatste papieren. Dodo doet het echter op zijn Afrikaans, veel geschreeuw weinig wol. De papieren waren dus nog niet klaar en zonder papieren mogen we niet aan boord rijden van de kapitein. We lopen dus nog wat rond en maken foto’s in de haven, we weten ook wel dat dit niet mag, maar wie houd ons tegen? Als we terug bij de Jigawa II zijn gaat Dennis net schilderen. We lopen mee en Mark wil ook wat doen. Gewapend met een grote emmer oranje verf en een roller gaan we op pad. Marga is de persfotograaf en schiet mooie plaatjes. Leuk voor later…. Dat was echter buiten de douane gerekend. De man die vanmorgen ons had doorgelaten kwam maar eens kijken of wij nog steeds in de haven waren en hij vond ons een beetje spelend bij het schip, niks geen sleutels afgeven… en nog foto’s maken ook? Inleveren die camera. Het was even gedaan met de lol. De man was woest en piekerde zich suf hoe hij ons pakken kon. Hij wilde dat ik mee liep om het af te handelen. Uiteraard gingen Mark en Marga ook mee. Jorina bleef met onze camera’s bij Dennis en haalde snel de opslagkaartjes uit de camera’s. De douanier, liep naar een gebouw wat niks met de douane te maken had, één van de medewerkers van de Jigawa zag dat en had door dat het niet om de foto’s ging maar om geld. Ook wij voelden dit aan ons water. Daarom had Mark onze contactpersoon maar snel even gebeld. Toen de douanier zich toch niet echt gemakkelijk meer voelde liep hij naar het douane kantoor, aan beide zijden geflankeerd door Marga en mij. Onderweg kwamen we dappere Dodo tegen die met ons meeliep naar het kantoor. Ook een afgevaardigde van onze contactpersoon kwam erbij en beide begonnen ze in te praten op de douanier, en dat ging niet echt vriendelijk. We zagen de douanier steeds kleiner worden. Na enige tijd kreeg Mark de opdracht om de gemaakte foto’s te wissen. Toen Mark twee foto’s gewist had kwam er een foto in beeld waar niks van de haven op te zien was, alleen de zijkant van de Jigawa II op te zien was met het hoofd van Mark op de voorgrond. Ik haastte me om te zeggen dat dit geen probleem was en dat het tevens de laatste foto was. De man trapte er in en we konden gaan, met camera en bijna alle foto’s.

Terug bij de boot bleek dat we de auto’s op de boot mochten zetten.

Dat was leuk, nu konden we zelf onze Afrikareis afsluiten. Op het middendek hebben we een mooi plekje uitgezocht, we zijn immers de enige twee auto’s in de hele boot. Nadat de auto’s op de juiste plek stonden hebben we weer heerlijk thee gedronken. Onze dappere dodo moest nog komen met de facturen dus bleven we nog wat wachten. Dappere dodo was ons echter vergeten en was al naar huis. Een heel erg boos telefoontje van Mark deed wonderen en dodo kwam weer opdraven met alle verontschuldigingen van de wereld. Inmiddels was het diner al weer klaar en Dav kwam ons halen voor het eten. Dav had zichzelf weer overtroffen en we hebben ons bord weer helemaal leeg gemaakt. Het was een slechte dag voor de slanke lijn vandaag. Twee keer warm eten en zoveel thee, koffie en frisdrank als we wilden.

Na bedankt te hebben voor de gastvrijheid aan boord zijn we met de taxi weer terug gegaan naar ons hotelletje. Onderweg maakte we nog iets nieuws mee. In de file reed een auto die elke auto die passeerde zijn auto te koop aan bood. Ook wij moesten het ontgelden. De man schreeuwde alle technische gegevens door en verzekerde ons dat het echt een koopje was. Dit soort dingen gaan we thuis wel missen, het spontane contact op de meest bijzondere plaatsen en momenten.

Vaarwel Afrika!

Geplaatst door Gerrit en Jorina ma, februari 22, 2010 12:35:10

Dag 110–112; zaterdag 20 t/m maandag 22 februari

Zaterdag is een echte relaxdag. We slapen uit en surfen op het net op zoek naar een goedkoop ticket naar huis. Om elf uur wisselen we van hotel omdat het hotel waar we zaten was overboekt. Bij een bevriend hotel is nog wel plaats dus gaan we daar maar even kijken. Het blijkt pal aan zee te liggen en het heeft uitzicht op de vissers van Yoff. Het is net een levend schilderij. Bootjes varen af en aan, het is net een mierenhoop. Iedereen loopt door elkaar en schijnt van elkaar ook nog te weten wat de bedoeling is. Het is een mooi schouwspel waar we dan ook lang naar zitten te kijken.

Zondag is nog zo’n rustig dagje. De E-ticket komt binnen dus onze vlucht is geregeld.

Nog één nachtje slapen en dan….

De nacht verloopt alleen wat anders als gedacht. Midden in de nacht schieten we beiden overeind in bed, we horen knetteren alsof er kortsluiting is ontstaan. Niets is minder waar. Uit een stopcontact in de muur komen vonken en het knettert behoorlijk. Snel pakken we alle spullen die in de buurt staan en Jorina gaat op zoek naar een bewaker of zoiets. Deze is in eerste instantie niet te vinden. Achteraf blijkt dat deze gewoon ligt te pitten (zoals alle bewakers die we de afgelopen maanden gezien hebben). Als de jongen na enige tijd wakker is duurt het nog heel lang voordat hij aanstalten maakt om te komen kijken. Op een gegeven moment ben ik het zat en grijp hem bij zijn arm en sleur hem mee onze kamer in. Nadat hij het probleem ziet gaat ie nog schaapachtiger kijken dan hij al deed. Ik vraag daarom of de stroom van deze kamer kan. Samen gaan we op zoek en we vinden een stroommeter. Zonder groepenkast natuurlijk. Het zal toch niet zo zijn dat er geen groepenkast is. De jongen weet het niet. Ik vraag hem zijn baas te roepen. Nadat er iemand is wakker getrommeld verandert er nog weinig. De hier slapende manager komt opdraven en ook deze weet niet wat te doen. Hij stelt voor dat we een andere kamer nemen en dat het probleem morgen opgelost wordt. Uiteraard nemen we hier geen genoegen mee. Er liggen nog meer mensen te slapen dus dat doen we niet zo. Ook aan deze knaap vraag ik om de stroom af te zetten. Samen gaan we naar de toch aanwezige groepenkast. Deze zit echter niet gemakkelijk in elkaar dus gooien we eerst maar eens de eerste vijf groepen uit. Dat heeft geen effect, zo gaan we de hele groepenkast door. Uiteindelijk stopt het knetteren. Gelukkig, dat geeft een goed gevoel. We krijgen alsnog een andere kamer waar we de gebroken nacht voort zetten.

Maandag is onze laatste volle dag in Afrika tijdens deze reis. Vanavond gaan we naar het vliegveld. Dinsdag 3.50 vertrekt ons vliegtuig naar huis.

We kunnen terug kijken op een hele bijzondere reis met hele bijzondere ontmoetingen. In totaal hebben we 17.000km op dit prachtige continent rond gereden. We hebben 7 noord en west Afrikaanse landen bezocht. We hebben misschien wel meer kilometers naast als op het asfalt gereden. We hebben zeker 100 noodstops moeten maken voor overstekende mensen en dieren. Sommige dieren hebben dit niet overleeft. In totaal hebben we 3 vogels overreden waaronder een roodsnaveltok, een duif en een kip. Twee keer hebben we een lekke band gehad. Eén keer kwam door de slechte reparatie van ervoor. In totaal hebben we ruim 50 verschillende slaapplaatsen gehad. We hebben veel tijd doorgebracht in de nog authentieke gedeelten van de landen op onze route. De steden hebben we geprobeerd te mijden. Onderweg spraken we diverse mensen die met gelijksoortige reizen bezig waren.

Samen met stichting Mirre hebben we een bijdrage geleverd aan het waterpompen project in Burkina Faso. We hebben twee wildparken bezocht en hadden het geluk om vrij veel soorten wild te zien. Dit is zeker niet vanzelfsprekend in west Afrika.

De hartelijkheid van de mensen onderweg zal ons altijd bijblijven. Zeker de mensen op het platteland zijn erg behulpzaam hoewel hun mogelijkheden beperkt zijn. Zeker Mali en Burkina Faso zullen ons bijblijven als bijzonder aantrekkelijke landen. Ook Marokko heeft onze nieuwsgierigheid gewekt en gaan we zeker nog eens bezoeken. Helaas is Mauritanië iets te risicovol, de woestijn is er prachtig. Mochten we ooit in de buurt zijn zullen we ook het platteland van Senegal gaan ontdekken. De Senegalese steden zijn te druk en te toeristisch. Gambia kenden we al en hebben we nu echt aan alle kanten gezien. Ghana zullen we een volgende keer niet met eigen auto bezoeken, het corrupte systeem daar richt zich erg op toeristen. Het land is prachtig, maar het systeem is een drama.

We zijn bijna thuis, hoewel we vooraf een iets ander scenario in gedachten hadden is het goed zo. We hebben onszelf altijd voorgenomen om geen onaanvaardbare risico’s te nemen. Onze totale reis bedraagt bij thuiskomst ongeveer 25.000km waarvan we er 1000 gevaren hebben, en 5000 gevlogen.

Bij thuiskomst hebben we nog één opdracht; Onze trouwe olifant ophalen in de Eemshaven en met auto thuis “finishen”

We willen iedereen bedanken voor alle berichtjes, zowel per mail als in het gastenboek. Zonder jullie wilden we deze reis niet maken.

Voor de laatste keer een groet vanuit Afrika.

Gerrit en Jorina.